“കോഴിക്കോട്”
മലബാറിലെ സുന്ദരവും,അതിലേറെ ചരിത്രവും,പൈതൃകവും,പ്രകൃതി ഭംഗിയും ഒത്തിണങ്ങിയ,ഒരുപാട് കലാകാരൻമാരെയും നമുക്ക് സമ്മാനിച്ച,സ്‌നേഹമുള്ളോരുടെ നാട് എന്ന് ഒറ്റവാക്കിൽ പറയാം.

അതിലുപരി മലബാർ രുചികളുടെ പ്രശസ്‌തി വിവരണാതീതമാണ്...

അവയിൽ എന്നും ഏറ്റവും ആകർഷിച്ചിട്ടുള്ളവ "റഹ്‌മത്തിലെ ബീഫ്ബിരിയാണിയും,
പാൽസർബത്തും,
ബീച്ചിലെ
ഐസോരച്ചതും,ഉപ്പിലിട്ടതും,
കല്ലുമ്മേക്കായയും,
നാവിൽ അലിയുന്ന കോഴിക്കോടൻ ഹൽവയും,പുതു രുചികളും,
മിട്ടായിത്തെരുവിലെ ജനസഞ്ചയത്തിന്റെ തിക്കിതിരക്കും,
S.Kയുടെ ഓർമ്മകൾ നിറയുന്ന ഒരു തെരുവിന്റെ കഥയും” എന്നിവയാണ്..

കോഴിക്കോടിന്റെ ഖൽബിലേക്കു പുതുരുചികൾ തേടി ഒരു യാത്ര എന്ന മോഹം മനസ്സിൽ കയറിക്കൂടിയിട്ടു നാളേറെയായി..

അതിലേക്കുള്ള വഴിതുറന്നുകൊണ്ടായിരുന്നു ശനിയാഴ്ച കോഴിക്കോട് നിന്ന് ഉറ്റ സുഹൃത്തായ മിഥുന്റെ വിളി.മറിച്ചൊന്നും ആലോചിക്കാതെ ഒന്ന് കോഴിക്കോട് വരെ മിഥുന്റെ അടുത്ത് പോയിട്ട് വരാം എന്ന് പറഞ്ഞു വീട്ടിലും അനുവാദം വാങ്ങി.

രാത്രി 10:45നുള്ള മാവേലി എക്സ്പ്രസ്സ്‌ പിടിക്കാൻ റെയിൽവേസ്റ്റേഷൻ വരെ അനിയൻ കൊണ്ടുവന്നാക്കി.ഓടിച്ചെന്നു ടിക്കറ്റ് എടുത്തു.അപ്പോഴാണ് അൽപം നേരത്തെയായി പോയോ എത്തിയത് എന്ന തോന്നലുണ്ടായത്.സമയം 9മണിയേ ആയിരുന്നുള്ളു.അപ്പോഴേക്കും പുറത്ത് മഴ തിമിർത്തു പെയ്യാൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു.ഒന്നേ മുക്കാൽ മണിക്കൂർ എങ്ങനെയൊക്കെയോ തള്ളിനീക്കി എന്ന് മനസിലായത് ട്രെയിൻ എത്താറായി എന്ന അനൗൺസ്‌മെന്റ് കേട്ടപ്പോഴാണ്..

മഴയ്ക്ക് ആ നേരം അൽപം ശമനമുണ്ടായിരുന്നതിനാൽ ജനറൽ കംപാർട്മെന്റ് കയറാൻ പറ്റിയ അടുത്തേക്ക് പതുക്കെ നടന്നു.ദൂരെ നിന്നും ചാറ്റൽ മഴയുടെ നേരിയ തുള്ളികളെ വകഞ്ഞുമാറ്റി തീവണ്ടിയുടെ വെളിച്ചം വീശി.

അധികം ആളുകൾ കയറാൻ ഉണ്ടായിരുന്നില്ലെങ്കിലും ട്രെയിനിനുള്ളിൽ നല്ല തിരക്കുണ്ടായിരുന്നു.ഒന്ന് രണ്ടു ബോഗികളിൽ നോക്കിയെങ്കിലും തിരക്കിന് യാതൊരു കുറവുമില്ല എന്ന് ബോധ്യമായപ്പോൾ ഒന്നിൽ കയറിപ്പറ്റി..

ട്രെയിൻ പതിയെ അതിന്റെ ചക്രങ്ങൾ മുന്നിലേക്ക് ചലിപ്പിക്കുവാൻ തുടങ്ങി.ക്രമമായ രീതിയിലുള്ള അതിന്റെ ശബ്ദത്തോടൊപ്പം വേഗതയും കൂടി വന്നു.ഇരിക്കുവാൻ ഒരിടം തേടി ആ ബോഗിക്കുള്ളിൽ എന്റെ കണ്ണുകൾ പാഞ്ഞു.പക്ഷെ ആ ശ്രമം വിഭലമായിരുന്നു.

തിരക്കുനിറഞ്ഞ ആ ബോഗിക്കുള്ളിൽ നിന്ന് കൊണ്ടുള്ള യാത്ര തുടരുക എന്നൊരു വഴി മാത്രമേയുള്ളു എന്ന് ആ നിമിഷം ഞാൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞിരുന്നു.അടുത്ത സ്റ്റേഷനിൽ ആളുകൾ ഇറങ്ങി തിരക്ക് കുറയുമായിരിക്കും എന്നൊരു പ്രതീക്ഷ മാത്രമായിരുന്നു മനസ്സിൽ.

എറണാകുളം സ്റ്റേഷനിൽ ട്രെയിൻ എത്തിയപ്പോഴേക്കും എന്റെ പ്രതീക്ഷകളെ അസ്ഥാനത്താക്കിക്കൊണ്ടു ആളുകൾ വീണ്ടും ഇരച്ചുകയറി.നില വീണ്ടും പരുങ്ങലിലായി എന്ന് വേണം പറയാൻ.രാത്രി തന്നെ ഇറങ്ങി പുറപ്പെട്ടത് അബദ്ധമായോ എന്ന് പോലും ഞാൻ ചിന്തിച്ചുപോയി.

രാത്രികാലങ്ങളിൽ ഇത്രമാത്രം ആളുകൾ ട്രെയിനിൽ യാത്ര ചെയ്യാനുണ്ടാവുമോ എന്ന സംശയമാണ് എന്റെ മനസിൽ അപ്പോൾ ഉയർന്നുവന്നത്.കാരണം മുമ്പൊരിക്കൽ ആലപ്പുഴയിൽ നിന്നും ഗോവ വരെയും തിരിച്ചും ജനറൽ കമ്പാർട്മെന്റിൽ യാത്ര ചെയ്തിരുന്നപ്പോൾ ഇത്രയും തിരക്കുള്ളതായി അന്ന് എനിക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടിരുന്നില്ല.അതൊരുപക്ഷേ അന്ന് ഇരിക്കുവാൻ സീറ്റ്‌ കിട്ടിയതിനാലാവണം.ഇരുന്ന് യാത്ര ചെയ്യുന്നയാളുടെ കാഴ്ചപ്പാടിൽ നിന്ന് തികച്ചും വ്യത്യസ്തമായിരുക്കുമല്ലോ കാലുകൾ കുഴഞ്ഞു നിന്ന് യാത്ര ചെയ്യുന്നയാളുടേത്…

ഇരിപ്പ് സാധ്യമല്ല എന്ന് മനസിലായി തുടങ്ങിയതോടെ പതിയെ ആ സാഹചര്യവുമായി ഞാൻ പൊരുത്തപ്പെട്ടുതുടങ്ങി.ആ നിമിഷത്തിനു കുളിർ പകാരനെന്നവണ്ണം പൊടുന്നനെ മഴയെത്തി.ട്രെയിനിന്റെ വാതിലിനരികെ നിന്നുകൊണ്ട് പതിയെ കൈകൾ മഴയ്ക്കായി നീട്ടി കൊടുത്തു.ആർത്തലച്ചു പെയ്യുന്ന മഴയെ കുതിച്ചുപായുന്ന തീവണ്ടിയുടെ ചലനം കാറ്റിൽ ലയിപ്പിച്ചു അൽപം നേർത്ത തുള്ളികളായി എന്റെ കൈകളിലേക്ക് പകർന്നു.പതിയെ മനസ്സ് ശാന്തമായി.ആ നിമിഷം മാത്രമേ മനസ്സിൽ നിറഞ്ഞിരുന്നുള്ളു.ആ നിമിഷത്തിന്റെ നിർവൃതി ആവോളം ആസ്വദിച്ചു.

