ആനത്താരകൾക്കിടയിലെ സ്വർഗഭൂമി പാൽക്കുളമേട്...

 ഒരു ട്രെക്കിങ്ങ് സാഹസം....

"ഏഴു കിലോമീറ്ററോളം കാടിനുള്ളിലൂടെ വഴിതെറ്റിയാണ് നടന്നിരുന്നത്" എന്ന സത്യം കേട്ടപ്പോൾ ഞങ്ങൾ കിളിപോയ അവസ്ഥയിലായിരുന്നു.
കാരണം ജീപ്പ് വരുന്ന പാത പിന്തുടർന്ന് തന്നെയായിരുന്നു ഞങ്ങൾ പാൽകുളമേട് നിന്നും ഇറങ്ങിയത്.
അതല്ലാതെ മറ്റൊരു വഴിയേ ഇല്ല എന്ന് ഞങ്ങൾക്ക് പൂർണ വിശ്വാസം ഉണ്ടായിരുന്നു.

എല്ലാ തവണത്തേയും പോലെ ആരവങ്ങളും ആഘോഷങ്ങളുമായുള്ള ഒരു ന്യൂയെറിൽ നിന്ന് ഒരു പിന്മാറ്റം എന്നചിന്തയിൽനിന്നാണ് സ്വസ്ഥമായൊരിടം എന്ന നിലയിൽ "പാൽകുളമേട്" ലക്ഷ്യസ്ഥാനമായി തീരുമാനിച്ചത്.

അതിനുവേണ്ട തയ്യാറെടുപ്പുകളുമായി ടെന്റും,ഗ്രില്ലും എല്ലാം രാത്രിതന്നെ റെഡിയാക്കി വെച്ചു....

രാവിലെ ആറു മണിക്കുതന്നെ ഞാനും നന്ദുവും ജിതിനും യാത്രതുടങ്ങിയപ്പോൾ ഒരു വണ്ടിയുടെ അഭാവത്തിൽ കൈയിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന CDdeluxeഉം ഒരു ഡിയോയും  എടുത്തങ്ങു പോയി.ഏതുവണ്ടിയായാലും നമുക്കെത്തിയാൽ മതി എന്നാണ് എന്റെ ഒരിത്....

ഈ യാത്രയിലെ ഞങ്ങളുടെ പേടകങ്ങൾ 

എങ്കിലും യാതൊരു മുകരുതലുമില്ലാതെ എടുത്ത വണ്ടി ഞങ്ങളെ ലക്ഷ്യത്തിൽ എത്തിക്കുമോ എന്ന ചിന്തപോലും ഞങ്ങൾക്കുണ്ടായിരുന്നില്ല
ബണ്ടുറോഡിൽ നിന്നും ഒരടിപൊളി സൺറൈസും കണ്ട് പാലായും തൊടുപുഴയും കടന്നു ഞങ്ങൾ മുന്നോട്ടുനീങ്ങി.

ഇടുക്കിയുടെ ഭാവങ്ങൾ കണ്ടുതുടങ്ങിയപ്പോൾ ആദ്യം കണ്ട കടയിൽകയറി ഓരോ കട്ടനും ബിസ്ക്കറ്റും കഴിച്ചു  ബ്രേക്ഫാസ്റ് പൂർത്തിയാക്കി.
അവിടെനിന്നും ഞങ്ങൾ ആദ്യ ലക്ഷ്യമായ ഹിൽ വ്യൂ പാർക്കും,ഇടുക്കി ഡാമും,വൈശാലി ഗുഹയും കണ്ടു.(ഡാമിലേക് അത്യാവിശം നല്ല നടപ്പുണ്ട്..വൈശാലി ഗുഹയിലേക്കും ഡാമിലേക്കും ഇടയ്ക്ക് വഴി രണ്ടായി തിരിയും.നടക്കാതെ
ബാറ്ററി കാറിൽ പോവാൻ വേറെ പാസ്സ് എടക്കണം എന്നതുകൊണ്ട് ആ ആഡംബരം അങ്ങ് ഒഴിവാക്കി നടന്നു.മൊബൈൽ,ക്യാമറ എന്നല്ല ബാഗ് പോലും ഡാമിലേക് കയറ്റിവിടില്ല.അതൊരു നഷ്ടമായി തോന്നി)

ഹിൽവ്യൂ പാർക്കിൽ നിന്നുള്ള ഇടുക്കി ഡാമിന്റെ കാഴ്ച.

നല്ല വെയിലും കൊണ്ട് ഡാമും,ഗുഹയുമെല്ലാം കണ്ടു വന്നപ്പോഴേക്കും നല്ലതുപോലെ ക്ഷീണം ഞങ്ങൾ മൂന്നാൾക്കും തോന്നിയിരുന്നു.
ബാഗും സാധനങ്ങളും ഉള്ളിലേക്ക് കയറ്റതിനാൽ എല്ലാം വണ്ടിയിൽ തന്നെ വെച്ചു വഴിയരികിൽ കച്ചവടം ചെയ്യുന്ന ഒരു ചേച്ചിയെ ഏൽപിച്ചു.അതിനു പ്രതിഫലം എന്ന നിലയിൽ ചേച്ചി ഞങ്ങളെ കൊണ്ട് അവരുടെ കൈയിലെ പൈനാപ്പിൾ വാങ്ങിപ്പിച്ചു.
ചേച്ചിയോട് നന്ദി പറഞ്ഞു പാൽകുളമേട് വഴി ചോദിച്ചപ്പോൾ ഞങ്ങളെ ഏതോ അന്യഗ്രഹ ജീവികളെപോലെ ഒരു നോട്ടവും കുറെ ആന കഥകളും,അധികം മടുപ്പിക്കൽ കേൾക്കാൻ നിക്കാതെ ഞങ്ങൾ ചേച്ചിയോട് ഒരു സലാം പറഞ്ഞു മുന്നോട്ടുതന്നെ നീങ്ങി.

രാവിലത്തെ ബിസ്‌ക്കറ്റിന്റെ എനർജി തീരാറായതിനാൽ വഴിയരികിലെ "വീട്ടിലെ ഊണ്" എന്ന കടയിലേക്ക് കയറി.നല്ല കുത്തരി ചോറും മോരും സാമ്പാറും പോട്ടിയും കഴിച്ചു,നേരെ കാൽവരി പിടിക്കാൻ ഞങ്ങൾ തീരുമാനിച്ചു..

കാൽവരിയിലെ കയറ്റത്തിൽ വണ്ടി പതറാതെ കൂടെ നിന്നപ്പോൾ അൽപം ആത്മവിശ്വാസം കൂടി.

കാൽവരി മൗണ്ട്

മൂന്ന് മണിയായെങ്കിലും അത്യാവിശ്യം  വെയിൽ അവിടെയും ഉണ്ടായിരുന്നു.പാസ്സെടുത്തു "കാൽവരി മൗണ്ട്"ചുറ്റിക്കണ്ട ശേഷം(20രൂപ പാസും 2വീലർപാർക്കിംഗ് 15ഉം)

ഞങ്ങൾ മുന്നോട്ട് വഴിത്തിരക്കിയപ്പോൾ വന്ന വഴി 13km തിരികെ പോയാലേ പാൽകുളമേട് പോവാനുള്ള വഴിയിലേക്കു എത്താനാവു എന്നറിഞ്ഞു ഞങ്ങൾ വണ്ടി തിരിച്ചു ചെറുതോണിയെത്തി വഴി മനസിലാക്കി.

പെട്രോളും റീഫിൽ ചെയ്തു ബ്രെഡും വാങ്ങി പ്രദേശവാസികളായ ആളുകളോട് വഴിചോദിച്ചു തന്നെ ഞങ്ങൾ മുന്നോട്ടു പോയി.
ഒട്ടും തിരക്കില്ലാത്ത കുത്തനെ കയറ്റം മാത്രമുള്ള വഴികൾ പിന്നിട്ടു ഞങ്ങൾ  ദൂരെയുള്ള കാണുന്ന  മലയാണ് പാൽകുളമേട് എന്ന് മനസിലാക്കി.

അൽപം കൂടി മുന്നോട്ടു ചെന്നപ്പോൾ മലമുകളിൽ ഒരു പുകഉയരുന്നത് കണ്ടു ഞങ്ങൾ വണ്ടി നിർത്തി.
പുക മാത്രം അല്ല നല്ല തീയും ഉണ്ടെന്നു ഞങ്ങൾക്ക് പിന്നെയാണ് മനസിലായത്.മുകളിലെ ഒരുഭാഗം കത്തിത്തുടങ്ങിയിരുന്നു.

ഞങ്ങളെ ആശയകുഴപ്പത്തിലാക്കി പടർന്ന തീ.

അതുവഴി വന്ന ഒരു ചേട്ടനോട് തിരക്കിയപ്പോൾ ഇത് അല്ല പാൽകുളമേട് ഇവിടെനിന്നും മുന്നോട്ടു 4കിലോമീറ്റർ പോയാൽ അങ്ങോട്ടുള്ള വഴിയിൽ എത്താം എന്നുപറഞ്ഞു,പിന്നെ തീ കാര്യമാക്കണ്ട ഈ സമയത്തു നാട്ടുകാർ തന്നെ തീയിടുന്നതാണ്,പുതിയ പുല്ല് കിളിർക്കാൻ വേണ്ടി ചെയ്യുന്നതാണ് എന്നാണ് അറിയാൻ കഴിഞ്ഞത്.

എന്നാലും ആ പുക കണ്ടതോടെ ഞങ്ങളുടെ സകല പ്രതീക്ഷകളും അസ്ഥാനതായിരുന്നോ എന്ന് ഞങ്ങൾ പരിഭ്രമിച്ചിരുന്നു.
ഏക്കർ കണക്കിന് പരന്നു കിടക്കുന്ന മലനിരയുടെ ഏതോ ഒരു ജനവാസപ്രദേശമാണ് കത്തിയിരുന്നത്.അപ്പോഴേക്കും സമയം 5മണിയോടടുത്തിരുന്നു.

ഈ സമയത്തു മുകളിലേക് നടന്നാൽ നിങ്ങൾ അവിടെ എത്തില്ല എന്നാണ് പുള്ളിയും ഞങ്ങൾക്ക് നിർദ്ദേശം നൽകിയത്.ജീപ്പ് പോവുന്ന വഴിയിൽ കൂടി വണ്ടിയുമായി മുകളിലേക്ക് പോയാൽ അൽപം നേരത്തെ എത്താം എന്നും പറഞ്ഞു വഴി മനസിലാക്കി ഞങ്ങൾ  വീണ്ടും മുന്നിലേക്ക് പോയി.

അവസാനം ജീപ്പ് കയറിപോവുന്ന വഴിയുടെ തുടക്കത്തിൽ എത്തി,ഞങ്ങളെ കണ്ടെന്നവണ്ണം അതിനു മുന്നിലെ വീട്ടിൽ നിന്നും ഒരു ചേട്ടൻ ഇറങ്ങിവന്ന് കാര്യം തിരക്കി.പാൽകുളമേട് പോവാൻ എന്ന് പറഞ്ഞപ്പോൾ ഞങ്ങൾ മുന്നേ കേട്ടത് പോലെ ആനയുടെ കാര്യമാണ് പുള്ളിയും പറഞ്ഞത്.

അപ്പോഴേക്കും അൽപം ഇരുട്ട് വീണു തുടങ്ങിയിരുന്നു.അധികനേരം സമയം കളയാൻ ഞങ്ങൾ തയ്യാറല്ലാത്തതിനാൽ ജീപ്പ് പോവുന്ന വഴിയിലൂടെ വണ്ടിയുമായി പോവാൻ ഞങ്ങൾ ശ്രമം നടത്തിയെങ്കിലും പരാജയപ്പെട്ടു.അത്ര കഠിനമായിരുന്നു റോഡിന്റെ തുടക്കം തന്നെ.

വണ്ടി അടുത്ത വീട്ടിലേക്കു കയറ്റിവെച്ചു ഞങ്ങൾ നടന്നു കയറാൻ തീരുമാനിച്ചു.ആ വീട്ടുകാരൻ പറഞ്ഞതനുസരിച് ഇലക്ട്രിക് പോസ്റ്റ്‌ അടയാളം നോക്കി പോയാൽ ജീപ്പ് വഴിയിൽ നിന്നും മാറി കുറച്ചു ഹിന്ദിക്കാർ താമസിക്കുന്ന ഒരു വീട് ഉണ്ടെന്നും അതിനു മുന്നിലൂടെ മല ഇറങ്ങിയാൽ പാൽകുളമേട് മല കുത്തനെ കയറി വേഗം മുകളിൽ എത്താം എന്നും പുള്ളി ഷോർട്കട്ട്‌ എന്ന മുഖേന ഒരു വഴി പറഞ്ഞുതന്നു.
റോഡിലൂടെ കാട് കയറാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ നെഞ്ചിടിപ്പു കൂടുന്നതു ഞങ്ങളറിഞ്ഞു.ചീവീടുകളുടെ ഉച്ചത്തിലുള്ള ശബ്ദം നാലുപാടും മുഴങ്ങികേട്ടു.മൂന്ന്പേരും മൂന്ന് ദിശയിൽ കണ്ണോടിച്ചു,മുന്നോട്ടു പോകുതോറും വഴി കൂടുതൽ മോശം ആണെന് ഞങ്ങൾക്ക് മനസിലായി.ഇലക്ട്രിക്പോസ്റ്റ്‌ അടയാളമായി ഞങ്ങൾ ജീപ്പ്വഴിയിൽ നിന്നും വലത്തേക്കു മാറി അൽപം മുന്നോട്ടു ചെന്നപ്പോൾ ഒരു ചെറിയ വീട് മലയുടെ അരികിലായി കണ്ടു,അവിടെ കണ്ട ഹിന്ദിക്കാരോട് വഴി ചോദിച്ചറിഞ്ഞു പതിയെ താഴേക്ക്‌ ഇറങ്ങി.വഴി എന്ന് പറയാൻ മാത്രം ഒന്നുമില്ല.ഒരാൾ നടന്നു പുല്ല് പതിഞ്ഞ ഒരു പാട് മാത്രം....