മഴയ്ക്ക് ശമനമായതോടെ  വീണ്ടും തിരക്കിന്റെ കാഠിന്യം ഞാനറിഞ്ഞു.

അഞ്ചുമണിക്കൂറോളം ഇനിയും നിന്നുകൊണ്ട് യാത്ര ചെയ്യുക എന്നത് ആ അവസരത്തിൽ എനിക്ക് ചിന്തിക്കാവുന്നതിലും അപ്പുറത്തായിരുന്നു.കാരണം ആ ബോഗിയിലെ വാതിലിന്റെ ഇടനാഴിയിലെ തിക്കി തിരക്കൽ കാരണം അനങ്ങാൻ പറ്റാത്ത അവസ്ഥയിലായിരുന്നു ഞാൻ.

ദൂരങ്ങൾ വീണ്ടും പിന്നിട്ടു തുടങ്ങിയപ്പോൾ അധികം താമസമില്ലാതെ ആളുകൾ നിൽപ്പ് മതിയാക്കി അതെ സ്ഥാനത്തേക്കു ഇരിക്കുവാൻ തുടങ്ങി.അവരവരുടേതായ തിരക്കുകളുടെയും,നിന്നുള്ള യാത്രയുടെയും ക്ഷീണം എല്ലാവരിലും പ്രത്യക്ഷമായിരുന്നു.അധികം വൈകാതെ എന്റെ കാലുകളിലും ഭാരം കൂടുന്നത് ഞാൻ പതിയെ അറിഞ്ഞു തുടങ്ങിയിരുന്നു.കാലുകൾ വിശ്രമം ചോദിച്ചു തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു.ഇനി നിൽപ്പ് വയ്യ.

ആ സാഹചര്യത്തിൽ ഇരിക്കുവാൻ ഞാൻ തയ്യാറായിരുന്നില്ല എങ്കിലും എനിക്ക് മറ്റൊരു മാർഗവും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.പതിയെ കാലുകൾ മടക്കി ഒരിടം കണ്ടെത്തി.അൽപം ആശ്വാസം തോന്നി…

ചെറിയ ഒരിടവേളയുടെ ഉറക്കം ഞാൻ ആ ഇരിപ്പിൽ പൂർത്തിയാക്കിയിരിക്കണം.ഫോൺ റിങ് ചെയ്യുന്നത് കേട്ടാണ് ഉണർന്നത്.സമയം 2മണിയോടടുക്കുന്നു,ട്രെയിൻ ഏതോ സ്റ്റോപ്പിൽ നിർത്തിയിരിക്കുകയാണ്.ഫോൺ എടുത്തപാടെ..”നീ എവിടെയെത്തി എന്ന് ചോദ്യവുമായി എന്റെ സുഹൃത്തായ ശ്രീസൂര്യയാണ്”(കണ്ണൂരിൽ ഫയർ ഫോഴ്‌സ് ഉദ്യോഗസ്ഥനായി ജോലി ചെയ്യുകയാണവൻ) കോഴിക്കോട് എത്താൻ 4മണി എങ്കിലും ആവും 3:30നു അലാറം വെച്ചു കിടന്നോളാനായി അവൻ.

എന്റെ പരിതാപകരമായ അവസ്ഥ അതേപോലെ  ഞാൻ അവനു വിവരിച്ചു കൊടുത്തു.ആ സംഭാഷണങ്ങൾക്കൊടുവിൽ “നീ എത്താറാകുമ്പോൾ വിളിച്ചാൽ മതി ഞങ്ങൾ റെയിൽവേസ്റ്റേഷനിൽ എത്തിക്കോളാം” എന്ന

വാക്കുകളിൽ ഞങ്ങൾ അവസാനിപ്പിച്ചു.

പിന്നീട് എനിക്ക് ഉറക്കവും വന്നില്ല..

അവൻ ഇടക്ക് കോഴിക്കോടേക്ക്‌ വണ്ടി കയറുന്നത് ഭക്ഷണപ്രിയം കൊണ്ടോ കാഴ്ചകൾ കാണുവാനോ അല്ല,ആറു വർഷത്തോളമായി തുടരുന്ന പ്രണയം അസ്ഥിക്ക് പിടിച്ചിട്ടാണെന്നു എനിക്കും മിഥുനും നല്ല ബോധ്യമുണ്ടെന്ന കാര്യം സാന്ദർഭികമായി ഇവിടെ കുറിക്കട്ടെ…

മുന്നോട്ട് അധികദൂരം ഇല്ലാത്തതിനാൽ ഉറക്കം വരാതെയിരിക്കാൻ ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നു.അടുത്തിരുന്ന കുട്ടികളുമായി പരിചയപ്പെട്ടു.വടകര സ്വദേശികളായിരുന്നു അവർ.അവരുമായുള്ള അൽപനേര സംസാരവും ഈ തിരക്കിന്റെ വിരസതയകയറ്റാൻ നന്നേ ഉപകരിച്ചു.ഏതാണ്ട് നാല് മണിയോടടുക്കാറായപ്പോൾ ഗൂഗിൾമാപ്പിൽ കോഴിക്കോട് റയിൽവേ സ്റ്റേഷൻ സെർച്ച് ചെയ്തു.ഏതാണ്ട് രണ്ടു കിലോമീറ്റർ കൂടിയേ എന്റെ ലക്ഷ്യസ്ഥാനത്തേക് ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളു.അത് പുതിയൊരുണർവ് പകർന്നു തന്നിരുന്നു.ട്രെയിൻ പതിയെ വേഗത കുറച്ച് സ്റ്റേഷനിലേക് അടുക്കുന്നത് അറിയുവാൻ വലിയ താമസം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല….

മലബാറിന്റെ മണ്ണിലേക്ക് ട്രെയിനിൽ നിന്നും ഞാൻ അടിവെച്ചിറങ്ങി.എല്ലാ ക്ഷീണങ്ങളും നടുനിവർത്തി അകറ്റി മാറ്റാൻ ഒരു ദീർഘശ്വാസം കൊണ്ട് കഴിഞ്ഞു.അത്യാവശ്യം തണുപ്പുള്ള ഒരു വെളുപ്പാൻകാലം.സ്റ്റേഷന്റെ പ്രധാനവഴി അവിടെ നിന്ന് തന്നെ നോക്കി കണ്ടെത്തി അങ്ങോട്ട്‌ നടത്തമാരംഭിച്ചു.നല്ല വൃത്തിയിൽ പാരിപാലിച്ചിരിക്കുന്ന ഒരു റെയിൽവേ സ്റ്റേഷൻ ആണിത്.നടന്നു തുടങ്ങിയപ്പോൾ കാലുകളുടെ ക്ഷീണവും പാടെ മാറിക്കിട്ടി.ഞാൻ സ്റ്റേഷന് മുന്നിലെത്തി.

1888-ഇൽ മദ്രാസ് റെയിൽവേയുടെ പടിഞ്ഞാറൻ ടെർമിനസ്സായി തുറന്ന കോഴിക്കോട് റെയിൽവേ സ്റ്റേഷൻ കേരളത്തിലെ പ്രധാന റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനുകളിൽ ഒന്നുകൂടിയാണ്.

ഒരുപാടാളുകൾ സ്റ്റേഷന് വെളിയിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു.ചില ആളുകൾ ബസ് സ്റ്റാന്റിലേക്കുള്ള വഴി അന്വേഷിച്ചു എന്നെ സമീപിച്ചിരുന്നു.

ഈ നഗരത്തിൽ ആദ്യമായി എത്തുന്ന എനിക്കറിയുമോ എവിടെയാണ് ബസ് സ്റ്റോപ്പ്‌ എന്ന്.” അറിയില്ല “എന്ന് സൗമ്യതയോടെ മറുപടി നൽകുക മാത്രമേ എനിക്ക് ചെയ്യാനാവുമായിരുന്നുള്ളു.അധികം സമയം കളയാതെ ഞാൻ മിഥുനെ വിളിച്ചു.നിർഭാഗ്യവശാൽ അവൻ ഫോൺ എടുത്തില്ല.ശ്രീ സൂര്യയെ വിളിച്ചു ഞാൻ എത്തി എന്ന വിവരം അറിയിച്ചു.അധികം വൈകാതെ തന്നെ അവൻ മിഥുനെയും കൂട്ടി റെയിൽവേ സ്റ്റേഷന് മുന്നിലെത്തി…

മൂന്ന് ആലപ്പുഴക്കാരായ സുഹൃത്തുക്കളുടെ കണ്ടുമുട്ടൽ ആണ് മലബാറിന്റെ മണ്ണിൽ.സുഹൃത്ത്ബന്ധം എന്നതിലുപരി അയൽവാസികളും ഉറ്റചങ്ങാതിമാരും.ഞങ്ങൾ മിഥുന്റെ ഹോസ്റ്റലിലേക് യാത്രയാരംഭിച്ചു.വിജനമായ വേപ്പർ ലാമ്പിന്റെ മഞ്ഞ വെളിച്ചം വീശിയ റോഡിലൂടെ ഞങ്ങൾ ചെറിയ ചാറ്റൽ മഴയിൽ മുന്നോട്ടു പോയി.ഉറ്റ സുഹൃത്തുക്കളുടെ കണ്ടുമുട്ടലിലെ തമാശകളും കളിയാക്കലുകളും ആ യാത്രക്ക് മാറ്റ് കൂട്ടി.