പാതി ഇറക്കത്തിൽ ആ അടയാളവും ഇല്ലാതായി.
അപ്പോഴേക്കും ഞങ്ങൾ ആ വലിയ മലയുടെ അടിവാരത്ത്‌ എത്തിയിരുന്നു..അവിടെയും നിറയെ ആനപിണ്ഡങ്ങൾ ആയിരുന്നു.കാട് കുലുക്കി മെതിച്ച അടയാളങ്ങൾ,നാലുപാടും നോക്കി ഞങ്ങൾ ആന അടുത്തെങ്ങും ഇല്ല എന്ന് ഉറപ്പ് വരുത്തി.വഴി ഉണ്ടാക്കിയും തപ്പി പിടിച്ചും  ആ മലയിൽ തൊട്ടു.

ജീപ്പ് വഴിയിൽ നിന്നും മാറി കുറുക്കുവഴിക്കായി കുത്തനെ കയറിയ മല.(ഏതാണ്ട് മുക്കാൽ മണിക്കൂർ എടുത്തു കയറ്റം)

ഇനിയുള്ള കടമ്പ ഈ മല കുത്തനെ കയറുക എന്നതാണ് കൃത്യമായ വഴി എന്നൊന്നും ഇവിടില്ല,നമ്മൾ എങ്ങനെ കയറുന്നുവോ അതാണ് വഴി.
പാറയിൽ വഴുക്കൽ ഇല്ലാത്തതു വലിയ ആശ്വാസമായിരുന്നെങ്കിലും കുത്തനെയുള്ള കയറ്റം ഒരു ശ്രമകരമായ കാര്യം തന്നെയായിരുന്നു.
മലയുടെ ഏറ്റവും മുകളിൽ  എത്തിയാൽ കൈയെത്തി പിടിക്കാം എന്ന രീതിയിൽ അപ്പോൾ ചന്ദ്രൻ പൂർണ രൂപത്തിൽ ദൃശ്യമായിരുന്നു.
ചിലയിടങ്ങളിൽ പാറയിൽ ഞങ്ങളെക്കാൾ രണ്ടടി പൊക്കത്തിൽ പുല്ലുകൾ നിറഞ്ഞിരുന്ന വഴി അൽപം ബുദ്ധിമുട്ടിയെങ്കിലും ഞങ്ങൾ മറികടന്നു.
ഈ മുകളിലേക്ക് കയറുന്നവഴി താഴേക്ക്‌ ഇറങ്ങുക എന്നത് അസാധ്യമായ കാര്യം ആണെന് ഞങ്ങൾക്ക് നന്നേ ബോധം ഉണ്ടായിരുന്നു.

മലയുടെ പകുതിയോളം പിന്നിട്ടപ്പോഴേക്കും ഞങ്ങൾ ക്ഷീണിതരായിരുന്നു.ഇരുട്ടിനു വീണ്ടും കട്ടി കൂടാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ ഇനി വിശ്രമമില്ലാതെ എങ്ങനെയും മുകളിൽ എത്തുക എന്നത് മാത്രമായി ഞങ്ങളുടെ ലക്ഷ്യം.ചിലയിടങ്ങളിൽ കയറുവാൻ പറ്റാതെ ഞങ്ങൾ പതറിയെങ്കിലും.ഒരാൾ ആദ്യം കയറുകയും ബാഗും മറ്റു സാധനങ്ങളും വാങ്ങി മുകളിലേക്ക് ആദ്യം കയറ്റി പിന്നാലെ പതുക്കെ ശ്രദ്ധയോടെ ഞങ്ങൾ കയറുകയുമാണ് ഉണ്ടായത്.കാഴ്ച്ചയിൽ ഉള്ള വലിപ്പത്തേക്കാൾ എത്രയോ മടങ്ങു വലുതാണ് ഈ മല എന്ന സത്യം ഞങ്ങൾ തിരിച്ചറിഞ്ഞു.ഒരു കുപ്പി വെള്ളം പോലും വലിയ ഭാരമായി തോന്നിയ കയറ്റങ്ങൾ ഞങ്ങൾ അപ്പോഴേക്കും കയറിയിരുന്നു.

മലകയറ്റത്തിനിടെ തളർന്നിരിക്കുന്ന നന്ദു.

ഉണക്കപുല്ലുകൾ വകഞ്ഞുമാറ്റി ഞങ്ങൾ ഏകദേശം മുകളിൽ എത്താറായപ്പോഴേക്കും ജീപ്പ് വരുന്ന വഴി ഞങ്ങൾ കണ്ടു,പിന്നെ നേരത്തെ ആ വഴി ലക്ഷ്യമാക്കി തപ്പിത്തടഞ്ഞു പുല്ലുകൾക്കിടയിലൂടെ വേഗത്തിൽ നടന്നു ഇടയ്ക്ക് തെന്നിയും വീണുമെല്ലാം ഞങ്ങൾ ആ വഴിയിലേക്കു കയറിയപ്പോൾ ഇരുട്ട് പൂർണമായും കാഴ്ചകൾ മറച്ചിരുന്നു.

കൈയിലുണ്ടായിരുന്ന ടോർച്ചും സോളാർലൈറ്റും തെളിച്ചുപിടിച്ചു ഞങ്ങൾ വളരെ ശ്രദ്ധയോടെ മുന്നിലെ വഴിയിലൂടെ ഞങ്ങൾ നടന്നു..

പെട്ടെന്നുള്ള റോഡിലെ വളവുകളിൽ വളരെ ശ്രദ്ധയോടെ ഞങ്ങൾ ലൈറ്റിന്റെ വെട്ടം പായിച്ചു.
മുന്നിൽ ഒരു ആന ഉണ്ടെങ്കിൽ ഞങ്ങൾ തികച്ചും നിസ്സഹായരാണെന്നു ഞങ്ങൾക്ക് തിരിച്ചറിവുണ്ടായിരുന്നു.
ഇടയ്ക് കേട്ട ആനയുടെ ചിന്നംവിളി ഞങ്ങളുടെ ഹൃദയമിടിപ്പ് കൂട്ടിയിരുന്നു,
മുന്നിലും പിന്നിലും വശങ്ങളിലും ഒരേ സമയം ഞങ്ങൾ കണ്ണും കാതും കൂർപ്പിച്ചിരുന്നു.

ഇതിനിടയിൽ ജിതിന്റെ കാലിൽ മസിൽ വലിഞ്ഞു പിടിച്ചാൽ അവനു നടക്കുന്നതിനു ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ടായി,പക്ഷെ അൽപനേരം പോലും അവിടെ ഇരിക്കാൻ ഞങ്ങൾ അവനെ അനുവദിച്ചിരുന്നില്ല.കാരണം ഏതു സമയവും ഒരു അപകടസാധ്യത ഞങ്ങൾ മുന്നിൽ കണ്ടിരുന്നു.
"മനസിൽ ഭയം തോന്നിയാൽ എന്താണോ ഓർക്കരുത് എന്ന് നാം വിചാരിക്കുന്നത്,ഏറ്റവും കൂടുതൽ ചിന്തകൾ നമ്മളെ അതിലേക്കാവും പിടിച്ചു വലിക്കുന്നത്"

അതിന്റെ പ്രതിഭലനമെന്നവണ്ണം എല്ലാവർക്കും ആനയെ കുറിച്ചായിരുന്നു സംസാരം."ഒന്ന് മിണ്ടാതിരിക്കെടാ"എന്ന് ഓരോരുത്തരും മാറി മാറി പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.ഇത്ര താമസിക്കും എന്ന് അറിഞ്ഞിരുന്നെങ്കിൽ അൽപം നേരത്തെതന്നെ കയറാമായിരുന്നു എന്ന അഭിപ്രായങ്ങൾക്കൊന്നും ഇപ്പോൾ പ്രസക്തിയില്ല എന്ന് അറിയാമെങ്കിലും ഞങ്ങൾക്ക് അപ്പോൾ അങ്ങനെ പറയുകയേ നിവൃത്തി ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളു.

മുന്നിലേക്കുള്ള വഴി ഇരുട്ട് വിഴുങ്ങി കഴിഞ്ഞിരുന്നു അതിലേക്കു ഒരു ചെറിയ വെളിച്ചം മാത്രംകൊണ്ടു ഞങ്ങൾ ഇരുട്ടിനെ ഭേദിച്ച് മുന്നോട്ടുനടന്നു.വളഞ്ഞു പുളഞ്ഞ ആ ജീപ്പിന്റെ ടയർപാടുകൾ മാത്രമാണ് ഇപ്പോൾ ഞങ്ങളുടെ മാർഗദർശി,ഒരുപാടു നടന്നപ്പോൾ ഞങ്ങൾ മനസിലാക്കി മലയുടെ കുത്തനെ കയറ്റം പാതി വഴിയിലാണ് വന്ന് ചേരുന്നത് വീണ്ടും ഒരുപാട് നടക്കാനുണ്ടെന്നു,

ഭയം ഉള്ളിലുണ്ടായിരുന്നതിനാൽ വേഗത്തിലുള്ള നടപ്പ് ദൂരങ്ങൾ വേഗം താണ്ടാൻ സഹായകമായി.ഏതാണ്ട് ഞങ്ങൾ ലക്ഷ്യം കണ്ടു എന്ന് മനസിലായത് മലമുകളിൽ ഒരു ചെറിയ തീ വെളിച്ചം കണ്ടപ്പോഴാണ്,ഞങ്ങൾ നടപ്പ് അൽപം കൂടി വേഗത്തിലാക്കി.. അതെ,മുകളിൽ ആളുകൾ ഉണ്ടായിരുന്നു.ഞങ്ങൾ നടന്നു അവരുടെ അടുത്തെത്തി. മലകേറിയാണ് വന്നതെന്ന് പറഞ്ഞപ്പോൾ അവർക്കും  അത്ഭുതമായി,അവർ ജീപ്പിലാണ് വന്നിരുന്നത്,അതും ഉച്ചയോടെ മുകളിൽ എത്തി.

സമയം കളയാതെ ഞങ്ങൾ ടെന്റ് സെറ്റ് ചെയ്തു.ജീപ്പിൽ വന്ന സുഹൃത്തുക്കൾ പ്രദേശവാസി കൂടിയായ ലിബിൻ ചേട്ടന്റെ കൂട്ടുകാർ ആയിരുന്നു.പുതുവർഷം ആഘോഷിക്കാൻ പുള്ളിയുടെ ക്ഷണം സ്വീകരിച്ചു ഇവിടെ എത്തി.അപ്പുറത്ത് കുറച്ചുമാറി പ്രദേശവാസികളായ കുറച്ച് ആളുകൾ മാത്രം,മറ്റാരും അന്ന് രാത്രി അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.

ഞങ്ങളുടെ കയ്യിലെ സോളാർ വെളിച്ചം കാണിച്ചു ഞാനും നന്ദുവും ജിതിന് അൽപം വിശ്രമം കൊടുത്ത് ലിബിൻ ചേട്ടനും മറ്റു രണ്ടു പേർക്കുമൊപ്പം വിറക് വെട്ടാൻ കാടുകയറി.അപ്പോൾ സ്ഥലത്തെ കുറിച്ചും അവിടുത്തെ അപകടസാധ്യതയെ കുറിച്ചും ലിബിൻ ചേട്ടനാണ് ഞങ്ങളെ ബോധവാന്മാരാക്കിയത്.
ആവിശ്യത്തിന് വിറക് ശേഖരിച്ചു ഞങ്ങൾ ടെന്റ് അടിച്ച പാറയുടെ അടുത്തെത്തി തീ കൂട്ടി.അതിനു അടുത്തായും ആനപിണ്ടം കാണാമായിരുന്നു.തീ കൂട്ടിയാൽ ആന വരില്ലെന്നും,താൻ കുഞ്ഞുനാൾ മുതൽ കാണുന്ന സ്ഥലമാണ് ഇതെന്നുമുള്ള പുള്ളിയുടെ വാക്കുകൾ ഞങ്ങൾക്ക് ആശ്വാസമായി.കാരണം ഇവിടെ ഒരിക്കലും ഒറ്റയ്ക്ക് രാത്രി എത്തിപ്പെടുന്നത് എത്രമാത്രം അപകടം വരുത്തും എന്ന് ഞങ്ങൾക്ക് നേരത്തെ മനസ്സിലായിരുന്നു.ലിബിൻ ചേട്ടനും കൂട്ടുകാരും ഉണ്ടായിരുന്നതിനാൽ കാടുകയറി വിറകുവെട്ടാനും തീ കൂട്ടാനും ഞങ്ങൾക്ക് അധികം പ്രയാസപ്പെടേണ്ടിവന്നില്ല.

ഞങ്ങൾ കയ്യിലുണ്ടായിരുന്ന ചിക്കൻ ഗ്രിൽ ചെയ്യാനായി തീയിലേക് വെച്ചു,പിന്നീട് ഞങ്ങൾ എല്ലാവരും പരസ്പരം പരിചയപെട്ടു.

തീ ഉണ്ടായിരുന്നതിനാൽ തണുപ്പ് അധികം അറിഞ്ഞില്ല എന്നുതന്നെ പറയാം.ഞങ്ങൾ മൂന്നുപേരും ഭക്ഷണവും കഴിച്ചു മുകളിലെ കുറച്ച് സ്ഥലങ്ങളിൽ ചുറ്റിക്കണ്ടു.

എല്ലാവരും വീണ്ടും തീക്കുചുറ്റും കൂടി പാട്ടുംകൂത്തുമായി,12:00മണി ആയപ്പോഴേക്കും പടക്കം പൊട്ടിച്ചും പരസ്പരം ആശംസകൾ നേർന്നും ഞങ്ങൾ പുതുവർഷത്തെ വരവേറ്റു...

തീ കുറയാതിരിക്കാൻ വീണ്ടും പോയി വിറകുകൾ അവർ വെട്ടികൊണ്ടുവന്നു.അല്പനേരം കൂടി കഴിഞ്ഞു രണ്ടുമൂന്നുപേർ ഒഴികെ എല്ലാവരും അൽപം മയങ്ങി.