അധികദൂരം യാത്രയില്ലാതെ തന്നെ ഞങ്ങൾ മിഥുന്റെ ഹോസ്റ്റലിലെത്തി.വണ്ടി ഒതുക്കിവെച്ചു ഞങ്ങൾ മുകളിലെ റൂമിലേക്ക്‌ നടന്നു.ആ ചെറിയ പടികൾ കയറി മുകളിലേക്കുള്ള നടത്തം എന്നെ അല്പനേരത്തേക്കെങ്കിലും പഴയ ഹോസ്റ്റൽ കാലഘട്ടത്തിലേക് തള്ളിവിട്ടു.ഇപ്പോഴും ആ നാളുകളോട് വല്ലാത്ത അടുപ്പമാണ്.ഞങ്ങൾ മൂവരും റൂമിലെത്തി.സമയം അഞ്ചുമണിയോടടുക്കുന്നു,വേഗം തന്നെ ഡ്രസ്സ്‌ മാറി അല്പനേരമെങ്കിലും ഉറക്കക്ഷീണം കുറയ്ക്കുവാനുള്ള വ്യഗ്രതയിൽ ആയിരുന്നു ഞാൻ.ലൈറ്റ് ഓഫ്‌ ചെയ്തു കിടന്നെങ്കിലും ഞങ്ങളുടെ സംസാരങ്ങൾ ഉറക്കത്തെ വകവെയ്ക്കാതെ അല്പനേരംകൂടി തുടർന്നിരുന്നു.അതിനിടയിലെപ്പോഴോ നിദ്രയിലാണ്ടിരുന്നു….

രാവിലെ കണ്ണുതുറന്നപ്പോൾ കണ്ട കാഴ്ച,ശ്രീസൂര്യ കുളിച്ചു റെഡി ആവുകയാണ്.കാരണം അവന്റെ ഇന്നത്തെ യാത്ര അവന്റെ പ്രണയിനിക്കൊപ്പമാണ്.ഞാനും മിഥുനുമാണ് സഹയാത്രികർ.അവൻ പോയതിനു പിറകെ ഞാൻ മിഥുനെ വിളിച്ചെഴുന്നേല്പിച്ചു.മണി എട്ടായിരുന്നു.വേഗം തന്നെ ഞങ്ങൾ കുളിച്ചു റെഡിയായി റൂം പൂട്ടിയിറങ്ങി…

ഇതാണ് ഞാൻ കുറച്ച് നാളുകളായി ആഗ്രഹിച്ചിരുന്ന നിമിഷം.കോഴിക്കോടിന്റെ രുചിപെരുമയിലേക്കും,ചരിത്ര-സാംസ്‌കാരിക സമ്പന്നമായ കാഴ്ചകളിലേക്കുമുള്ള യാത്ര.പുറത്ത് അപ്രതീക്ഷിതമായി പെയ്ത മഴ ഞങ്ങളുടെ പദ്ധതികൾ അവതാളത്തിലാക്കുമോ എന്ന ഭയം ഞങ്ങളിൽ അലയടിച്ചു.മഴയെ പ്രതിരോധിക്കാൻ ആകെ കയ്യിൽ ഉള്ളത് ഒരു റെയിൻകോട്ട് മാത്രമാണ്.രണ്ടു പേരുള്ളപ്പോൾ ഒരാൾ നനയുന്നത് ശെരിയല്ലലോ.മുഴുവനായി തോർന്നില്ലെങ്കിലും അൽപം മഴ കുറഞ്ഞപ്പോൾ ഞങ്ങൾ ഹോസ്റ്റലിനടുത്തുള്ള ഇന്ത്യൻ കോഫി ഹൗസിലേക്ക് പ്രാതൽ കഴിക്കുവാനായി കയറി.പ്രധാന ലക്ഷ്യം മഴയ്ക്ക് അൽപം ശമനമായിട്ടു മുന്നോട്ട് നീങ്ങുക എന്നതു തന്നെ.

ഞങ്ങൾ അകത്തേക്ക് കയറി,പകുതിയിലധികം ഭക്ഷണമേശകളിലും പെൺകുട്ടികളാണ്.അതിൽ ഒഴിവുകണ്ട ഒരു മേശയിൽ ഞങ്ങൾ സ്ഥാനം പിടിച്ചു.ചൂടോടെ ഓരോ മസാല ദോശയും കോഫിയും കഴിച്ചു.വയറു നിറഞ്ഞില്ലെങ്കിലും.ഇനിയും കഴിക്കാൻ ഒരുപാട് ലിസ്റ്റ് ഉള്ളതിനാൽ അത്രയും കൊണ്ട് ഞങ്ങൾ തൃപ്തിപ്പെട്ടു പുറത്തിറങ്ങി.മഴ തോർന്നിരുന്നു.

ഞങ്ങളുടെ ആദ്യ ലക്ഷ്യം മലബാറിന്റെ ഗവി അല്ലെങ്കിൽ ഊട്ടി എന്ന് അറിയപ്പെടുന്ന “വയലട” ആണ്.വയലടയിലെ മുള്ളൻപാറയുടെ ചിത്രങ്ങൾ മനസ്സിൽ കയറിക്കൂടിയിട്ട് നാള് കുറെയായി.അന്തരീക്ഷം യാതൊരു തെളിച്ചവുമില്ലാതെ കറുത്തിരുണ്ട കാർമേഘക്കെട്ടുകളെ പുണർന്നു നിന്നു.മഴ ശക്തിപ്രാപിക്കും മുന്നേ ഞങ്ങൾ 40കിലോമീറ്റർ അകലെയുള്ള വയലട ലക്ഷ്യമാക്കി നീങ്ങി..

മുന്നോട്ടുള്ള യാത്രയിൽ വഴിയരികിലും,റോഡിനു മുകളിലൂടെ കുറുകെ ഉയരത്തിൽ വലിച്ചുകെട്ടിയ കയറുകളിലുമായി മലബാറുകാരുടെ കാൽപ്പന്തുകളിയോടുള്ള പ്രിയം പല രാജ്യങ്ങളുടെ പതാകകളുടെയും താരങ്ങളുടെ ചിത്രങ്ങളുമായി കാറ്റിലാടികൊണ്ടിരുന്നു.

നീണ്ടുകിടക്കുന്ന റോഡിന്റെ അങ്ങകലെ നിൽക്കുന്ന മരക്കൂട്ടങ്ങൾക് തലപ്പാവ് ചാർത്തിയെന്നവണ്ണം കാർമേഘങ്ങൾ വിരിഞ്ഞു നിന്നിരുന്നു.ആ കാഴ്ച തികച്ചും നയനാനന്ദകരമായിരുന്നു.അതിനോടൊപ്പം അത് താഴേക്കു പെയ്തിറങ്ങി ഞങ്ങളെ ധർമ്മസങ്കടത്തിലാക്കുമോ എന്നൊരു ചെറിയ സന്ദേഹവും.