പുലർച്ചെയുള്ള കാഴ്ച...

രാവിലെ 6മണിയോടെ സൺറൈസ് കാണാൻ എല്ലാവരും എഴുന്നേറ്റെങ്കിലും സൂര്യൻ പ്രത്യക്ഷമായിരുന്നില്ല...ചുറ്റുപാടുമുള്ള മലനിരകൾ എല്ലാം മഞ്ഞുപൊതിഞ്ഞിരുന്നു അതൊരു കാഴ്ച തന്നെയായിരുന്നു... അൽപംകൂടി കഴിഞ്ഞ് പതിയെ സൂര്യൻ ഉദിച്ചുയരുന്നത് ഞങ്ങൾ ആകാംഷയോടെ കണ്ടിരുന്നു.മഞ്ഞുപൊതിഞ്ഞ മലനിരയുടെ നെറുകയിൽ സ്വർണവെളിച്ചം വാരിവിതറി പതിയെ വെളിച്ചം ഭൂമിയെ തൊടുന്നത് ഞങ്ങളറിഞ്ഞു.പുതുവർഷത്തിന്റെ തുടക്കം ആനന്ദദായകമായിരുന്നു.

രണ്ടു തട്ടായി നിൽക്കുന്ന പാൽക്കുളമേടിന്റെ ഒരു തട്ടിലാണ് ഞങ്ങൾ ഇപ്പോൾ.മുകളിലാണ് പാൽകുളവും വെള്ളച്ചാട്ടവും,ഇപ്പോൾ വെള്ളം ഇല്ലാത്തതിനാൽ വെള്ളച്ചാട്ടത്തിന്റെ പാട് മാത്രമേ ഞങ്ങൾ താഴെ നിന്ന് കണ്ടിരുന്നുള്ളൂ.
പാൽകുളത്തിൽ അൽപം വെള്ളം ഉള്ളതിനാൽ രാവിലെ സമയങ്ങളിൽ മുതൽ അവിടെ ആനകൾ ഉണ്ടാവും എന്ന അവരുടെ നിർദ്ദേശം ഞങ്ങൾ സ്വീകരിച്ചു ആ ശ്രമം ഉപേക്ഷിച്ചു.അവിടെ നിന്നാൽ ഇടുക്കിഡാമും പരിസരപ്രദേശങ്ങളും ഉൾപ്പടെ കാലാവസ്ഥ അനുകൂലമെങ്കിൽ എറണാകുളം വരെ കാണാം എന്നാണ് അവർ പറഞ്ഞുതന്നത്.

പുലർച്ചെ മലയിറങ്ങുന്ന ലിബിൻ ചേട്ടനും കൂട്ടുകാരും 

7മണിയോട് കൂടുതൽ ലിബിൻ ചേട്ടനും കൂട്ടുകാരും ഞങ്ങളോട് യാത്രപറഞ്ഞു ജീപ്പിൽ മലയിറങ്ങി.(ജീപ്പിൽ സ്ഥലം ഇല്ലാത്തതിനാൽ ഞങ്ങൾ അവർക്കൊപ്പം പോകുന്നതിനെക്കുറിച്ചു ചോദിക്കാനും പോയില്ല)
അപ്പുറത്ത് ഉണ്ടായിരുന്ന പ്രദേശവാസികളായ ചേട്ടന്മാരുടെ കൈയിൽ നിന്ന് കുറച്ച് വെള്ളവും വാങ്ങി ഞങ്ങൾ നടന്നിറങ്ങാൻ തീരുമാനിച്ചു.

തിരിച്ചുള്ള ഇറക്കത്തിലാണ് ഞങ്ങൾ മനസിലാക്കിയത് ഞങ്ങൾ അറിഞ്ഞോ അറിയാതെയോ രാത്രി ചവിട്ടി നടന്ന വഴിമുഴുവൻ ആനപിണ്ടങ്ങൾ ആയിരുന്നു എന്നത്.തിരിച്ചു വന്നവഴിയിൽ കൂടി ഇറക്കം അസാധ്യമായതിനാൽ ജീപ്പിന്റെ പാത പിന്തുടർന്നു പോവാൻ ഞങ്ങൾ തീരുമാനിച്ചു.ദൂരം കൂടുതലും കാടിനുള്ളിലൂടെയുള്ള വഴി ആയിട്ടും ഞങ്ങൾ അങ്ങനെ തന്നെ പോകുവാൻ ഉറച്ചുനടന്നു.എങ്കിലും വന്ന വഴിയിലൂടെ സൂക്ഷിച്ചു ഇറങ്ങിയാൽ അതായിരിക്കും സേഫ് എന്നും ഞാൻ അഭിപ്രായം മുന്നോട്ട് വച്ചു,ഇനിയും പേശീവലിവ് ഉണ്ടായാലോ എന്ന സംശയത്താലും കുത്തനെ ഇറക്കം ആയതിനാലും  ജിതിൻ അതിനു സമ്മതിച്ചില്ല. എന്നാൽ കാടുകേറി പോവാൻ ഞങ്ങൾ നടന്നു..സൂക്ഷിച്ചു നടന്നാൽ മതി,കേറിയ വഴിയിലൂടെ ഇറങ്ങാം എന്ന ധാരണയിൽ ഞങ്ങൾ നടന്നു...

ജീപ്പിന്റെ പാത ഞങ്ങൾ ഒരടിമാറാതെ പിന്തുടർന്നു.പാറകൾ കടന്നു ജീപ്പ് വരുന്നവഴിയിൽ കൃത്യമായ വഴിയിലേക്കു ആരോമാർക്കുകൾ ഉണ്ട്.ഇതിനിടയിൽ ഞങ്ങൾ മുകളിലേക്ക് പുല്ലുകൾ വകഞ്ഞു മലയ്ക്ക് കുറുകെ കേറിയ വഴി ഏതെന്നുപോലും ഞങ്ങൾക്ക് കണ്ടെത്താനായില്ല.എതിരെയുള്ള മലയിൽ ഇന്നലെ കണ്ട ഹിന്ദിക്കാരുടെ വീട് ഒരു പൊട്ടുപോലെ ഞങ്ങൾ കണ്ടു...മുന്നോട്ടുള്ള നടത്തത്തിൽ അതും അപ്രത്യക്ഷമായി.കാരണം ജീപ്പിന്റെ വഴി മറ്റൊരു മലയിലെ കാട്കടന്നായിരുന്നു.ഇന്നലെ രാത്രി മലയ്ക്ക് കുറുകെ ഞങ്ങൾ കയറുമ്പോൾ ഒരു കാരണവശാലും ആ കാട്ടിലേക്കു വഴി തെറ്റരുതെന്നു താഴെയുള്ള ചേട്ടൻ പറഞ്ഞിരുന്നു.എന്നാൽ ഇപ്പോൾ ഞങ്ങൾ അതുവഴിയാണ് ഇറങ്ങാൻ പോവുന്നതെന്ന ഭയം ഉള്ളിൽ ഒരാന്തൽ പോലെ പടർന്നു.

കയ്യിലുണ്ടായിരുന്ന ബ്രെഡും കടിച്ചു വെള്ളവും കുടിച്ചു,അൽപം ഇരുന്ന് ഞങ്ങൾ വീണ്ടും നടന്നു.ദിവസവും 2ജീപ്പ് എങ്കിലും മല കയറാറുണ്ടെന്നാണ് ഒരു ചേട്ടൻ പറഞ്ഞതെങ്കിലും പേരിനു ഒന്ന് പോലും മറ്റാളുകളുമായി വരുന്നത് ഞങ്ങൾ കണ്ടിരുന്നില്ല.

നടക്കുന്തോറും കാടിന്റെ വന്യത കൂടി വരുന്നത് ഞങ്ങളറിഞ്ഞു,അതോടെ ഞങ്ങളുടെ കാലുകൾ വേഗത കുറച്ചു,എല്ലാ ദിക്കിലും ഞങ്ങൾ കണ്ണോടിച്ചു മുന്നോട്ട് പതുക്കെ നടന്നു.കാരണം വഴിനീളെ കാണുന്ന ആനപിണ്ടങ്ങൾ തന്നെ.പിഴുതെറിഞ്ഞ മരങ്ങൾ,ആനത്താരകൾ,ചവിട്ടി മെതിച്ച പുൽക്കൂട്ടങ്ങൾ,ഇവയെല്ലാം രാത്രിയിലെ ഭീതിക് സമാനമായ ഒരു അന്തരീക്ഷം ഞങ്ങളെ മൂടുന്നതായി ഞങ്ങൾക് തോന്നി.വളവുകളിൽ പതിയെ എത്തിനോക്കിയ ശേഷമായിരുന്നു മുന്നോട്ടുള്ള നടത്തം.ആ സാഹചര്യത്തിൽ ഞങ്ങൾ പിന്നിട്ട കിലോമീറ്ററുകൾ ഞങ്ങളുടെ കാലുകളെ തളർത്തിയിരുന്നില്ല,വിശ്രമിക്കാൻ പറ്റിയ ഒരുസ്ഥലവും ആകാടിനുള്ളിൽ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല,എല്ലായിടത്തും ആനയുടെ ഒരു സാന്നിധ്യം ഞങ്ങളറിഞ്ഞു..അരുവികൾ ഒഴുകിയവഴികൾ വറ്റിയിരുന്നു,അതിനാലാവണം ഞങ്ങൾ ഇവിടെ വരെ  അപകടം കൂടാതെ എത്തിയത്,ആനകൾ വെള്ളം കിട്ടുന്ന പ്രദേശത്തായിരുന്നിരിക്കണം.

വന്മരങ്ങൾ ആകാശംമുട്ടെ  ആ കാടിനുള്ളിൽ,ഞങ്ങൾ മൂന്നുപേരും പിടിച്ചാലും എത്താത്ത വണ്ണം.മലയണ്ണാൻ,കാട്ടുകോഴി ഇവയെല്ലാം ആ വഴിയിൽ ഞങ്ങളുടെ കുറുകെ പാഞ്ഞു.
മറ്റൊരു പ്രദേശത്തെത്തിയപ്പോഴേക്കും ഞങ്ങൾക്ക് എത്തിപിടിക്കാൻ കഴിയാത്ത ഉയരത്തിൽ പുല്ലുകൾ വഴിയിൽ നിറഞ്ഞിരുന്നു,അവയെല്ലാം വകഞ്ഞുമാറ്റി കണ്ണുകൾ മുന്നിലേക്കുതന്നെ നോക്കി നടക്കവേ ശബ്ദം കേട്ടിട്ടെന്നവണ്ണം ഒരു വലിയ കേഴമാനും കുഞ്ഞും ഞങ്ങളുടെ മുന്നിലെ പുല്ലുകളെ മെതിച്ചു മിന്നൽകണക്കെ മുന്നിലൂടെ പാഞ്ഞു,ഒരു നിമിഷം ഞങ്ങളുടെ ഹൃദയംസ്തംഭിച്ചുപോയി.

മുന്നോട്ടുള്ള നടത്തത്തിൽ ആനപിണ്ടങ്ങൾ ഞങ്ങൾക്ക് പരിചിതമായ ഒരു കാഴ്ചപോലെ ആയിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു.ഞങ്ങൾ മൂവരും അതിന്റെ പഴക്കം എത്ര എന്നുപോലും പറഞ്ഞു നടന്നു.ഒരുപാട് നേരത്തിനുശേഷം ഞങ്ങളെ കുഴപ്പത്തിലാക്കി മുന്നിൽ രണ്ടു വഴികളുള്ള ഒരു സ്ഥലത്ത് ഞങ്ങൾ എത്തി.വഴിചോദിക്കാൻ ഒരു മനുഷ്യകുഞ്ഞുപോലും ഇല്ലാത്ത അവസ്ഥ,അതൊരു അവസ്ഥ തന്നെയാണ്.കൂടുതൽ ചിന്തിക്കാൻ സമയം ഇല്ലാത്തതിനാൽ ഞങ്ങൾ വന്ന വഴിക്ക് സമാന്തരമായി കിടക്കുന്ന വഴി ഉപേക്ഷിച്ചു ഞങ്ങൾ എതിർദിശയിലേക് നടന്നു.
20അടി പോലും തികച്ചുകാണില്ല മുന്നിൽ 3ചേട്ടന്മാർ നടന്നു വന്നിരുന്നു.മുണ്ടും ഷർട്ടുമാണ് വേഷം എങ്കിലും KFDCജീവനക്കാർ ആയിരുന്നു അവർ.

അവരോടു ഞങ്ങൾ കയറിയ വഴിയും മറ്റും പറഞ്ഞു കൊടുത്തപ്പോൾ അവരാണ് പറഞ്ഞത് നിങ്ങൾ 7കിലോമീറ്ററോളം വഴി തെറ്റിയാണ് കാട്ടിലൂടെ വന്നതെന്ന്,കൂടാതെ നിങ്ങൾ ഇപ്പോൾ മുന്നോട്ടു  നടന്നവഴി തൊടുപുഴ റേഞ്ചിലേക്കു ആണെന്ന്.
തൊടുപുഴയോ...ഞങ്ങൾ വാപൊളിച്ചു പോയി...

ജീപ്പിന്റെ വഴിയിലൂടെയല്ലാതെ ഞങ്ങൾ ഒരടിപോലും മാറിനടന്നിട്ടില്ല എന്നിട്ടും എങ്ങനെ വഴി തെറ്റി എന്ന് ഇപ്പോഴും ഞങ്ങൾക്ക് പിടിയില്ല.ശെരിയായ വഴിയിലേക്കു അവർ എത്തിക്കാം കൂടെ പോരാൻ അവർപറഞ്ഞു..
ഞങ്ങളും അവർക്കൊപ്പം നടന്നു.എന്നാലും എങ്ങനെ നമ്മൾ വഴിതെറ്റി എന്ന ആശ്ചര്യത്തോടെ ഞങ്ങൾ മൂന്നുപേരും പരസ്പരം നോക്കി.