ബാലുശ്ശേരിമുക്കും കടന്നു ഞങ്ങൾ വയലടയിലേക്ക് പോവുന്ന വഴിയുടെ ആരംഭത്തിലെത്തി അങ്ങോട്ടേക്കുള്ള ചെറുറോഡിലേക്ക് പ്രവേശിച്ചു.ബാലുശ്ശേരിയാണ് വയലടയ്ക്കു ഏറ്റവും അടുത്ത ടൗൺ.ഇവിടെ നിന്നും കയറ്റം തുടങ്ങുകയാണ്.അങ്ങകലെ കോടയിറങ്ങിയ മലനിരകൾ കാണാം.കുറച്ച് ദൂരം മുന്നോട്ട് എത്തിയപ്പോൾ എവിടെ നിന്നോ കല്ലുകളിൽ തട്ടി പൊട്ടിച്ചിതറിയൊഴുകുന്ന ജലത്തിന്റെ കുളിർമയുള്ള ശബ്ദം ഇടത്തെകാതുകളിൽ പ്രതിധ്വനിച്ചു.ഒന്നുകിൽ ഒരു അരുവി അല്ലെങ്കിൽ ഒരു വെള്ളച്ചാട്ടം ഞങ്ങൾ ഉറപ്പിച്ചു.മുന്നോട്ടുള്ള യാത്രയിൽ ഞങ്ങൾ അതിനെ കണ്ടെത്തി.പച്ചിലക്കാടുകൾക്കിടയിൽ പാൽ പതഞ്ഞൊഴുകും പോലെ ഉരുളൻ കല്ലുകളെ പുണർന്ന് പൊട്ടിചിരിച്ചുകൊണ്ടു സുന്ദരിയായി അവൾ ഒഴുകുകയാണ്.

അരുവിയെന്നോ വെള്ളച്ചാട്ടം എന്നോ അവളെ വിശേഷിപ്പിച്ചാലും തെറ്റില്ല.കാരണം ചിലയിടങ്ങളിൽ അവൾക്കു വെള്ളച്ചാട്ടത്തിന്റെ രൗദ്രഭാവമുണ്ട്.വണ്ടി സൈഡിലേക്കൊതുക്കി ഞങ്ങൾ അതിനരികിലേക് ഓടിയിറങ്ങി.ഈർപ്പം തങ്ങി നിൽക്കുന്ന ആ അന്തരീക്ഷത്തിൽ ഒരു അരുവിക്കരയിൽ മതിമറന്നു നിൽക്കുന്ന അനുഭൂതി വിവരണാതീതമാണ്.

ഭാരതീയ സംസ്കാരം അനുസരിച്ചു നദികൾ മാതൃ തുല്യരാണ്.ഒഴുകുന്ന ദേശങ്ങളെ ഫലഭൂയിഷ്ടമാക്കുന്ന,തന്നെ ആശ്രയിച്ചു ജീവിക്കുന്ന ജനങ്ങൾക്ക്‌ അന്നദാതാവ്.

അരുവിയുടെ സൗന്ദര്യവും ആവോളം ആസ്വദിച്ചു.തന്റെ സൗന്ദര്യം ഞങ്ങൾ ആസ്വദിക്കുന്നത് ഇഷ്ടപ്പെടാതെ അരുവി മഴയോട് കനിയാൻ പ്രാർത്ഥിച്ചിരിക്കണം.മഴ വലിയ തുള്ളികളോടെ ആർത്തലച്ചെത്തി.

ഓടിച്ചെന്ന് റെയിൻകോട്ടെടുത്തു.അപ്പോഴും അതിടാൻ മാർഗമില്ല.ഒരാൾ നനയേണ്ടി വരും.ഞങ്ങൾ അതിനു മുതിരാതെ റെയിൻകോട്ട് ഇരുവരുടെയും തലയ്ക്കു മുകളിൽ ഉയർത്തിപ്പിടിച്ചു.മഴയ്ക്ക് വീണ്ടും ശക്തികൂടുകയാണ്.ഉയർത്തിപ്പിടിച്ച റെയിൻകോട്ടിന് അരികിലൂടെയും ഞങ്ങളുടെ കൈകളിലൂടെയും വെള്ളം ശരീരത്തിലേക്കു പ്രവഹിക്കുന്നുണ്ട്.തല മാത്രം അധികം നനയാതെ ശരീരവും വസ്ത്രങ്ങളും മുഴുവൻ നനഞ്ഞു കഴിഞ്ഞിരുന്നു.ഓടിക്കയറി നിൽക്കാൻ ഒരു വീടുപോലും പരിസരത്തില്ല.പത്തു പതിനഞ്ചു മിനിറ്റോളം കൈകൾ കുഴഞ്ഞു റെയിൻകോട്ട് ഉയർത്തിപ്പിടിച്ചു ഞങ്ങൾക്ക് ഒരേ നിൽപ്പ് തുടരേണ്ടിവന്നു മഴയൊന്നു കുറയാൻ..

മഴയൊന്നു കുറഞ്ഞപ്പോൾ ഞങ്ങൾ വണ്ടിയുമായി മുന്നിലേക്ക് നീങ്ങി.മുകളിലേക്കുള്ള യാത്രയിൽ ഹെയർപിൻ വളവുകളുമുണ്ട്.വാഹനങ്ങൾ വളരെ കുറവായിരുന്നു.മുകളിലേക്കു കയറുന്നവഴി മൂന്നോ നാലോ വണ്ടികൾ മാത്രമേ ഞങ്ങൾ കണ്ടിരുന്നുള്ളൂ.കുറച്ച് മുന്നിലേക്ക് സഞ്ചരിച്ചെത്തിയപ്പോൾ പനയോലകൊണ്ട് മേൽക്കൂരയുണ്ടാക്കി നിർമിച്ച വെയ്റ്റിംഗ്ഷെഡ് എന്ന് തോന്നിപ്പിക്കുന്ന ഒരു നിർമിതി ഞങ്ങൾ കാണുകയുണ്ടായി.അതിനുള്ളിൽ ഒന്നുരണ്ടുപേർ മഴയിൽ നിന്നും രക്ഷനേടാൻ കയറി നിൽപ്പുണ്ട്.

ഒരുപക്ഷെ മഴപെയ്തു തുടങ്ങിയപ്പോൾ അത് കണക്കിലെടുക്കാതെ ഞങ്ങൾ മുകളിലേക്കു പോയിരുന്നെങ്കിൽ അധികം നനയാതെ ഈ ഇരിപ്പിടത്തിൽ ഞങ്ങൾക്ക് അഭയംപ്രാപിക്കാമായിരുന്നു.മഴയുടെ കലിയടങ്ങി.

മറ്റുള്ളവർ യാത്രയായി.ഞങ്ങൾ അതിനുള്ളിൽ നിന്നുതന്നെ ഷർട്ട്‌ ഊരി പിഴിഞ്ഞു.കഴിയുന്നത്ര വെള്ളം കളഞ്ഞു വീണ്ടും ധരിച്ചു ഞങ്ങൾ പുറത്തേക്കിറങ്ങി.അതിനു വെളിയിൽ നിന്ന് നോക്കിയപ്പോൾ അങ്ങകലെയുള്ള മലമുകളിൽ നിന്നും വെള്ളച്ചാട്ടം കണക്കെ വലിയ നീർച്ചാലുകൾ ധവളിമയോടെ താഴേക്കൊഴുകുന്ന സുന്ദരമായ കാഴ്ച ഞങ്ങൾ കണ്ടു.

മുന്നോട്ടുള്ള യാത്രയിൽ മഴയുടെ കാഠിന്യം എത്രത്തോളമായിരുന്നു എന്നറിയിച്ചു റോഡിലൂടെ വെള്ളം കുത്തിയൊലിച്ചു വരുന്നുണ്ടായിരുന്നു.ചെറിയ കനാലുകൾ കരകവിഞ്ഞൊഴുകി,റോഡിൽ ചെറിയ പാറക്കല്ലുകൾ ചിതറികിടന്നിരുന്നു.അവയെല്ലാം താണ്ടി ചില റബ്ബർതോട്ടങ്ങളും കടന്നു ഞങ്ങൾ നീങ്ങിയപ്പോൾ “ഇതാണ് വയലട” എന്നൊരു ബോർഡ്‌ ശ്രദ്ധയിൽപ്പെട്ടു.അതിനരികിൽ കണ്ട ചെറിയ ചായക്കടയിൽ നിന്നും വ്യൂപോയിന്റിലേക്കുള്ള വഴി ചോദിച്ചു മനസിലാക്കി അങ്ങോട്ടേക്ക് തിരിഞ്ഞു.

മുന്നോട്ടുവീണ്ടും കയറ്റമാണ്.ചില കാറുകളും ജീപ്പുകളും താഴേക്കിറങ്ങി വരുന്നുണ്ടായിരുന്നു.ഏതാണ്ട് മുകളിലെത്തി എന്ന് ഞങ്ങൾക്ക് അവിടെ പാർക്ക്‌ ചെയ്തിരുന്ന കാറുകൾ കണ്ടപ്പോൾ മനസിലായി.ഞങ്ങൾ വണ്ടിയുമായി അൽപംകൂടി മുന്നോട്ട് പോയി മുന്നോട്ട് ഉരുളൻ കല്ലുകൾ നിറഞ്ഞ ഒരിടത്തെത്തിയപ്പോൾ അതിനരികിലെ ഒരു ചെറിയ കടയുടെ അരികിൽ വണ്ടി ഒതുക്കി വെച്ച് മുകളിലേക്ക് നടക്കാനാരംഭിച്ചു.