ജോസ്,ബാബു,രവി എന്നിങ്ങനെയാണ് ആ ചേട്ടന്മാരുടെ പേരുകൾ..കുടിക്കാൻ അല്പംവെള്ളം വേണം എന്നു പറഞ്ഞപ്പോൾ അൽപം കൂടിമുന്നിലേക് നടന്നാൽ അവരുടെ താമസസ്ഥലം ഉണ്ടെന്നും അവിടെനിന്നു വെള്ളം എടുക്കാമെന്നും പറഞ്ഞു മുന്നിലേക്ക് ഞങ്ങളെ കൂട്ടി നടന്നു.ഇലക്ട്രിക് ഫെൻസിങ് കൊണ്ട് അവരുടെ സ്ഥലം ചുറ്റിയിരുന്നെങ്കിലും അതിൽ കുറെയേറെ ആന നശിപ്പിച്ചിരുന്നു.പുറത്തെ പാത്രങ്ങൾ ചവിട്ടി ചളുക്കിയിരുന്നു.ഇതെല്ലാം ഒരു കുട്ടിയാന സ്ഥിരം വന്ന് കാട്ടികൂട്ടുന്നതാണെന്നാണ്  അവർ പറഞ്ഞത്.എന്നിട്ട് പുറത്തുകിടക്കുന്ന ചാരവും വാരി പൂശി അതങ്ങ് പോകും.
അത്ര ലാഘവത്തോടെ അവർ പറഞ്ഞപ്പോൾ ഞങ്ങൾക്ക് കൗതുകമാണ് തോന്നിയത്.

വഴിതെറ്റിയ ഞങ്ങൾ KFDCയുടെ കാട്ടിലെ വിശ്രമകേന്ദ്രത്തിൽ.

ഞങ്ങൾക്ക് വഴികാട്ടിതരുന്ന ജോസ്,ബാബു,രവി എന്നീ ചേട്ടന്മാരും തോട്ടത്തിലെ ഒരു സ്ത്രീയും...

ആവിശ്യത്തിന് വെള്ളവും കുടിച്ചു കൈയും കാലും മുഖവും കഴുകി അവർക്കൊപ്പം വീണ്ടും നടത്തമാരംഭിച്ചു.
"ഇന്ദിരാഗാന്ധിയുടെ കാലത്ത് ആദിവാസികളെയെല്ലാം ഒരുമിച്ച് ഒരു സ്ഥലത്ത് കൃഷി ചെയ്യിക്കുക എന്ന ഉദ്ദേശത്തിന്റെ ഭാഗമായി നിലവിൽ വന്ന640ഓളം ആളുകൾ ഉണ്ടായിരുന്ന  പ്രോജെക്ടിലെ ശേഷിക്കുന്ന ജീവനക്കാരിൽ 3പേരായിരുന്നു അവർ,ഏലവും,കാപ്പിയുമാണ് പ്രധാന കൃഷി.അതിന്റെ മേല്നോട്ടക്കാരാണ് ഇവർ.

വരുന്ന വഴിയിൽ എല്ലാം ആനയുടെ കാല്പാടുകളും,കൊമ്പുകൊണ്ടു കുത്തിയ പാടുകളും,കുന്നിടിച്ചിറങ്ങിയ വഴികളുമെല്ലാം അവർ ഞങ്ങൾക്ക് ഒരു ഗൈഡ് എന്ന കണക്കെ കാട്ടിത്തന്നു.
കൂടാതെ മഹേഷിന്റെ പ്രതികാരം,ഇടുക്കിഗോൾഡ് എന്നീ ചിത്രങ്ങൾ ഷൂട്ട്‌ ചെയ്ത സ്ഥലവും കാട്ടിത്തന്നു.

കൂട്ടക്കുഴി ഫോറെസ്റ്റിലെ ഷൂട്ടിംഗ് ലൊക്കേഷൻ 

ഇവിടെനിന്നും 1.5km കൂടി നടന്നാൽ "മണിയാർകുടി" എന്നൊരു ജംഗ്ഷനിൽ എത്താമെന്നും അവിടെ നിന്ന് ഒരു ഓട്ടോ പിടിച്ചാൽ നിങ്ങൾ വണ്ടി വെച്ചിരിക്കുന്ന സ്ഥലത്ത് എത്താമെന്നും,വീണ്ടും കാണാം എന്ന പ്രതീക്ഷയോടെ ജോസേട്ടനും ബാബുച്ചേട്ടനും വീടുകളിലേക്കു തിരിഞ്ഞു. ഞങ്ങളെ ജംഗ്ഷനിൽ എത്തിച്ചു ഓട്ടോ കയറ്റിവിട്ട ശേഷമാണുരവിചേട്ടൻ മടങ്ങിയത്.

ഓട്ടോയിൽ 1.5km സഞ്ചരിച്ചു ഞങ്ങൾ വണ്ടി വെച്ചിരുന്ന "കൊക്കരക്കുളം"എന്ന സ്ഥലത്ത് എത്തി.ആദ്യം വഴി പറഞ്ഞുതന്ന ചേട്ടന്റെ വീട്ടിൽ നിന്ന് വെള്ളവും വാങ്ങി കുടിച്ചു ഞങ്ങൾ നടന്ന കാര്യങ്ങൾ പുള്ളിയോട് പറഞ്ഞു.അവിടെ നിന്ന് നന്ദി പറഞ്ഞ് വണ്ടി എടുക്കുമ്പോൾ

 "വഴിതെറ്റിയത് ഒരു കണക്കിന് നന്നായല്ലേടാ,ഒരുപാട് പുതിയ അറിവുകളും കാഴ്ചകളും അനുഭവങ്ങളും കിട്ടിയില്ലേ..അതും ഒരു അപകടവും കൂടാതെ.ആ ചേട്ടന്മാർ അതിലെ വന്നില്ലായിരുന്നു എങ്കിലും ഇപ്പോൾ നമ്മൾ തൊടുപുഴ എത്തിയേനെ എന്ന നന്ദുവിന്റെ ചോദ്യത്തിന് ചിരി മാത്രമായിരുന്നു ഞങ്ങളുടെ മറുപടി....
സോളോആയും,ടു വീലർ കൊണ്ടും പോകാൻ പറ്റുന്ന ഒരു സ്ഥലമായി ഒരിക്കലും പാൽക്കുളമേട് ഞങ്ങൾ നിർദ്ദേശിക്കില്ല,കാരണം ഒരു പക്ഷെ വഴിയിൽ എവിടെയെങ്കിലും വെച്ച് ഒരു അപകടം സംഭവിച്ചാൽ നിങ്ങളും ആനയും മാത്രം ആയിരിക്കും ഉത്തരവാദി,പുറംലോകം പോലും അറിയാൻ ദിവസങ്ങൾ എടുത്തേക്കാം.

ജീപ്പിൽ പോവുന്നതാവും ഏറ്റവും സുരക്ഷിതമായ മാർഗം. 2500-3000 വരെയാണ് ജീപ്പിന് ചാർജ്ജ് എന്നാണ് അറിയാൻ കഴിഞ്ഞത്.അത് ഒട്ടും കൂടുതൽ അല്ലെന്നു വഴി കാണുമ്പോൾ നിങ്ങൾക്ക് മനസിലാവും.ഓണക്കാലം ആണ് പാൽക്കുളമേട് സന്ദർശിക്കാൻ പറ്റിയ സമയം.നിറയെ പച്ചപ്പും വെള്ളച്ചാട്ടവും ഉണ്ടാവും,ആ സമയങ്ങളിൽ പാറ വഴി കുത്തനെയുള്ള എളുപ്പവഴി സാധ്യമല്ല.കാരണം മുകളിൽ നിന്ന് ഒരുപാട് നീർച്ചാലുകൾ ഉണ്ടാവും വഴുക്കലും...

ഈ യാത്രയിലുടനീളം ഏതാണ്ട് 25കിലോമീറ്ററോളം ഞങ്ങൾ നടന്നു കഴിഞ്ഞിരുന്നു,പാൽക്കുളമേട് ഒരിടത്തു പോലും ഒരു പ്ലാസ്റ്റിക് കഷ്ണം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല എന്നതാണ് സത്യം.തുടർന്ന് അങ്ങോട്ട്‌ എത്തുന്നവരും അങ്ങനെതന്നെ ചെയ്യാൻ ശ്രമിക്കുക,കാരണം "Mother Earth Is A Temple..Not A Dustbin"

ആദിയോഗിയും,ഊട്ടിയിലെ പൈതൃക ട്രെയിൻ യാത്രയും

ശിവരാത്രി ദിവസം ആലപ്പുഴയിൽ നിന്നും രാവിലെ 06:00മണിക്ക് നമ്മുടെ കോയമ്പത്തൂർക്കുള്ള  ആനവണ്ടിയിൽ കേറിയിരുന്നു...

ചേർത്തലയിൽ നിന്നും ജിതിനും കൂടി ജോയിൻ ചെയ്തു,കോയമ്പത്തൂർ എത്തിയപ്പോൾ 12:30ആയിരുന്നു.സ്റ്റാൻഡിൽ നിന്നും ഭക്ഷണം കഴിച്ചു ഇഷയിലേക്കുള്ള ബസ് കണ്ടുപിടിച്ചു.

കോയമ്പത്തൂരിൽ നിന്നും 30കിലോമീറ്ററോളം സഞ്ചരിച്ചാണ് ഇഷയിൽ എത്തിച്ചേർന്നത്.

വെള്ളിയാൻഗിരി മലനിരകളുടെ താഴ്‌വാരത്താണ് സദ്ഗുരു ജാഗി വാസുദേവിന്റെ നേതൃത്വത്തിലുള്ള "ഇഷാ യോഗ ഫൌണ്ടേഷൻ" നിലകൊള്ളുന്നത്.150ഓളം ഏക്കറിലായാണ് ഇഷാ സ്ഥിതി ചെയ്യുന്നത്.

112അടി ഉയരത്തിലുള്ള "ആദിയോഗി"ശിവ ശില്പമാണ് ഇവിടുത്തെ ഏറ്റവും വലിയ ആകർഷണം.ആദിയോഗി അഥവാ ആദ്യത്തെ യോഗി എന്ന നിലയിൽ യോഗയുടെ ആചാര്യനായി ശിവൻ ഇവിടെ അറിയപ്പെടുന്നു.

500ടെൺ  ഭാരമുള്ള ഈ ശില്പ്പം യോഗയെ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്ന ഒരു പ്രതീകംകൂടിയാണ്.ഗിന്നസ് വേൾഡ് റെക്കോർഡ്സിൽ ഏറ്റവും വലിയ മുഖപ്രതിമ എന്ന
നിലയിലും "ആദിയോഗി" സ്ഥാനം പിടിച്ചിട്ടുണ്ട്.യോഗയ്ക്ക് വലിയ പ്രാധാന്യമാണ് ഇഷാ നൽകുന്നത്..അത് യോഗയെ കുറിച്ച് സാധാരണക്കാർക്ക് അവബോധം സൃഷ്ടിക്കുന്നതിൽ ഒരു വലിയ പങ്ക് വഹിക്കുന്നുണ്ട്.

ശിവരാത്രിയിൽ നടക്കുന്ന കലാപരിപാടികളാണ് മറ്റൊരു ആകർഷണം.വളരെ അകലെനിന്നുപോലും ശിവരാത്രി ദിവസം ആളുകൾ ഇവിടെ എത്തിച്ചേരാറുണ്ട്.അന്നേ ദിവസം ഏറ്റവും വലിയ തിരക്കുമാണ് അനുഭവപ്പെടാറുള്ളത്.

മറ്റു ദിവസങ്ങളിൽ പ്രവേശനം സൗജന്യമാണെങ്കിൽ.ശിവരാത്രി ദിവസം 500രൂപ മുതലുള്ള പാസ്സ്(വൈകിട്ട് 6മണി മുതൽ രാവിലെ 6മണി വരെയുള്ള പരിപാടികൾ അടുത്ത് കാണുവാൻ)ഉപയോഗിച്ചായിരിക്കും.

തിരക്ക് കൂടുതലായതിനാൽ മെഡിറ്റേഷനിൽ പങ്കെടുക്കുവാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല.ശിവരാത്രി ഒഴികെ മറ്റെല്ലാ ദിവസങ്ങളിലും സമാധാനപരമായി  തീർത്ഥകുളത്തിൽ കുളിച്ചു യോഗയിൽ പങ്കെടുക്കുവാൻ സാധിക്കുന്നതാണ്.

ഒരു വട്ടം കൂടി,പ്രപഞ്ചം നിറഞ്ഞു നിന്ന് ആനന്ദ മനോഭാവം നൽകുന്ന  ആദിയോഗിയിലേക് എത്തും എന്ന തീരുമാനത്തോടെ...

കോയമ്പത്തൂർ വണ്ടി കയറി.അധികം വൈകാതെ പ്രൈവറ്റ് സ്റ്റാൻഡിൽ നിന്നും മേട്ടുപ്പാളയം ബസ് പിടിച്ചു.

ബസ് സ്റ്റാൻഡിൽ 1കിലോമീറ്റർ ദൂരം പോലുമില്ല റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിലേക്.ഭക്ഷണം കഴിച്ചു അവിടെ എത്തിയപ്പോൾ 08:30pm ആയിരുന്നു.

പുലർച്ചെ 07:10നുള്ള ട്രെയിൻ പിടിക്കാൻ തലേന്നേ രാത്രി എത്തിയ ഞങ്ങൾ റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിലോ പരിസരത്തോ ടെന്റ് ചെയ്യാനായിരുന്നു ഉദ്ദേശം എങ്കിലും മറ്റു സ്ഥലങ്ങളിലെ പോലെ ഇവിടെ കിടക്കാൻ അനുവദിക്കില്ല എന്ന നിർദ്ദേശത്തോട് കൂടി ഒരു പോലീസുകാരൻ ഞങ്ങളെ ട്രെയിൻ സമയവും ടിക്കറ്റിന്റെ വിവരങ്ങളും നൽകി അടുത്ത ലോഡ്ജില് എവിടെയെങ്കിലും കിടക്കുവാൻ പറഞ്ഞയച്ചു.