കാഴ്ചകളാൽ സമ്പന്നമാണ് വ്യൂപോയിന്റിലേക്കുള്ള വഴി.

നടത്തം തുടരവേ ഒരാൾ രണ്ടു ചെറിയ കുട്ടികളെയും ഭാര്യയെയും വഹിച്ചുകൊണ്ട് ബൈക്കിൽ ഓഫ്‌റോഡ് എന്ന് തോന്നിപ്പിക്കുന്ന റോഡിലൂടെ മുകളിലേക്കു കയറിപ്പോയി.ഞാനും മിഥുനും മുഖാമുഖം നോക്കി.കല്ലുനിറഞ്ഞ റോഡ് ആയതുകൊണ്ട് ഒരുപക്ഷെ ഇവിടംവരെയേ വാഹനങ്ങൾ കൊണ്ടുപോവാനാവു എന്ന ഞങ്ങളുടെ ചിന്ത തെറ്റായിരുന്നു.ബൈക്കുമായി കയറിപ്പോയയാൾ പ്രദേശവാസി ആയിരുന്നിരിക്കണം.എങ്കിലും കുടുംബവുമായി ഇത്ര സാഹസം ആവശ്യമാണോ? എന്ന് ഞങ്ങൾക്ക് തോന്നി.

ഞങ്ങൾ നടത്തം തുടരുകയാണ്.തണുപ്പ് കൂടി വരുന്നതായി ഞങ്ങൾക്കനുഭവപ്പെട്ടു.ഒന്നാമത്തെ മുഴുവൻ നനഞ്ഞതും കൂടെയാണ്.സമീപത്തുള്ള മലനിരകൾ എല്ലാം തന്നെ കോടയിൽ പൊതിഞ്ഞിരുന്നു.കാറ്റുവീശാനും തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു.അൽപം കൂടി നടന്നെത്തിയപ്പോൾ ഒരു ചെറിയ ലഖുഭക്ഷണങ്ങൾ വിൽക്കുന്ന ഒരുകടയുടെ മുന്നിൽ നിന്നും വഴി രണ്ടായി പിരിഞ്ഞു പോവുന്നിടത്തെത്തി.കൃത്യമായ വഴി ആ കടയിലെ ചേച്ചിയോട് ചോദിച്ചു മനസിലാക്കി വീണ്ടും മുന്നോട്ട്..

കോടമഞ്ഞിനു വീണ്ടും കട്ടികൂടിവന്നു.ഒറ്റയടി പാതയിൽ പലയിടത്തും ചെറിയ വെള്ളക്കെട്ടുകളും നീർച്ചാലുകളുമാണ്.അവയും കടന്നു നടത്തമാണ്.വഴിയിൽ ചിലയിടങ്ങളിൽ പണ്ടെങ്ങോ നിർമിച്ച പടികൾ കാണാം.അവയെല്ലാം പായലിന്റെ പച്ചപ്പിലാണ്ടിരുന്നു.പൊടുന്നനെ ചുറ്റും നിറഞ്ഞ കോടമഞ്ഞു മുന്നോട്ടുള്ള വഴിയേ കണ്ണിൽനിന്നും മറച്ചു പിടിച്ചു.പ്രകൃതിയുടെ പച്ചപ്പിനെ വിഴുങ്ങിയ കോടമഞ്ഞു പച്ചിലകളോടിടകലർന്നു കണ്ണുകൾക്ക്‌ കുളിരേകുന്ന കാഴ്ചകൾ സമ്മാനിച്ചു.

പച്ചിലപ്പടർപ്പുകൾക്കും വന്മരങ്ങൾക്കും ഇടയിലൂടെ നീളുന്ന ഒറ്റയടിപ്പാത.മുകളിലേക്കെത്താറായി എന്ന് തോന്നിപ്പിക്കുന്ന ഒരു കയറ്റത്തിൽ ഞങ്ങളെത്തി.ഞങ്ങൾ താഴെ വഴിയുടെ തുടക്കത്തിൽ കണ്ട നാലംഗ കുടുംബം അപ്പോഴേക്കും അവിടെ വരെയേ എത്തിയിരുന്നുള്ളു.മുകളിലേക്കുള്ള കയറ്റം നിറയെ വലുതും ചെറുതുമായ ഉരുളൻ പാറകൾ നിറഞ്ഞതായിരുന്നു.അവരുടെ കൂടെയുള്ള കുട്ടികൾ പാറയിൽ തപ്പിയും തടഞ്ഞും മുകളിലേക്കു കയറുന്നുണ്ടായിരുന്നു.അവരുടെ ആവേശം കണ്ടപ്പോൾ മനസ്സിൽ വളരെയധികം സന്തോഷം തോന്നി.ഞങ്ങൾ അവരെയും കടന്നു മുകളിലെത്തി.

വ്യൂപോയിന്റിലേക്കുള്ള ഒറ്റയടിപാത 

വീണ്ടും ഞങ്ങളെ വിഴുങ്ങാൻ മലമുകളിലെ കോട കാത്തിരുന്നിരുന്നു.ഒന്നും കാണാൻ കഴിയാത്ത അവസ്ഥ.മുന്നിലേക്ക് എന്താണെന്നു പോലും തിരിച്ചറിയാനാവുന്നില്ല.മഞ്ഞിനിടയിലൂടെ ഞങ്ങൾ തിരഞ്ഞത് ചിത്രങ്ങളിൽ മാത്രം കണ്ടിട്ടുള്ള മുള്ളൻപാറ ആയിരുന്നു.മഞ്ഞിനിടയിലൂടെ ഞങ്ങൾ അത് കണ്ടെത്തി “മുള്ളൻപാറ വ്യൂപോയിന്റ്”

സാധാരണ ഗതിയിൽ വ്യൂ പോയിന്റ് എന്ന് കേൾക്കുമ്പോൾ നിയന്ത്രണങ്ങളുള്ള കമ്പിവേലികളാൽ സംരക്ഷിതമായ ഒരിടം എന്നെ കൂടുതലും ആളുകളിൽ ധാരണ ഉണ്ടാവാനിടയുള്ളു.എന്നാൽ അതിൽ നിന്നും വിപരീതമായി പ്രകൃതിയെ മനുഷ്യന്റെ യാതൊരുവിധ  ഇടപെടലുകളും ഇല്ലാതെ ആസ്വദിക്കാൻ കഴിയുന്ന ഒരു മലനിരയാണ് വയലട.സമുദ്രനിരപ്പിൽ നിന്നും ഏതാണ്ട് 2300അടിയാണ് ഈ മലനിരയുടെ ഉയരം.

അൽപം മഴയും അന്തരീക്ഷം മുഴുവൻ നിറഞ്ഞിരുന്ന കോടമഞ്ഞും വയലടയെ അതീവസുന്ദരിയാക്കിയിരുന്നു.അതിനിടയിലായി മുള്ളൻപാറ.
മുള്ളൻപാറയ്ക്കു മുകളിലേക്ക് കയറുന്നത് അൽപം ശ്രമകരവും ഒപ്പം അപകട സാധ്യത കൂടുതലുമുള്ള പ്രവർത്തിയാണ്.

താഴേക്കുള്ള കാഴ്ചകളിൽ നിന്നും ഞങ്ങളുടെ കണ്ണുകളെ വിലക്കി കോടമഞ്ഞു അതിന്റെ പൂർവ്വശക്തി പ്രാപിച്ചിരുന്നു.ആ നയനാഭിരാമായ നിമിഷത്തിൽ സ്വയം മറന്നു നില്കുമ്പോഴുള്ള അനുഭവം വാക്കുകളിൽ ഒതുക്കാവുന്നതല്ല.
പൊടുന്നനെ വീശിയടിച്ച കാറ്റിൽ കോടമഞ്ഞിന്റെ പുടവ അഴിഞ്ഞുവീണപ്പോൾ താഴെയുള്ള കാഴ്ചകൾ ഞങ്ങൾക്ക് ദൃശ്യമായി.

മുള്ളൻപാറ വ്യൂപോയിന്റ് 

പെരുവണ്ണാമൂഴി അണക്കെട്ടിന്റെ റിസർവോയറിന്റ അതിമനോഹരമായ കാഴ്ച അൽപനിമിഷത്തേക്ക് എങ്കിലും ആ ദൃശ്യഭംഗി ഞങ്ങൾക്ക് അനുഭവഭേദ്യമാക്കി വീണ്ടും കോട മലനിരകളെ പൊതിഞ്ഞു.പുതിയൊരു പ്രദേശത്തിന്റെ സൗന്ദര്യം ആസ്വദിക്കാൻ കഴിഞ്ഞ ആനന്ദത്തിൽ ഞങ്ങളും...കക്കയം,കാരിയാത്തുംപാറ എന്നി മനോഹരമായ പ്രദേശങ്ങളും വയലടയ്ക്ക് സമീപമാണ്.

“മറ്റൊരു പ്രധാന കാര്യം എന്തെന്നാൽ ചിലർ ഒഴിഞ്ഞ പ്ലാസ്റ്റിക് കുപ്പികൾ വഴിയിൽ വലിച്ചെറിയുന്നത് കണ്ടു. പ്രധാനമായും നാം സന്ദർശിക്കുന്ന ഓരോ സ്ഥലങ്ങളും അതിന്റെ തനിമയോടെ നിലനിർത്തേണ്ടത് നമ്മുടെ ഓരോരുത്തരുടെയും കടമ കൂടിയാണ്. അതിനാൽ ദയവായി പ്ലാസ്റ്റിക് വസ്തുക്കൾ വലിച്ചെറിഞ്ഞ് ഒരു പ്രദേശവും മലിനമാക്കാതെ സംരക്ഷിക്കുക"

കുറച്ചു സമയം വയലടയുടെ മനോഹാരിതയിൽ ഞങ്ങൾ മതിമറന്നു.ഒരുപാട് ആനന്ദം നിറഞ്ഞ കാഴ്ചകൾ സമ്മാനിച്ച മുള്ളൻപാറയിൽ നിന്നും ഞങ്ങൾ വിടപറഞ്ഞിറങ്ങി.കയറിയതിനെ പാതി സമയംകൊണ്ട് താഴെത്തി.അപ്പോഴും ഒരുപാടാളുകൾ മുകളിലേക്കു കയറിപ്പോവുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

ഇനിയാണ് കോഴിക്കോടിന്റെ ഹൃദയത്തിലേക്കുള്ള യാത്ര.സമയം ഉച്ചയോടടുക്കുന്നതിനാൽ അടുത്ത ലക്ഷ്യം റഹ്‌മത്തിലെ ബീഫ് ബിരിയാണിയാണ്.അത് ഓർക്കുമ്പോൾ വീണ്ടും വിശപ്പിന്റെ വിളിയെത്തും.തിരിച്ചുള്ള യാത്രയിൽ മഴ കനിഞ്ഞതിനാൽ വേഗം റഹ്മത്ത് ഹോട്ടലിനു മുന്നിലെത്താനായി.ഹോട്ടലിനു മുന്നിലെ നീണ്ടനിര ഒരത്ഭുതമായി തോന്നി.സമയം കളയാതെ ഞങ്ങളും വരിയിൽ ഇടം പിടിച്ചു.ഏതാണ്ട് 10മിനിറ്റിനുള്ളിൽ ഞങ്ങൾക്ക് അകത്തു കയറാനായി.അവിടുത്തെ ബിരിയാണി കഴിക്കാൻ ഒരുപാടാളുകൾ എന്നെ പോലെ അന്യജില്ലകളിൽ നിന്നുപോലും എത്താറുണ്ട്.ബീഫ് ബിരിയാണി ഓർഡർ ചെയ്ത് ഞങ്ങൾ കാത്തിരുന്നു.

റഹ്‌മത്തിലെ ബിരിയാണിക്കായുള്ള നീണ്ട നിര

റഹ്‌മത്തിലെ ബീഫ് ബിരിയാണി

അല്പനേരങ്ങൾക്കകം ആവിപറക്കുന്ന നല്ല ബീഫ് ബിരിയാണി ഞങ്ങൾക്കുമുന്നിലെത്തി.അത് രുചിക്കും മുന്നേ അതിന്റെ ഗന്ധം ആവോളം ആസ്വദിച്ചു.ഇനിയും താങ്ങാൻ കഴിയാത്തതിനാൽ കഴിക്കാൻ ആരംഭിച്ചു.ഈ രുചി തേടി ആളുകൾ വരുന്നതിനെ കുറ്റം പറയാനാവില്ല.നല്ല കിടിലൻ ബിരിയാണി.ബീഫ് കൂടെ ആയതുകൊണ്ട് അപാരം രുചി തന്നെ.അച്ചാറും ചള്ളാസും അതിനു രുചി കൂട്ടി.കഴിച്ചു തീർന്നത് നിമിഷവേഗത്തിൽ ആയിരുന്നു.ആദ്യ രുചി പരീക്ഷണം തന്നെ ഗംഭീരമായി.ബില്ല് കൊടുത്തു ഞങ്ങൾ പുറത്തേക്കിറങ്ങിയപ്പോഴും ഹോട്ടലിനു പുറത്തെ തിരക്കിന് കുറവുണ്ടായിരുന്നില്ല.

ഈ ബിരിയാണി ഒന്ന് ദഹിച്ചിട്ടു വേണം അടുത്ത രുചിക്ക് നാവിനെ ഒരുക്കാൻ.വണ്ടി ഞങ്ങൾ നേരെ മിട്ടായിതെരുവിലേക്ക് വിട്ടു.വണ്ടി അരികിൽ ഒതുക്കി.അവിടെ ആതിഥേയത്വം നൽകുന്നത് പ്രശസ്ത സഞ്ചാരസാഹിത്യകാരൻ കൂടിയായ എസ്.കെ പൊറ്റക്കാടിന്റെ മുഖപ്രതിമയാണ്.അതിനരികിലായി ഒരു തെരുവിന്റെ കഥയുടെ മികവാർന്ന ദൃശ്യാവിഷ്‌കാരം.മറ്റൊരു ലോകത്തെത്തിപ്പെട്ട പ്രതീതി.തിരക്കിൽ പായുന്ന മിട്ടായിത്തെരുവിലെ ജനസഞ്ചയങ്ങൾക്കിടയിലും ശാന്തമായിരിക്കാൻ പറ്റിയൊരിടം.ആ കാഴ്ചകൾ മുഴുവൻ മനസ്സിൽ ഒപ്പിയെടുത്തു.ഞങ്ങൾ ആ ജനത്തിരക്കിന്റെ ഒഴുക്കിൽ മിട്ടായിതെരുവിലേക്ക് നടന്നു..

എസ്.കെ പൊറ്റക്കാടിന്റെ മുഖപ്രതിമ

ആലപ്പുഴയിലെ മുല്ലക്കൽ തെരുവിനോളം വലിപ്പവും ദീർഘവും ഇല്ലെങ്കിലും അതിലേറെ വഴിവാണിഭക്കാരും കച്ചവട സ്ഥാപനങ്ങളും ഇവിടെയുണ്ട്.കിട്ടാതായി ഒന്നുംതന്നെയില്ല.എല്ലാം കണ്ടു ഞങ്ങൾ പതിയെ മുന്നോട്ടു നീങ്ങി.അവിടെയും കോഴിക്കോടിന്റെ മൊഞ്ചത്തിമാർക്കു പഞ്ഞമുണ്ടായിരുന്നില്ല.ഇനിയും പെയ്യാതിരിക്കുവാനെനിക്കാവില്ല എന്ന ഭാവത്തിൽ മിട്ടായിത്തെരുവിലെ ജനസഞ്ചയത്തിനിടയിലേക്ക് മഴ പാഞ്ഞെത്തി.പലരും വേഗത്തിൽ ഓടിമാറി,കുടകൾ നിവർന്നു,തെരുവ് വിജനമായി,ആളുകൾ ഒരു കടകൾക്കു മുന്നിലും മഴയിൽ നിന്ന് രക്ഷനേടാൻ അഭയംപ്രാപിച്ചു.ഒപ്പം ഞങ്ങളും.

തെരുവിന്റെ ഇങ്ങേയറ്റത്തു ഞങ്ങൾ മഴയുടെ ശമനത്തിനായി കാത്തുനിന്നു.അല്പനേരത്തെ കാത്തിരിപ്പിന് ശേഷം മഴ ഒതുങ്ങിമാറി.തെരുവ് വീണ്ടും സജീവമായി.