പല യാത്രകളിലും കടത്തിണ്ണകളിലും ബസ് സ്റ്റാൻഡിലും കിടന്നുള്ള ശീലം നേരെ ഞങ്ങളെ ബസ് സ്റ്റാന്റിലേക്കാണ് നയിച്ചത്.
ഓരോ സിമന്റ് ബഞ്ച് ഞങ്ങൾ കട്ടിലാക്കി, തണുപ്പിനെ വകവെക്കാതെ അവിടെ കിടന്നു.

പുലർച്ചെ 03;30യോടെ വീണ്ടും റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിലേക് നടന്നപ്പോൾ തണുപ്പിന്റെ കാഠിന്യം ഞങ്ങൾ ശെരിക്കറിഞ്ഞു.

ഞങ്ങൾ എത്തിയ ശേഷമാണു റെയിൽവേയിലെ ജീവനക്കാർ പോലും അവിടെ എത്തിതുടങ്ങിയത്.ജനറൽ യാത്രക്കാർക്ക് ആറു മണിയോടെ സ്റ്റേഷൻ മാസ്റ്റർ വന്നാൽ മാത്രമേ ടിക്കറ്റ് കൊടുക്കുകയുള്ളൂ.

ആ സമയം കൊണ്ട് pay&use സ്റ്റേഷൻ ഉപയോഗിച്ച് കുളിച്ചു റെഡിയായി.(റൂമെടുത്തു ക്യാഷ് കളയാൻഒട്ടും  താല്പര്യമില്ല.ഒരു ടെന്റും എവിടെയും കിടക്കാനുള്ള മനസും ഉണ്ടെങ്കിൽ യാത്ര ചിലവ് വളരെ കുറവായിരിക്കും)

4മണിയോടുകൂടി ടിക്കറ്റിനായി ആളുകൾ എത്തി തുടങ്ങിയിരുന്നു.രസം എന്താണെന്നുവെച്ചാൽ അവർ എല്ലാം മലയാളികൾ ആയിരുന്നു എന്നതാണ്.ആദ്യം എത്തിയത് ഞങ്ങളുടെ സ്വന്തം ആലപ്പുഴക്കാർ ആയ ഫാമിലി  ആയിരുന്നു.

അപ്പോഴേക്കും ട്രെയിന്റെ എൻജിൻ സ്റ്റാർട്ട്‌ ചെയ്തിരുന്നു.യാത്രക് ഒരു മണിക്കൂർ മുന്നേ എൻജിൻ സ്റ്റാർട്ട്‌ ചെയ്തിടും എന്നാണ് അറിയാൻ കഴിഞ്ഞത്.

ജനറൽ ടിക്കറ്റ് എടുക്കുവാൻ സ്റ്റേഷൻ മാസ്റ്ററുടെ മുറിക്കു മുന്നിലുള്ള പ്രത്യേക വരിയിൽ നിൽക്കണം(പുള്ളി കൃത്യം 6മണിക്കേ വരു)

ആളുകളുടെ എണ്ണം പറഞ്ഞാൽ ഒരു ചെറിയ സ്ലിപ്പിൽ എഴുതി തരും. ആ സ്ലിപ്പുമായി സ്റ്റേഷന് മുന്നിലുള്ള കൗണ്ടറിൽ കാണിച്ചു ടിക്കറ്റ് വാങ്ങണം.(ടിക്കറ്റ് സ്ലിപ് വാങ്ങാൻ എത്ര ആളുകൾ കൂടെയുണ്ടോ എല്ലാവരും വരി നിൽക്കണം.എന്നാൽ ടിക്കറ്റ് വാങ്ങാൻ ഒരാൾ പോയാൽ മതിയാകും)

ടിക്കറ്റ് കിട്ടിക്കഴിഞ്ഞാൽ പിന്നെ ആദ്യം ഇടത്‌ വിൻഡോ സീറ്റ്‌ പിടിക്കുവാൻ ശ്രമിക്കുക,കാരണം ആ ഭാഗത്താണ് കൂടുതൽ കാഴ്ചകൾ കാണാൻ കഴിയുക.(ആള് കൂടുതൽ ആണെങ്കിൽ ഒരുമിച്ചു വന്നവരെ അങ്ങനെ മാത്രമേ ഇരുത്താൻ അനുവദിക്കൂ.അപ്പോ എല്ലാവരും വിൻഡോ സീറ്റ്‌ ലഭിക്കണം എന്നില്ല.ഭാഗ്യവശാൽ ഞങ്ങൾക്ക് വിൻഡോ സീറ്റ്‌ തന്നെ ലഭിച്ചു...

കൃത്യം 07:10നു തന്നെ യാത്ര ആരംഭിച്ചു.അപ്പോഴേക്കും 4ബോഗികളും നിറഞ്ഞിരുന്നു...
നീലഗിരി മലയിടുക്കുകളിലൂടെയുള്ള ഈ ട്രെയിൻ യാത്ര ലോകത്തിലെ തന്നെ ഏറ്റവും ചിലവ് കുറഞ്ഞ ട്രെയിൻ കൂടിയാണ്.ജനറൽ ടിക്കറ്റിനു 15രൂപ,സെക്കന്റ്‌ ക്ലാസിനു 20രൂപ,ഫസ്റ്റ് ക്ലാസിനു 250രൂപ എന്നിങ്ങനെയാണ് നിരക്ക്.

സ്റ്റേഷനിൽ വന്ന് ടിക്കറ്റ് എടുക്കാൻ ബുദ്ധിമുട്ടുള്ളവർക് ഓൺലൈൻ ആയും ടിക്കറ്റ് ബുക്ക്‌ ചെയ്യാവുന്നതാണ്(യാത്ര ചെയ്യാൻ ഉദ്ദേശിക്കുന്നതിന്റെ മാസങ്ങൾക് മുന്നേ ബുക്ക്‌ ചെയ്യേണ്ടി വരും എന്ന് മാത്രം)

46കിലോമീറ്ററോളമാണ് മേട്ടുപ്പാളയം-ഊട്ടി പാതയുടെ ദൂരം.ഏകദേശം 5മണിക്കൂറോളമാണ് യാത്രയ്ക്ക് ആവിശ്യമായ സമയം.പല സിനിമകളിലും മാത്രം കണ്ടു പരിചയമുള്ള  ലോക പൈതൃക പട്ടികയിൽ തീവണ്ടിയിലെ യാത്ര ആരംഭിക്കുന്ന ത്രില്ലിലായിരുന്നു ഞങ്ങൾ.2005ലാണ് യുനെസ്കോ ഈ സർവീസ് പൈതൃകപട്ടികയിൽ ഉൾപ്പെടുത്തിയത്.

ഇന്ത്യയിലെ ഏറ്റവും കുത്തനെയുള്ള ഈ റെയിൽപാത നിരവധി തുരങ്കങ്ങളും ആർച് പാലങ്ങളും കടന്നാണ് യാത്ര അവസാനിപ്പിക്കുന്നത്.

യാത്ര ആരംഭിച്ചു "കല്ലാർ" സ്റ്റേഷനിൽ എത്തുമ്പോൾ കാഴ്ചകൾ കാണാനായി അല്പനേരം നിർത്തുന്നതാണ്.ഇവിടെ നിന്നാണ് റാക്ക് ആൻഡ് പീനിയൻ സംവിധാനം ഉപയോഗിച്ച് ട്രെയിൻ മല കയറി തുടങ്ങുന്നത്.പാളങ്ങൾക് ഇടയിലാണ് റാക്ക് പിടിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നത്.ഇതിൽ പൽചക്രം കൊളുത്തിപിടിച്ചാണ് ട്രെയിൻ മല കയറുന്നത്.പിന്നിൽ ഘടിപ്പിച്ച ആവി എൻജിൻ ബോഗികളെ മുന്നിലേക്ക് തള്ളി കയറ്റുന്നതാണ് ഈ ട്രെയിനിന്റെ മറ്റൊരു പ്രത്യേകത.

17കിലോമീറ്റർ അകലെ "ഹിൽഗ്രോവ്"ആണ് അടുത്ത സ്റ്റേഷൻ,ചെറിയ പലഹാരങ്ങളും ചായയുമൊക്കെ ഇവിടെ നിന്നും ലഭിക്കുന്നതാണ്.
അതിനുശേഷം "റണ്ണിമേഡ്"സ്റ്റേഷനിലെത്തുന്ന ട്രെയിൻ ഇവിടെ നിന്നാണ് എൻജിൻ പ്രവർത്തിക്കാൻ ആവിശ്യമായ വെള്ളം പമ്പ് ചെയ്യുന്നത്.ഇതൊരു പമ്പിങ് സ്റ്റേഷൻ കൂടിയാണ്.

അൽപനേരം പമ്പിങ്ങും എൻജിൻ പ്രവർത്തനവും കണ്ടു മനസിക്കാൻ കഴിഞ്ഞു.ട്രെയിൻ പ്രവർത്തിക്കാൻ ആവിശ്യമായ വെള്ളം ഭവാനിപുഴയിൽ നിന്നാണ് ശേഖരിക്കുന്നത്.ഏകദേശം 8000ലിറ്റർ വെള്ളം ഒരു വട്ടം പൈതൃക തീവണ്ടി സർവീസ് നടത്തുന്നതിനായി ആവിശ്യം വരും.

പമ്പിങ്ങിനു ശേഷം യാത്ര ആരംഭിക്കുന്ന തീവണ്ടി പതിയെ പതിയെ എത്തുന്നത് ഒരു പ്രധാന സ്റ്റേഷൻ കൂടിയായ "കൂനൂർ"ആണ്.35മിനിറ്റ് തീവണ്ടി ഇവിടെ നിർത്തിയിടുന്നതാണ്.ഇവിടെ വരെയാണ് റാക്ക് റെയിൽ ഉള്ളത്....

മേട്ടുപ്പാളയം-ഊട്ടി പാതയിൽ ഈ ഒരു ട്രെയിൻ മാത്രമാണ് സർവീസ് നടത്തുന്നത് എങ്കിലും കൂനൂർ-ഊട്ടി പാതയിൽ മറ്റു മൂന്ന് ടോയ് ട്രെയിനുകൾ കൂടി സർവീസ് നടത്തുന്നുണ്ട്.ഊട്ടി വരെ പോവാൻ താല്പര്യമില്ലാത്ത ആളുകൾക്ക് ഇറങ്ങാവുന്ന പ്രധാന സ്റ്റേഷൻ കൂടിയാണ് കൂനൂർ.സ്റ്റേഷന്റെ കെട്ടിടം ഇംഗ്ലീഷുകാരുടെ പ്രതാപത്തെ കാണിക്കുന്നതാണ്.

ഇവിടെ മുതൽ ട്രെയിൻ മുന്നോട്ട്കൊണ്ട്പോവുന്നത് ഡീസൽ എൻജിൻ ആണ്.മുന്നോട്ടുള്ള യാത്രയിൽ ഇരുവശങ്ങളിലും തണുപ്പ് അരിച്ചു കയറുന്നത് നമുക്കനുഭവിക്കാൻ കഴിയും.വലിയ യൂക്കാലി മരങ്ങളും പച്ച പുൽമേടുകളും പൈൻ മരങ്ങളുകലുടെയുമെല്ലാം ഇടയിലൂടെ മുന്നോട്ട് നീങ്ങുന്ന യാത്ര ശെരിക്കും ഒരു വട്ടമെങ്കിലും അനുഭവിച്ചിരിക്കേണ്ട ഒന്നുതന്നെയാണ്.

ഗ്രാമകാഴ്ചകൾ

ഇടയ്ക്ക് തേയില തോട്ടത്തിൽ നിന്നിരുന്ന ഒരു വമ്പൻ കാട്ടുപോത്തിനേയും കാണുവാൻ കഴിഞ്ഞു.മേട്ടുപ്പാളയത്തുനിന്നു യാത്ര തുടങ്ങുമ്പോൾ ധാരാളം മയിലുകളെയും കാണുവാൻ കഴിയും.
റെയിൽവേ പാതയ്ക്ക് വശങ്ങളിൽ ആന പിണ്ടങ്ങളും കണ്ടിരുന്നു.

തേയില തോട്ടങ്ങളുടെ ഒരു പറുദീസ തന്നെയാണ് കുനുർ.ഊട്ടിയിലേക്കുള്ള പൈതൃക തീവണ്ടിയെ വരവേൽക്കാൻ തണുപ്പും അകമ്പടിയായി ഇവിടെ തുടങ്ങുകയായി.

മുന്നോട്ട് വെല്ലിങ്ടൺ,
അരവൻകാട്‌,കെട്ടി,ലവ്ഡെയ്ൽ എന്നിങ്ങനെയാണ് സ്റ്റേഷനുകൾ...ആളുകൾ ആരും കയറുവാനോ ഇറങ്ങുവാനോ ഉണ്ടാവില്ല..

അവസാന സ്റ്റേഷനായ ഉദഗമണ്ഡലം അഥവാ നമ്മുടെ ഊട്ടി എത്തുമ്പോൾ യാത്രക്കാർ ഒരു ആരവത്തോടെയാണ് യാത്ര അവസാനിപ്പിച്ചത്.5മണിക്കൂറോളം നീണ്ട കൺകുളിർപ്പിക്കുന്ന പുതിയ ഒരനുഭവം നൽകിയ പൈതൃക ട്രെയിൻ യാത്ര.....

അപ്പോഴും ഉദഗമണ്ഡലം സ്റ്റേഷൻ നിറയെ ആളുകൾ അടുത്ത സർവീസിനായി കാത്തുനിൽപ്പുണ്ടായിരുന്നു..

ഉദഗമണ്ഡലം അഥവാ ഊട്ടി 

എന്റെ ആലപ്പുഴ... | ഒരു ബോട്ട് യാത്രാനുഭവം..|

കോടമഞ്ഞിന്റെ കുളിരില്ലാതെ മനസ് നിറയ്ക്കുന്ന കാഴ്ചകളാണ് ആലപ്പുഴയിൽ നിന്നും കോട്ടയം കൊടിമതയിലേക്കുള്ള ബോട്ട് യാത്ര....