മിട്ടായിതെരുവ് 

അടുത്ത ലക്ഷ്യമായി ഞങ്ങൾ തെരുവിന്റെ അറ്റത്തുള്ള “ശങ്കരൻ”സ്റ്റോർസിലെത്തി.വർഷങ്ങളുടെ പാരമ്പര്യമുള്ള ബേക്കറിയാണത്.നല്ല കോഴിക്കോടൻ ഹൽവ കിട്ടുന്നിടം എന്ന് എനിക്ക് പരിചയപ്പെടുത്തിയത് മിഥുനാണ്.നേരെ അങ്ങോട്ടേക്ക് കയറി.പലനിറത്തിൽ,രുചിയിൽ വ്യത്യസ്തമായ ഒരുപാട് ഹൽവകൾ നിറച്ചു വെച്ചിരിക്കുന്ന ഒരു ചെറിയ കട.അൽപം രുചി നോക്കാനും വാങ്ങി.ഇഷ്ടപ്പെട്ട ഇളനീർ ഹൽവ വാങ്ങുകയും ചെയ്തു.കോഴിക്കോട് നിന്നും ഹൽവ വാങ്ങിക്കൊണ്ട് വരാം എന്ന് അമ്മയ്ക്ക് ഒരു വാഗ്ദാനം നൽകിയാണ് പോന്നത്..

ശങ്കരൻ സ്റ്റോർസിലെ വിവിധതരം ഹൽവകൾ 

മിട്ടായിത്തെരുവിന്റെ അങ്ങോളമിങ്ങോളം നടന്നുകണ്ടു.നേരെ മാനാഞ്ചിറ മൈതാനത്തേക്ക് നടന്നു.നഗരത്തിന്റെ മദ്ധ്യഭാഗത്തു പച്ചപ്പുകളാലും വൻവൃക്ഷങ്ങളാലും സമൃദ്ധമായൊരിടം.ഒരുപാടാളുകൾ അതിൽ സൊറ പറഞ്ഞിരിക്കുന്നു,നടക്കുന്നു,കാഴ്ചകൾ കാണുന്നു.ഞങ്ങളും ഉള്ളിലേക്ക് കവാടം കടന്നെത്തി.നഗരഹൃദയത്തിലേക്ക് വലിയ കുളത്തിനു സമീപമായി ശുദ്ധവായു ശ്വസിച്ചു സ്വസ്ഥമായിരിക്കാൻ പറ്റിയൊരിടം.ഒരുപാട് ശില്പങ്ങളും ഈ മൈതാനത്തിനകത്തുണ്ട്.മൈതാനത്തിന്റെ ഒത്തനടുക്കുള്ള ശില്പമാണ് എന്നെ ഏറെ ആകർഷിച്ചത്.അൽപം വെള്ളം നീണ്ടിയെങ്കിലും അതിനടുത്തുപോയി ഫോട്ടോ എടുക്കുവാൻ ഞാൻ മടികാണിച്ചില്ല.അല്പനേരത്തെ നടത്തത്തിനു ശേഷം തിരികെയെത്തി വണ്ടിയെടുത്തു.

മാനാഞ്ചിറ മൈതാനത്തിനു നടുവിലെ ശിൽപം 

അടുത്തലക്ഷ്യം ഭാസ്കരേട്ടന്റെ കടയിലെ വിശ്വവിഖ്യാതമായ “പാൽസർബത്താണ്” വഴികളെല്ലാം മിഥുന് പരിചിതമായത് കൊണ്ട് എളുപ്പത്തിൽ എത്തി.മഴ കാരണം ആവണം വലിയ തിരക്കുണ്ടായില്ല.കഴുകി വൃത്തിയാക്കിയ ചില്ലുഗ്ലാസ്സുകളിലേക്ക് സർബത്ത് ഒഴിച്ച് അതിലേക്കു ഐസുകട്ടകൾ പൊട്ടിച്ചിട്ടു പച്ചപാലിന്റെ കുപ്പി അവയ്ക്കു മുകളിലൂടെ വേഗത്തിൽ ഓടിനടന്നു ഗ്ലാസ്സുകൾ നിറക്കുന്ന കാഴ്ച നല്ല രസമുളവാക്കി.ഒരുപാട് പ്രസിദ്ധമാണ് ഭാസ്കരേട്ടന്റെ ഈ ചെറിയ സർബത്ത്കട.കുറെ നാൾ മുന്നേ ഞാനും സർബത്ത് ഉണ്ടാക്കുന്ന വിഡിയോകൾ സമൂഹമാധ്യമങ്ങളിലൂടെ കണ്ടിരുന്നു.വെറും ഇരുപത് രൂപയ്ക്കു നല്ല പാൽ സർബത്തും കുടിച്ചു.ഇതുവരെ നാവറിയാത്ത ഒരു പുതുരുചി കൂടി നുണഞ്ഞു.

പാൽസർബത്തുണ്ടാക്കുന്ന ഭാസ്കരേട്ടൻ

പാൽസർബത്ത്

ഇനി ബീച്ചിലേക്കാണ്,ആലപ്പുഴയുടേതുപോലെ പഴമയുടെ പ്രൗഢിയും പ്രതാപവും ഈ കോഴിക്കോടിന് എത്രത്തോളമായിരുന്നു എന്നറിയിക്കുന്ന കടൽപ്പാലത്തിന്റെ അവശേഷിപ്പുകളായിരുന്നു മനസിൽ.ബീച്ചിലും മഴ ഞങ്ങളെ പിന്തുടർന്നു.അൽപനേരം മഴയുടെ ചെയ്തികളിൽ നിന്നും ഞങ്ങൾ ഒതുങ്ങിമാറി.വൃത്തിയോടെ സംരക്ഷിച്ചിരിക്കുന്ന റോഡ് പ്രശംസനീയമാണ്.അതിലൂടെ ബീച്ചിലെത്തി.ചാറ്റൽ മഴയെങ്കിലും ബീച്ചിൽ ആളുകളുടെ തിരക്ക് സജീവമാണ്.പതിയെ ബീച്ചിലേക്കിറങ്ങി.

റോഡിനോട് വളരെ അടുത്താണ് ബീച്ച്.കര വളരെ കുറവാണ്.ഞാൻ ആലപ്പുഴ ബീച്ചിനെ കുറിച്ചപ്പോൾ ഓർത്തുപോയി.ബീച്ചിനു എന്താ വലിപ്പം.

കോഴിക്കോട് ബീച്ച്

ഞങ്ങൾ പതിയെ നടന്നു കച്ചവടക്കാരും ഒരുപാടുണ്ട് റോഡിരികിൽ എല്ലം പൊരിച്ചതും വറുത്തതുമായ ഒരുപാട് ഭക്ഷണസാധനങ്ങൾ ആണെങ്കിൽ.ബീച്ചിൽ ഉപ്പിലിട്ടതും ഐസോരച്ചതും ഒക്കെയാണ് കാഴ്ച.കടൽപ്പാലത്തിനരികെ കല്ലുകൾ കൊണ്ട് നിർമിച്ച ഇരിപ്പിടങ്ങളിൽ ഞങ്ങൾ അൽപനേരം വീശിയടിക്കുന്ന കാറ്റിന്റെ ഓളത്തിൽ കോഴിക്കോടിന്റെ ഈണം ആസ്വദിച്ചു.

ഇവിടെയും പോരായ്മ മാലിന്യങ്ങളാണെന്ന് തോന്നുന്നു.കടൽപ്പാലത്തിനടുത്തു ഒരുപാട് പ്ലാസ്റ്റിക് അവശിഷ്ടങ്ങൾ കണ്ടു.ഇത്രയും ഭംഗിയിൽ റോഡുകളും പരിസരവും സംരക്ഷിച്ചിരിക്കുന്ന ഭരണാധികാരികൾ ഇത് കണ്ടില്ലെന്നു നടിക്കുകയാണോ.എന്ത്കൊണ്ട് ഇതിനെതിരെ നടപടികൾ എടുക്കുന്നില്ല.അർഹമായ ശിക്ഷതന്നെ ഇത്തരം ചെയ്തികൾ കാട്ടുന്നവർക്കു നൽകണം.

പതിയെ അവിടെനിന്നെഴുന്നേറ്റു തിരക്ക് കുറഞ്ഞ ബീച്ചിനരികെയുള്ള ഒരു കച്ചവടക്കാരനരികിലേക് ഞങ്ങൾ നീങ്ങി.ഐസോരച്ചതും,ഉപ്പിലിട്ടതും കഴിച്ചതിനു കയ്യും കണക്കുമുണ്ടായിരുന്നില്ല.എല്ലാം പുതുരുചിക്കൂട്ടുകൾ.പേരയ്ക്ക,പൈനാപ്പിൾ,മാങ്ങാ,ക്യാരറ്റ്,തണ്ണിമത്തൻ,നെല്ലിക്ക അങ്ങനെ എണ്ണിയാലൊടുങ്ങാത്തത്രയും ഉപ്പിലിട്ടത്.