ഏതാനും ദിവസങ്ങൾ മുമ്പാണ് ആലപ്പുഴ-കോട്ടയം ബോട്ട് സർവീസ് പുനരാരംഭിച്ചത്, വെറും 19രൂപ ചിലവിൽ ആലപ്പുഴയിൽ നിന്നും കോട്ടയം എത്തിച്ചേരുവാൻ സാധിക്കും.രണ്ടര മണിക്കൂറോളം ദൈർഘ്യമുള്ള ഈ യാത്ര തികച്ചും ഒരു അനുഭവം തന്നെയാണ്..സാധരണ യാത്രികരേക്കാൾ കൂടുതൽ കാഴ്ചകൾ കാണുവാൻ പോവുന്ന ആളുകൾ ആയിരുന്നു ഞങ്ങളുടെ സഹയാത്രികർ.
വേമ്പനാട്ടുകായലിന്റെ ഓളപ്പരപ്പുകൾ കീറിമുറിച്ചു  മുന്നോട്ടു പായുന്ന ബോട്ടിനെ കായലിലെ ആനവണ്ടി എന്ന് പറഞ്ഞാൽ അത് ഒരിക്കലും അധികമാവില്ല.

കായലിന്റെ തണുത്ത കാറ്റേറ്റ് കണ്ടറിയുന്ന കാഴ്ചകൾ മനസിനെകൂടി ആനന്ദിപ്പിക്കും എന്ന കാര്യം ഉറപ്പാണ്. ആലപ്പുഴയ്ക്കും കോട്ടയത്തിനും ഇടയിലുള്ള R-ബ്ലോക്ക്‌ എന്ന ചെറു തുരുത്തും ഈ യാത്രയിൽ കാണുവാൻ കഴിയും കഴിയും.
ബോട്ടിനു പ്രായം അല്പം കൂടുതലായതിനാൽ പോവുന്ന വഴി അല്പംപണിമുടക്കി എങ്കിലും ആ സമയം ഞങ്ങൾക്ക്  പുറത്തിറങ്ങി കാഴ്ചകൾ കാണുവാനും ചിത്രങ്ങൾ പകർത്തുവാനും കഴിഞ്ഞു.
ബോട്ടിലെ ജീവനക്കാർ എല്ലാം തന്നെ യാത്രികരോട് വളരെ മര്യാദപൂർവ്വവും അടുപ്പത്തിലുമാണ് പെരുമാറുന്നത് എന്നുള്ളത് എടുത്തുപറയേണ്ട കാര്യം തന്നെയാണ്.

പണിമുടക്കിയ ബോട്ട്

പാമ്പൻ പാലത്തിന്റെ കാൻഡി ലിവർ സിസ്റ്റത്തിനെ ഓർമിപ്പിക്കുന്നവിധം 5പാലങ്ങൾ ഈ യാത്രയിൽ കാണാം.  ബോട്ട് വരുമ്പോൾ വലിച്ചു  ഉയർത്താവുന്നവിധം കയറും കപ്പിയും അതിൽ ഉപയോഗിച്ചിരിക്കുന്നു.
അതൊരു നല്ല കാഴ്ചയാണ്.

കോട്ടയത്തിനോട് അടുക്കുമ്പോൾ കായൽ വീതികുറഞ്ഞു വരുന്നതായികാണാം.ചെറുവള്ളങ്ങൾക്കിടയിയൂടെ ബോട്ട് മുന്നോട്ടു പതിയെ നീങ്ങുന്നു.നെൽവയലുകളും,ചൂണ്ടക്കാരും,കായൽ വിഭവങ്ങളാൽ ഉപജീവനം നടത്തുന്ന ആളുകളും കാഴ്ചകൾ പലവിധമാണ്.

ഏറ്റവും അവസാനത്തെ സ്റ്റോപ്പ്‌ ആണ് "കോടിമത".
ആലപ്പുഴ-കോട്ടയം സർവീസ് മാത്രമേ അവിടെനിന്നുള്ളു എങ്കിലും നല്ല രീതിയിൽ പണികഴിപ്പിച്ചിരിക്കുന്ന ജെട്ടിയാണ് കോടിമത.

കോടിമത ജെട്ടി 

വാട്ടർ ടൂറിസം എന്ന പേരിൽ ചെറിയ ബോട്ടിംഗ് ഒക്കെ നടത്തുന്നുണ്ടെങ്കിലും,അതൊക്കെ ഇപ്പോൾ പ്രവർത്തനരഹിതമല്ല എന്നാണ് ഞങ്ങൾക്ക് കാഴ്ച്ചയിൽ മനസിലായത്.

ബോട്ട് ഇറങ്ങുന്നിടത് തന്നെ (കോടിമത) ഒരു പോലീസ് കാന്റീൻ ഉണ്ട്.മിതമായ നിരക്കിൽ ഉച്ചയൂണ് ലഭിക്കും.

40 രൂപ ഊണ്
20 രൂപ മീൻകറി
20 രൂപ കക്കയിറച്ചി
45 രൂപ ചിക്കൻ കറി

ഒരു ചെറിയ പാർക്ക്‌ പോലെ സജ്ജീകരിച്ച വിശ്രമസ്ഥലങ്ങൾ ബോട്ട്  ജെട്ടിയിലുണ്ട്.മരത്തണലിൽ ഇളംകാറ്റേറ്റ് ഇരിക്കാൻ പറ്റിയിടമാണ്.

അസ്തമയ കാഴ്ച

#ചില_വിവരങ്ങൾ...
*ആലപ്പുഴയിൽ നിന്നും കൊടിമതയിലേക്കു രാവിലെ 7:30, 9.35, 11:30, 1, 3:30, 5:15 എന്നീ സമയങ്ങളിലാണ് ബോട്ട് സർവീസ് നടത്തുന്നത്...

*കോട്ടയത്തുനിന്നും(കോടിമത) രാവിലെ 6:45, 11:30,1, 3:30, 5:15എന്നീ സമയത്തു ആലപ്പുഴയിലേക്കും..

കോട്ടയത്ത്‌ നിന്നും ആലപ്പുഴയിലേക്കുള്ള സമയ വിവരം 

*ആലപ്പുഴയിൽ നിന്നാണ് പോകുന്നതെങ്കിൽ തിരികെ വരുമ്പോൾ 3:30യുടെ ബോട്ട് പിടിക്കുന്നതാവും നല്ലത്.
സൂര്യസ്തമനയത്തിന്റെ മനോഹരമായ ദൃശ്യങ്ങൾ നമുക്ക് ആലപ്പുഴ എത്തുന്നതിനു മുന്നേ കാണുവാൻ കഴിയും,കൂടാതെ അങ്ങോട്ട്‌ പോയ വഴിയിലൂടെ ആയിരിക്കില്ല തിരികെയുള്ള യാത്ര..

*ആലപ്പുഴയിൽ നിന്നും പുറപ്പെടുന്ന ബോട്ടിൽ ആളുകൾ കൂടുതൽ ഉണ്ടെങ്കിലും അടുത്ത ബോട്ടിനുവേണ്ടി കാത്തിരിക്കരുത്.കാരണം കൂടുതലും ആളുകൾ അടുത്തുള്ള രണ്ടു സ്റ്റോപ്പുകളിലായി ഇറങ്ങുന്നവർ ആയിരിക്കും..

*വെറും 19രൂപ ചിലവിൽ മതിമറന്നു കായൽ സൗന്ദര്യം ആസ്വദിയ്ക്കാൻ പ്രയോജനപ്പെടുത്തുവാൻ കഴിയുന്ന ഒരു നല്ല മാർഗമാണിത്.. 

ദൂദ്സാഗർ ഫാൾസ്

യാത്രയ്ക്ക് പ്രേരണയായ ചിത്രം....

കുറച്ച് മാസങ്ങൾക്കുമുൻപാണ്
ദൂദ് സാഗറിന്റെ ഈ ഫോട്ടോ കാണാൻ ഇടതായത്.അപ്പോൾ തൊട്ടുതുടങ്ങിയ ആഗ്രഹമാണ് അതൊന്നു നേരിട്ടുകാണണം പറ്റിയാൽ അതിലൊന്ന് കുളിക്കണം എന്നത്.

ആ ആഗ്രഹത്തിന് വിരാമമിട്ടുകൊണ്ടായിരുന്നു അപ്രതീക്ഷിതമായ ഗോവൻ യാത്ര.ബാഗയിൽ ആയിരുന്നു താമസം ശെരിയാക്കിയത്.ബീച്ച് സൈഡിൽ അടിപൊളി  ഒരു റൂം.ബീച്ചിനോട് അടുക്കുന്തോറും റെന്റ് കൂടും എന്ന് അന്ന് മനസിലായി ചേട്ടനും പിന്നെ 3കൂട്ടുകാരും ഒപ്പം ഞാനും.

ബാഗയിലെ കറക്കം ഒക്കെ കഴിഞ്ഞു പിറ്റേന്ന് ദൂദ്സാഗർ പോകാം എന്ന് പ്ലാൻ ചെയ്തു.(ഗോവയിൽ എല്ലാ സ്ഥലത്തുനിന്നും അങ്ങൊട്ട് പാക്കേജ് ട്രിപ്പുകൾ ഉണ്ട്)ഞങ്ങൾ റെന്റ് എടുത്ത ഡിയോയിൽ തന്നെ പോകാം എന്ന് തീരുമാനിച്ചു.അപ്പോൾ ഒരു റൈഡ് കൂടി ആകുമല്ലോ(Baga-Dhudhsagar ഏകദേശം 80km ഉണ്ട്)

രാവിലെ തന്നെ റെഡിയായി ഇറങ്ങി.നിരത്തുകളിൽ കച്ചവടം തുടങ്ങുന്നതേ ഉള്ളു.ഗൂഗിൾമാപ്പ്  നോക്കിയാണ് യാത്ര.അങ്ങൊട്ട് പോവുന്ന പ്രധാന റോഡിൽ കയറി.റോഡിൻറെ കാര്യം പിന്നേ പറയണ്ടല്ലോ,നമ്മുടെ നാട്ടിലെ അല്ലാതെ വേറെ എല്ലാടത്തും റോഡ് സൂപ്പർ ആണെന്ന്.(ഇപ്പോൾ നമ്മുടെ നാട്ടിലെ റോഡും നല്ലതാണ്‌ )

ഡിയോയുടെ ഫുൾ സ്പീഡ് എന്താണെന്നു അന്നറിഞ്ഞു.(സ്പീഡിൽ പോവണം എന്നല്ല.)റെന്റ്  വണ്ടി ആയത്കൊണ്ട് മാക്സിമം 90km ഒക്കെ പ്രതീക്ഷിച്ചാൽ മതി.

റോഡിൽ വാഹനങ്ങൾ വളരെ കുറവായിരുന്നു.ഗോവയിൽ ബീച്ച്,ടൂറിസ്റ്റ് പ്ലേസ് എന്നിവ ഒഴിച്ചാൽ മറ്റു പ്രദേശങ്ങൾ എല്ലാം ഏറെക്കുറെ വിജനമാണ്.അധികം ആളുകളെ ഒന്നും റോഡിൽ കാണാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.കുറച്ചുകൂടി മുന്നോട് ചെല്ലുമ്പോൾ തണൽമരങ്ങൾ എല്ലാം വഴിമാറും.വെയിൽ അതിന്റെ തനിരൂപം കാണിക്കാൻ തുടങ്ങി.

ആ സമയം എനിക്ക് പൊള്ളാച്ചി ആണ് ഓർമവന്നത്.(വാല്പാറ മങ്കിഫാൾസ് കാണാൻ പോയത്,കട്ട വെയിൽ കൊണ്ട് അവിടെ ചെന്നപ്പോ ഒരു കപ്പിൽ കോരിയെടുക്കാൻ പോലും വെള്ളം ഇല്ലാരുന്നു.അങ്ങോട്ട് കൊണ്ടുപോയ എന്റെ പ്രിയകൂട്ടുകാരനെ ഞാൻ ഈ അവസരത്തിൽ ഓർത്തുപോവുകയാണ്)ഏതാണ്ട് അതേപോലെയൊക്കെ ഉള്ള കാലാവസ്ഥയായിരുന്നു.

കുറച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോ റിസർവ് ഫോറെസ്റ്റ് എന്നൊരു ബോർഡ് കണ്ടു.അതിലൂടെ ആണ് ഇനിയുള്ള യാത്ര.വന്ന വഴിപോലെതന്നെ ഒരു മാറ്റവും ഇല്ലാത്ത റോഡ്.ഈ കരിഞ്ഞുണങ്ങിയ കാട്ടില് ഒരു പൂച്ചയെ പോലും കാണാൻ ആവില്ല.ഫോറെസ്റ്റ് ആണത്രേ,കാഴ്ചയിൽ അത്രയും പരിതാപകരമായ അവസ്ഥ...

ചേട്ടൻ വണ്ടിപറപ്പിക്കുകയാണ് .അപ്പൊഴെല്ലാം അവിടെ വെള്ളം ഉണ്ടാവുമോ എന്ന എന്റെ സംശയത്തെ ബലപ്പെടുത്തുന്ന രീതിയിൽ വെയിൽ കൂടിവന്നു. റോഡിൽ എല്ലാടത്തും സൈൻ ബോർഡ് ഉണ്ടായിരുന്ന കൊണ്ടും നല്ലറോഡ് ആയതിനാലും പ്രതീക്ഷിച്ചതിനേക്കാൾ നേരത്തെ എത്തുവാൻ കഴിഞ്ഞു.

അടുക്കുന്തോറും ഒരുപാട് ടാക്സി വാഹനങ്ങൾ കാണുവാൻതുടങ്ങി.പാക്കേജ് ട്രിപ്പ് വരുന്ന സഞ്ചാരികളാണ്. വണ്ടി പാർക്കിങ്ങിൽ കൊണ്ടുപോയിവെച്ചു.

അപ്പോൾതന്നെ ഫ്രോക്ക് ഒക്കെ ഇട്ട ഒരു അമ്മച്ചി വന്നു 30രൂപയുടെ 3സ്ലിപ്പ്  തന്നു.അപ്പോഴാണ് കാര്യംമനസിലായത്,
അവരുടെ സ്ഥലം ആണ്,Pay&Park നടത്തുകയാണ്. (2വീലർ 30രൂപയാണ്) അതുംകൊടുത്തു റോഡിലേക്കിറങ്ങി.

റോഡിൽനിറയെ ജീപ്പുകളായിരുന്നു.ഒരു ഷോറൂമിൽ ഉള്ളതിലധികം അവിടെ കാണാം.ഒരാളോട് ചോദിച്ചപ്പോഴാണ് അവിടുത്തെ കാര്യപരിപാടികൾ മനസിലായത്.അവിടെനിന്നും 14കിലോമീറ്റർ ഉണ്ട് വാട്ടർഫാൾസിലേക്ക്.പ്രൈവറ്റ് വാഹനങ്ങൾ ഉൾപ്പടെ ഒരു വണ്ടിക്കും അങ്ങൊട് പ്രവേശനം ഇല്ല.ജീപ്പ് മാത്രേ പോകൂ.ഒരാൾക്ക് ₹400/-രൂപയാണ് റേറ്റ് എന്നും പുള്ളിക്കാരൻ നല്ല ഹിന്ദിയിൽ പറഞ്ഞു.

 അപ്പോഴാണ് ഒരു കൂട്ടുകാരൻ ട്രെയ്‌നിൽപോവാം കഴിയും എന്നുപറഞ്ഞ കാര്യമോർത്തത്.അത് പുള്ളിയോട് ചോദിച്ചപ്പോ അവിടെ സ്റ്റോപ്പില്ല എന്നാണ് പറഞ്ഞത്.അങ്ങനെ പോകുന്നവർ ബ്രിഡ്ജ് കയറുമ്പോൾ ട്രെയിൻ സ്‌ലോചെയ്യും അപ്പോൾ ചാടിയിറങ്ങുകയാണ് ചെയ്യുന്നത് എന്നാണ് അറിയാൻ കഴിഞ്ഞത്.(പിന്നീട് അങ്ങനെ പോവാൻ കഴിയുമായിരുന്നു എന്നറിഞ്ഞതിൽ ആ വഴി പറഞ്ഞു തന്ന ആളോട് ദേഷ്യം തോന്നിയിരുന്നു)

അത്രയ്ക്കു റിസ്ക് എടുക്കാൻ ഞങ്ങൾക്ക് താല്പര്യമില്ലാത്തതിനാൽ ജീപ്പിനു പോവാൻ തീരുമാനിച്ചു.നേരെ കൗണ്ടറിലേക്ക്.അധികം തിരക്കൊന്നുമില്ല ,അധികവും നോർത്തിന്ത്യൻസ്  ആണ്.കുറെ അധികം ജീപ്പുകൾ സഫാരിക്ക് ശേഷം തിരികെ എത്തുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

അവരോട് ചോദിച്ചപ്പോൾ നല്ല കാഴ്ചയാണ് എന്ന അഭിപ്രായമാണ് ലഭിച്ചത്. കുറച്ചു ഫോട്ടോസും കാണിച്ചുതന്നു.അപ്പോഴാണ് ആശ്വാസമായത് ആവിശ്യത്തിനു
വെള്ളമുണ്ട് വീണ്ടും ആവേശം കൂടി.കുറച്ചുനാളായുള്ള ആഗ്രഹം സാധിക്കാൻ പോവുന്നു.

കൗണ്ടറിൽച്ചെന്നു കാര്യംപറഞ്ഞപ്പോൾ അടുത്തപണി,ഒരുജീപ്പിൽ 7പേർക്കാണ് സഫാരി.7പേര് ഉണ്ടെങ്കിലാണ് ഒരാൾക്ക് ₹400/-രൂപ.ഞങ്ങൾ 5പേരെ ഉള്ളു എന്നുപറഞ്ഞപ്പോ ഒരാൾക്ക് ₹560/- വെച്ച് ആവും എന്നുപറഞ്ഞു.ആ കാശിന്‌പോവാൻ ഞങ്ങൾ റെഡിയായില്ല,(പേശൽ ഒന്നും നടക്കില്ല ഫിക്സിഡറേറ്റ്ആണ്.)

കുറെയൊക്കെ പറഞ്ഞുനോക്കിയെങ്കിലുംകാര്യം നടപ്പില്ല എന്ന് ഞങ്ങൾക്ക് മനസിലായി.അവസാനം പോവണ്ട എന്നുതീരുമാനമായി.

തിരിച്ചു പാർക്കിങ്ങിലേക് നടന്നു,ഒരുനിമിഷം ഞാൻ വാട്ടർഫാൾസിന്റെ ബോർഡിലേക്ക് നോക്കിനിന്നു.ആ ആഗ്രഹം സാധിക്കാതെ മടങ്ങുകയാണ്,പാർക്കിങ്ങിലെത്തി ഒരുകരിക്കും വാങ്ങി കുടിച്ചോണ്ട് സഫാരികഴിഞ്ഞു വരുന്നവരെ വായിനോക്കിനിന്നു .

അപ്പോഴേക്കും മറ്റുള്ളവർ അടുത്തസ്ഥലം സെർച്ച് ചെയ്യുകയായിരുന്നു.എനിക്കതിനോട് വല്യതാല്പര്യം  തോന്നിയില്ല..അങ്ങോട്ടുള്ള പോക്ക് മുടങ്ങിയെന്നു ഞാൻ ഉറപ്പിച്ചു.ഇത്രയും വെയിലൊക്കെ കൊണ്ടുവന്നതല്ലേ നമുക്കുപോയിനോക്കിയാലോ എന്ന് ഞാൻ ചോദിച്ചു.

അത് ഏറ്റതുപോലെ അങ്ങോട്ട് പോവാൻ ആരൊക്കെ താല്പര്യം ഉണ്ടെന്ന് ബ്രോ ചോദിച്ചു,ഞാൻ ആദ്യമേ കൈപൊക്കി,ഞങ്ങൾ തിരിച്ചു പോവുകയാണ് എന്നുതോന്നിയിട്ടാവണം ഒരു ഗൈഡ് വന്നു ഞങ്ങളോട് കാര്യം തിരക്കി.

ഞങ്ങൾ ഉള്ളകാര്യം അങ്ങോട്ട് പറഞ്ഞു.ഈ റേറ്റിൽ ഞങ്ങൾക്ക് താല്പര്യം ഇല്ലെന്നു..2പേരെ പുള്ളി ഒപ്പിച്ചുതരാം കൂടെ വരാൻ പറഞ്ഞു.എന്നാൽ പിന്നെ എന്തായാലും പോയിട്ടേ ഉള്ളു എന്നായി.നേരെ വെയ്റ്റിംഗ് സീറ്റിലേക് പോയിരുന്നു.
കൗണ്ടറിലേക്ക്  2പേരായിട്ട് ആരെങ്കിലും വരുന്നുണ്ടോ എന്ന് എല്ലാരും നോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

ഒരു സായിപ്പും മദാമ്മയും നേരെ കൗണ്ടറിൽ ചെന്ന് തിരക്കുന്നതും അവർ അവിടന്നു പോവാനുള്ള ഭാവം ആയിരുന്നു(2പേർക്കുള്ള റേറ്റ് കേട്ടിട്ടാവണം).പിന്നെ ഒന്നും നോക്കില്ല,നേരെ ഓടിച്ചെന്നു അവരോട് കാര്യം പറഞ്ഞു.അവർ ഡബിൾ ഓക്കേ,എല്ലാവരെയും വിളിച്ചു ഒക്കെയാക്കി.
ഒരാൾക്ക് ₹400/-രൂപവെച്ചു കൗണ്ടെറിലടച്ചു.

അപ്പോൾ ഒരുസ്ലിപ്പുമായി ഡ്രൈവർ നമ്മളെയുംകൊണ്ട് വേറെ ഒരു കൗണ്ടറിലേക്കുപോവും,അവിടെച്ചെന്നു ലൈഫ് ജാക്കറ്റ്‌ വാങ്ങണം.(ഫ്രീയൊന്നുമല്ല ₹30രൂപ വെച്ച് കൊടുക്കണം) അതുംകൊടുത്തു നേരെജീപ്പിലേക്ക്.

ഓരോ ജീപ്പിനും ഐഡന്റിഫിക്കേഷൻ എന്ന രീതിയിൽ ഓരോ നമ്പർ ഉണ്ടാവും.(നമ്പർ പ്ലേറ്റ് അല്ല) ഞങ്ങൾ കയറിയ വണ്ടിക്ക് 155 ആണ് നമ്പർ (ഫ്രണ്ട് ഗ്ലാസിൽ ഉണ്ടാവും,പാർക്കിങ്ങിൽ വണ്ടി കണ്ടുപിടിക്കാനുള്ള എളുപ്പത്തിനാണ്) വണ്ടി നീങ്ങിത്തുടങ്ങി..

അങ്ങോട്ടുള്ള കാഴ്ചകൾ ഒന്നുംതന്നെ മിസ് ചെയ്യരുതെന്ന് മുൻപേ തീരുമാനിച്ചിരുന്നു.തുടക്കം ഓഫ്‌റോഡ് ആണ് ഉരുളൻകല്ലുകൾ മെതിച്ചുകൊണ്ടു ജീപ്പ് മുന്നോട്ട്പാഞ്ഞു.ആരും ഒന്നുംമിണ്ടുന്നില്ല,
അങ്ങനെ പോയാലെന്താരസം ,നമ്മുടെ ഫോറിനേഴ്‌സിനെ അങ്ങ് പരിചയപ്പെട്ടു. ടോബ്ബി&ആഷ്‌ലിൻ.ഇരുവരും ഉക്രൈൻ സ്വദേശികളാണ്.പുള്ളിക്കാരിക് ഇംഗ്ലീഷ് വല്യപിടിയില്ല കുറച്ചൊക്കെ മനസ്സിലാവൂ.പുള്ളിക്കാരൻ ആണ് കുറച്ചൊക്കെ ട്രാൻസലേറ്റ് ചെയ്തു കൊടുക്കുന്നത്...

പൊടിനിറഞ്ഞ റോഡാണ്.ജീപിന്റെ സൈഡിലെ ഗ്ലാസുകൾ എല്ലാം പൊക്കിവെച്ചു.ഇതിനിടയിൽ ജീപ്പ് രണ്ടു വെള്ളക്കെട്ടുകൾ മറികടന്നുപോയി.
മാറ്റുവാഹനങ്ങൾ കടത്തിവിടാത്തതിന്റെ കാരണം അപ്പോ മനസിലായി.

പെട്ടെന്ന് വണ്ടിനിന്നു,ഫോറസ്റ്റ്‌  ചെക്‌പോസ്റ്റ് ആണ്,"ഭഗവാൻ മഹാവീർ നാഷണൽപാർക്ക്".
ഡ്രൈവർ ഒരാളിന് 20രൂപവെച്ചു എൻട്രി പാസ്സ്‌ എടുക്കണം എന്നുപറഞ്ഞു,പണം നൽകി കൂപ്പൺ വാങ്ങിയപ്പോൾ ടോബി സായിപ്പ് ഇങ്ങനെ ഓരോന്നിനായി ക്യാഷ് വാങ്ങുന്നതിനോട് എതിർപ്പ് പ്രകടിപ്പിച്ചു,അതിനെ ഞങ്ങളുംസപ്പോർട്ട്  ചെയ്തു.

ഡ്രൈവറൊന്നും മിണ്ടിയില്ല.യാത്ര തുടർന്നു. നാഷണൽപാർക്  ആണെന്ന് പറഞ്ഞിട്ട് കാര്യമില്ല വഴിയിലെ പൊടികാരണം ഇരുവശങ്ങളിലെയും മരങ്ങൾ വരെ ആ നിറത്തിലാണ്.ധാരാളം മൃഗങ്ങളുണ്ടിവിടെ വേനൽ ആയതിനാലാണ് ഇവിടെ കാണാത്തത് എന്ന് പുള്ളിപറഞ്ഞു(എനിക്കങ്ങനെ തോന്നിയില്ല).ഇതുവെച്ചു നോക്കുമ്പോൾ കേരളത്തിലെ കാടുകൾ മൃഗങ്ങൾക്കു സ്വർഗ്ഗമാണു.

ഏകദേശം 12km കഴിഞ്ഞപ്പോ ഒരുമലയുടെ സൈഡിൽ പാറചെത്തിമിനുക്കിയ പോലെയുള്ള സ്ഥലത്തുകൂടി അതാപോകുന്നു ഒരു ഗുഡ്‌സ്‌ ട്രെയിൻ.

എല്ലാവരുടേം കണ്ണുകൾ അങ്ങോട്ടായി.അതൊരു കാണേണ്ട കാഴ്ചതന്നെയാണ് അല്പം ദൂരകാഴ്ചയായാണ്. സ്ഥലം ഏകദേശം എത്താറായി എന്ന് അപ്പോൾമനസിലായി.
റോഡിലെ വളവിനും പൊടിക്കും അപ്പോഴും ഒരു കുറവുമുണ്ടായിരുന്നില്ല.ഇതുപോലൊരു ട്രെയിൻ അവിടെ ചെല്ലുമ്പോഴും കാണാന് മനസ്സിൽ ആഗ്രഹിച്ചു.മറ്റുജീപ്പുകൾ കാണുവാൻ തുടങ്ങി,അല്പം തിരക്കുണ്ടായിരുന്നതിനാൽ ഒരു 200മീറ്റർ മാറിയാണ് വണ്ടിനിർത്തിയത്.

എല്ലാവരും കുളിക്കാനുള്ള ഡ്രെസ്സും എടുത്ത് നടന്നു.എല്ലാവരുടെയും ബാഗുകൾ വണ്ടിയിൽ വച്ചു,അപ്പോൾ ഡ്രൈവർ വക ഒരു ഉപദേശം,1 മണിക്കൂറിനുള്ളിൽ തിരികെയെത്തണം.ഇല്ലെങ്കിൽ ഫൈൻ അടയ്‌ക്കേണ്ടിവരുമെന്നു.അത് നമ്മുടെ ടോബിക്കും ആഷ്‌ലിനും പറഞ്ഞുമനസിലാക്കി കൊടുത്തു.എല്ലാരും മുന്നേനടന്നു  ഞാൻ  ഫോൺ ഒക്കെ എടുത്ത് ഡ്രസ്സ്മാറിയപ്പോ പോകണ്ട എന്നുപറഞ്ഞ ആളുകൾ എല്ലാം ദേ മുന്നേപോകുന്നു.

അതിനിടയിൽ ഡ്രൈവർ വേഗംപോയിവാ എന്നൊക്കെപ്പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.ഓ..ആയിക്കോട്ടെ എന്ന് പറഞ്ഞു ഞാൻ അവരുടെ ഒപ്പമെത്താനായി ഓടി.

ആ വഴിയിലൂടെ ഓട്ടം അല്പം അപകടം പിടിച്ച പണിയായതുകൊണ്ട് പതുക്കെ നടത്തമാക്കി. ഇറക്കമിറങ്ങി ചെന്നപ്പോ നിറയെ കറുത്തുരുളൻകല്ലുകൾ ഉള്ളസ്ഥലം അതിനിടയിലൂടെ വെള്ളമൊഴുകി വരുന്നുണ്ട്.അപ്പുറത്തേക് കടക്കാൻ ഇരുവരികളുള്ള ഒരു താലക്കാലിക പാലം.

ഒരുപാടുപേർ വെള്ളച്ചാട്ടത്തിലെ കുളിയൊക്കെ കഴിഞ്ഞുവരുന്നുണ്ട്.ചിലർ വിറയലോടെ കൈകൾ കൂട്ടിപിടിച്ചിരുന്നു.
അതുകണ്ടപ്പോൾ എനിക്ക് ചിരിയാണ് വന്നത്.ഈ കൊടും വെയിലത്തും വിറയോ.മറ്റുള്ളവർ എന്നേക്കാൾ മുന്നിലാണ്, അവിടെനിന്നു കുറച്ചു ഫോട്ടോസ് എടുത്തു.പിന്നെ അവർക്കൊപ്പം എത്താനായി വേഗം കൂട്ടീ.

അല്പംകൂടി മുന്നോട്ടചെന്നപ്പോ കുറേയധികംപേർ കുളിക്കുന്നു.വെള്ളച്ചാട്ടത്തിൽ നിന്ന് ഒരുഭാഗത്തേക്ക് വരുന്ന  വെള്ളമാണത്,അവിടെ നിന്ന് കാണാം..ശെരിക്കുമുള്ള  ദൂദ്സാഗർ ..ഞാൻ മുന്നോട്ടോടി.

നല്ല തിരക്കുണ്ട് പാറക്കെട്ടുകളിലൂടെ സൂക്ഷിച്ചു വേണം നടക്കാൻ.തപ്പിത്തടഞ്ഞു ആളുകളുടെ ഇടയിലൂടെ വേഗം കയറി.അവസാനം ഞാൻ എന്റെ ഒരു ആഗ്രഹം കൂടി പൂർത്തീകരിച്ചിരിക്കുന്നു.മുന്നിൽ അതാ ഫോട്ടോയിൽ മാത്രം കണ്ടു കൊതിപ്പിച്ച ദൂദ്സാഗർ എന്റെ കൺമുന്നിൽ.

പാൽ പതഞ്ഞൊഴുകുന്നപോലെ മുകളിൽനിന്നും വെള്ളം ഒഴുകിവരുന്നു.ദൂദ്സാഗർ എന്നതിനേക്കാൾ അനുയോജ്യമായ ഒരു പേര് അതിനില്ല എന്ന് എനിക്ക് തോന്നി.മറ്റുള്ളവർ വെള്ളത്തിൽ ഇറങ്ങിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു,

കൂടുതലും നോർത്ത് ഇന്ത്യൻസ് ആണ്,എന്നാൽ  വിദേശികളും കുറവല്ല,കുറച്ചു ചിത്രങ്ങൾ ഒക്കെ  എടുത്തു,അപ്പോഴെല്ലാം മനസിലുണ്ടായ സന്തോഷത്തിനു അതിരില്ലായിരുന്നു,വെള്ളത്തിലേക്ക് ഇറങ്ങാനുള്ള തയ്യാറെടുപ്പുകൾ നടത്തി.

കണ്ണാടിപോലെ തെളിഞ്ഞ വെള്ളം.വെള്ളത്തിൽ അവിടിവിടെയായി പാറകളുണ്ട്.ചിലർ അതില്കയറി ഇരിക്കുന്നു.കാൽവെള്ളത്തിൽ തൊട്ടപ്പോൾ മുന്നേപോയവർ വിറച്ചതിന്റെ കാര്യം എനിക്ക് പിടികിട്ടി.പതുക്കെ ഇറങ്ങാം എന്ന എന്റെ ധാരണ തെറ്റി വഴുക്കലുള്ള പാറയായിരുന്നു.ദേ കിടക്കുന്നു വെള്ളത്തിൽ, ഒറ്റവീഴ്ച ആയതുകൊണ്ട് തണുപ്പിന്റെ കാഠിന്യം അധികം അറിയേണ്ടിവന്നില്ല.

മറ്റുള്ളവരോടൊപ്പം കൂടി ജീവിതത്തിൽ ആദ്യമായാണ് ലൈഫ് ജാക്കറ്റ്‌ ഇട്ടു നീന്തുന്നത്, (ലൈഫ് ജാക്കറ്റ് ഇല്ലാതെ വെള്ളത്തിൽ ഇറക്കില്ല)അതുകൊണ്ട് ആഴം അറിയില്ല,ഒരു പേടിയും വേണ്ട, ജാക്കറ്റ് അസ്വസ്ഥത ഉണ്ടാക്കുന്നത്പോലെ എനിക്കുതോന്നി..

എന്നാലും നീന്തി മുകളിൽനിന്നും വെള്ളം താഴെ പതിക്കുന്നവിടെ എത്തിഅതിൽ തല കാണിക്കാൻ നോക്കി,പക്ഷെ അടുക്കാൻ പറ്റുന്നില്ല.മുകളിൽ നിന്ന് പാൽ പോലെ വന്നു താഴെ മുള്ള് പോലെയാണ് പതിക്കുന്നത്.കഴിയുന്നത്ര അടുത്തുനിന്നു.

ഇത്രവേഗം ഇവിടെ എത്താൻ കഴിയും എന്നുഞാൻ സ്വപ്നത്തിൽ പോലും വിചാരിച്ചതല്ല.ആ ആഗ്രഹം സാധിച്ച സന്തോഷത്താൽ മതിയാവോളം നീന്തി. അപ്പോൾ അതാ ഞാൻ മനസ്സിൽ ആഗ്രഹിച്ചപോലെ ട്രെയിൻ കടന്നു വരുന്നു..അത്ര വലുതല്ല എങ്കിലും എൻജിനും 4 ബോഗികളും മാത്രേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളു.
വെള്ളത്തിലായതിനാൽ ആ കാഴ്ച പകർത്തിയെടുക്കാനുള്ള എന്റെ ശ്രമം വിഫലമായി.എന്തായാലും കാണാൻ കഴിഞ്ഞല്ലോ,മനസ് നിറഞ്ഞു...

ഇടയ്ക്കു ചെറിയ മീൻ കൊത്തലുകൾ പോലെ തോന്നിയതായി ചേട്ടൻ പറഞ്ഞു.ആരും വല്യകാര്യമാകില്ല . ഒരു ഫോട്ടോ എടുക്കാൻ ആദ്യം കരയ്ക്കു കയറിയ ശരത്തിനോട് പറഞ്ഞപ്പോൾ ആണ്  രസം,

ഒരു ടർക്കി,തോർത്താൻ അല്ലാതെ വേറെ ആരും ഫോൺ പോലും എടുത്തിട്ടില്ല.എന്റെ ഫോൺ 5% കാണിച്ചപ്പോൾ ആണ് ഞാൻ വെള്ളത്തിലേക്ക് ഇറങ്ങിയത്.പതുക്കെ വെള്ളത്തിൽനിന്നും കയറി ഫോണിന്റെ ലോക്ക് അഴിച്ചുകൊടുത്തു.

വീണ്ടും വെള്ളത്തിലേക്ക്.4,5 ഫോട്ടോ എടുത്തുകാണും ഫോൺ സമാധിയായി.നമ്മുടെ ടോബ്ബിയും ആഷ്‌ലിനും അപ്പോഴേക്കും കരയ്ക്കുകയറിയിരുന്നു.കുറേനേരം വെള്ളത്തിൽ മുങ്ങിനിന്നു.അപ്പോഴെല്ലാം ജാക്കറ്റ്‌ മുകളിലേക്ക് എന്നെ വലിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

സമയം ഏതാണ്ട് 1മണിക്കൂർ ആവാറായി.  മനസില്ലാമനസോടെ വെള്ളത്തിൽനിന്നും മുകളിലേക്ക് കയറി,ഡ്രസ്സ് ഒക്കെ മാറി എല്ലാവരും തിരികെ പോവാൻ റെഡിയായി.

കുറച്ചുനേരം കൂടി ഞങ്ങൾ ദൂദ്സാഗറിന്റെ മനോഹാരിത ആസ്വദിച്ചു,അപ്പോഴാണ് ഞങ്ങൾ ആ കാഴ്ച കണ്ടത്.കണ്ണാടിപോലെ തിളങ്ങുന്ന വെള്ളത്തിൽ അത്യാവശ്യം നല്ല വലിപ്പമുള്ള മീനുകൾ,മീൻ കൊത്തൽ തോന്നിയതല്ല അതുള്ളതാണെന്നു അപ്പോ മനസിലായി...

വീണ്ടും ഒരിക്കൽ ഒരു മൺസൂൺകാലത് അതിന്റെ പൂർണരൂപം കാണണം എന്ന മോഹം തോന്നി.(മൺസൂൺകാലത്താണ് ശെരിക്കും അതിന്റെ പൂർണരൂപം കാണാനാവുക,പക്ഷെ വെള്ളത്തിൽ ഇറങ്ങുന്നതിനു ചില നിബന്ധനകൾ ഉണ്ടാവും എന്നാണ് അറിയാൻകഴിഞ്ഞത്,)
പതുക്കെ പാർക്കിങ്ങിലേക്ക് നടന്നു.അപ്പോഴും ഒരുപാട് കാഴ്ചക്കാർ  എത്തുന്നുണ്ടായിരുന്നു..

ഞങ്ങളെ കാത്തു ഡ്രൈവർ വണ്ടിക്കടുത്തു നിൽക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു,അപ്പോഴാണുഞാൻ ഒരുകാര്യം ശ്രദ്ധിച്ചത്, പ്ലാസ്റ്റിക്ക് ഒന്നുംതന്നെ ഇല്ലാതെ വളരെ വൃത്തിയായാണ് അവിടം സംരക്ഷിച്ചിരിക്കുന്നത്.
അതുകണ്ടപ്പോൾ സന്തോഷംതോന്നി.(സഫാരി തുടങ്ങുമ്പോൾ ദൂദ് വരെ കഴിക്കാനൊ  കുടിക്കാനോ ഒന്നുംകിട്ടില്ല,ജീപ്പിൽ കയറുന്നതിനുമുന്നെ ആവിശ്യം എങ്കിൽ മുന്നേവാങ്ങണം) അങ്ങനെതിരിച്ചു യാത്ര തുടങ്ങി.

ദൂദിനോട് ഇനിയുംകാണാം എന്ന ശുഭപ്രതീക്ഷയോടെ,
യാത്രയ്ക്കിടയിൽ നമ്മുടെ ഫോറിനേഴ്സിനോട് കൂടുതൽ കാര്യങ്ങൾ ചോദിച്ചറിഞ്ഞു,
മോശംപറയരുതല്ലോ,
കേരളം എന്ന് അവർകേട്ടിട്ടുപോലുമില്ലായിരുന്നു.
കേരളത്തെകുറിച് ചില ഐഡിയ ഒകെ അവർക്കു പറഞ്ഞു കൊടുത്തപ്പോ "May be next time" എന്ന് അവർ പറഞ്ഞു.

തലേന്ന് അവർ എലിഫന്റ് ബാത്തിനു പോയ കുറച്ചു ഫോട്ടോസ് കാണിച്ചുതന്നു, ഡ്രൈവർ അപ്പോ പുറത്തു ഒരു വലിയ ഇരണ്ട പക്ഷിയെ കാണിച്ചു തന്നു,പിന്നെ കുറെ കുരങ്ങുകളും,അവിടെ ഇതൊക്കേയുള്ളു എന്നെനിക്ക് തോന്നി.

ഇടക്ക് വണ്ടി ഒന്ന് നിർത്തി ഡ്രൈവർ (കാടിന് നടുവിൽ ഒരു പെട്ടിക്കട സെറ്റപ്പ്)ഡ്രൈവർ ആർക്കേലും ബിയർ വേണോന്നു ചോദിച്ചു,  അങ്ങൊട് പോയപ്പൊ കണ്ടിരുന്നില്ല ആരും താല്പര്യം പ്രകടിപ്പിക്കാഞ്ഞതുകൊണ്ടു വണ്ടി നീങ്ങി.

സഫാരിക്കൊടുവിൽ എല്ലാവർക്കും കൈ തന്നു"നൈസ് ടു മീറ്റ് യു" പറഞ്ഞു ഞങ്ങളോടൊത്തു ഒരു സെൽഫിക്കും പോസ് ചെയ്തു ടോബ്ബി ഉം ആഷ്‌ലിനും നടന്നകന്നു.

ജാക്കറ്റ് എല്ലാം ഡ്രൈവറെ ഏൽപ്പിച്ചു വണ്ടി എടുത്ത് ഞങ്ങൾ മഡ്‌ഗോവൻ ലക്ഷ്യമാക്കി നീങ്ങി,ഒരുപിടി നല്ല നിമിഷങ്ങളുമായി.....

ദൂദ് സാഗർ നമ്മൾ തീർച്ചയായും കണ്ടിരിക്കേണ്ട ഒന്നാണ് എന്ന് ഞാൻ പറയില്ല,പക്ഷെ നമ്മുടെ മനസിന്‌ ഉന്മേഷം പകരുന്ന ഒരുപാട് കാഴ്ചകൾ ഉണ്ടവിടെ.....