ഉപ്പിലിട്ടത് പലതരം

കോഴിക്കോട് സ്പെഷ്യൽ ഐസോരച്ചത്

വീണ്ടും പതിയെ നടന്നു.ഇടയ്ക്കിടക്ക് കാറ്റാടിമരങ്ങളും ബീച്ചിൽ നില്പുണ്ട്.ഒരുപാടുണ്ടായിരുന്നവ വെട്ടിക്കളഞ്ഞതാണ് എന്നാണ് അറിയാൻ കഴിഞ്ഞത്.അതല്ലെങ്കിലും എല്ലാം നശിപ്പിക്കുവാൻ ആണല്ലോ മനുഷ്യർക്ക്‌ പ്രവണത കൂടുതൽ.

പതിയെ റോഡിലേക്ക് കയറി.ഇവിടുത്തെ പെൺകുട്ടികളെ കുറിച്ച് പറയാൻ നിന്നാൽ അതിവിടെയൊന്നും നിൽക്കില്ല.അതുപോലെയുള്ള സൗന്ദര്യമാണ്.അതുകൊണ്ട് അതിനെപ്പറ്റി വിവരിക്കാൻ തയ്യാറാകുന്നില്ല.

അധികം തിരക്കില്ലാത്ത റോഡരികിലെ ഒരു ചെറിയ കടയിലേക്ക് കയറി,നല്ല ചൂടോടെ വറുത്തെടുത്ത കല്ലുമ്മേക്കായ വാങ്ങി.ഇതും എനിക്ക് പുതിയ രുചിക്കൂട്ടാണ്‌.നന്നായി ഇഷ്ടപ്പെട്ടു.വീണ്ടും വാങ്ങിക്കഴിച്ചു.ഓരോ പാൽചായ കൂടി വാങ്ങി.അതിനുശേഷം മസാലയിൽ പുരട്ടിയ കാടമുട്ട പരീക്ഷിച്ചു.മസാലക്കൂട്ടിനു വ്യത്യസ്തമായ ഒരു പുതുരുചി.ഇനി ഒരു തരിപോലും സ്ഥലം വയറ്റിലുണ്ടായിരുന്നില്ല.അത്രയ്ക്കും രുചികൾ ഇന്ന് അകത്താക്കിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു.

അല്പനേരംകൂടി ബീച്ചിൽ ചിലവഴിച്ചശേഷം ഗുജറാത്തി സ്ട്രീറ്റും,പാളയം മാർക്കറ്റും കണ്ടു തിരിച്ചു ഹോസ്റ്റലിൽ എത്തിയപ്പോഴേക്കും ഇരുട്ടിയിരുന്നു.ശ്രീ സൂര്യ തിരിച്ചെത്തും വരെ അവിടെ വിശ്രമിച്ചു.

പാളയം മാർക്കറ്റ്

അവനും കൂടെയെത്തിയപ്പോൾ ഞങ്ങൾ പരസ്പരം ആ ദിവസത്തിന്റെ സന്തോഷങ്ങൾ പങ്കുവെച്ചു.

ശേഷം ബാഗുമെടുത്തു ഞങ്ങൾ മൂവരും കൂടെ വീട്ടിലേക്കു തിരിക്കുവാൻ തയ്യാറായി.അറേബ്യൻ ഹോട്ടലിലെ എസിയിൽ ഇരുന്നു നല്ല ചൂടുള്ള അൽഫാമും കുബ്ബൂസും കൂടെ കഴിച്ച ശേഷം കോഴിക്കോട് റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിൽ നിന്നും രാത്രി 11:30ന് അന്ത്യോദയ എക്സ്സ്പ്രെസ്സിൽ (മുഴുവൻ ജനറൽ ബോഗിയാണ് എങ്കിലും നല്ല വൃത്തിയുള്ള പുതിയ ബോഗികളാണ്.ഒരു A ക്ലാസ്സ്‌ യാത്ര തന്നെ ആസ്വദിക്കാം) മലബാറിന്റെ മണ്ണിൽ നിന്നും ഒരുപാട് നിറമുള്ള ഓർമകളുമായി,വീണ്ടും തിരികെയെത്താം എന്ന ആശംസയോടെ തിരികെ നാട്ടിലേക്ക്…...

വയലട,കോഴിക്കോട്

                      
 ഒരു ആലപ്പുഴക്കാരൻ എന്ന നിലയിൽ മലബാറിന്റെ മണ്ണിൽ എന്റെ പുതിയൊരനുഭവമാണ് വയലട.

മലബാറിന്റെ ഗവി അല്ലെങ്കിൽ ഊട്ടി എന്ന് വിളിപ്പേരുള്ള സമുദ്രനിരപ്പിൽ നിന്നും രണ്ടായിരം അടിക്കുമുകളിലുള്ള പ്രകൃതിസുന്ദരമായ പ്രദേശം.
കോഴിക്കോട് ജില്ലയിലെ മലയോര പ്രദേശങ്ങളുടെ തുടക്കം കൂടിയാണ് വയലടയിലെ മലനിരകൾ.

മുള്ളൻപാറ വ്യൂ പോയിന്റ് ആണ് സന്ദർശകരെ ഇങ്ങോട്ട് ആകർഷിക്കുന്ന പ്രധാനയിടം,കക്കയം ഡാം,കാരിയാത്തുംപാറ എന്നി മനോഹരമായ പ്രദേശങ്ങളും വയലടയ്ക്കു സമീപമാണ്.കോഴിക്കോട് നിന്നും ബാലുശ്ശേരി എസ്റ്റേറ്റ്മുക്ക്,തലയാട് വഴിയാണ് എങ്ങോട്ടെത്തിപ്പെടാൻ എളുപ്പവഴി.

ചെങ്കുത്തായതും വീതി കുറഞ്ഞതുമായ റോഡ് ആണ് വയലടയിലേക്കുള്ളത്.അതിനു അരികിലൂടെയായി പാൽനിറത്തിൽ കുലംകുത്തിയൊഴുകിവരുന്ന മോഹിനിയായ വെള്ളച്ചാട്ടവും കാണാൻ കഴിയും.താരതമ്യേന വളരെ അപടകം കുറഞ്ഞ വെള്ളച്ചാട്ടമാണിത്(ബാക്കി വരും വരാഴികകൾ നമ്മുടെ ചെയ്തികൾ പോലെയിരിക്കും,അപടകം വിലയ്ക്ക് വാങ്ങാതിരിക്കുക).

വെള്ളച്ചാട്ടം കാണാൻ വണ്ടി നിർത്തി അതിനടുത്തെത്തിയപ്പോഴേക്കും പൊടുന്നനെയെത്തിയ മഴ ഞങ്ങളെ മുഴുവൻ നനച്ചിരുന്നു.കയ്യിലെ ഒരു ജാക്കറ്റ് മാത്രം ഞങ്ങൾ ഇരുവരുടെയും തലയ്ക്കു വിരിച്ചുപിടിച്ച് പത്തുമിനിറ്റോളം അനങ്ങാതെ നിൽക്കേണ്ടി വന്നു.മഴയെ തടുക്കുവാൻ മറ്റൊരു വിധ മുൻകരുതലുകളും ഞങ്ങളുടെ കയ്യിലുണ്ടായിരുന്നില്ല.

മുഴുവൻ നനഞ്ഞു അൽപം വിറയോടെ മഴയ്ക്ക് അല്പം ശമനമായപ്പോൾ വീണ്ടും മുന്നിലേക്ക് നീങ്ങി.റോഡിനിരുവശത്തും കുറുകെയുമായി അനേകം നീർച്ചാലുകൾ ആ മഴയിൽ രൂപപ്പെട്ടിരുന്നു.അങ്ങകലെ മലനിരകളെ മുറിച്ചുപോലും ചെറിയ നീർച്ചാലുകൾ കാണുവാനായി...

മുകളിലേക്ക് എത്തുമ്പോൾ ചെറിയ ലഖുഭക്ഷണ ശാലകൾ കാണാം.അതിനും മുകളിലേക്കാണ് വ്യൂ പോയിന്റിലേക്കുള്ള വഴി.
അല്പം പരിശ്രമിച്ചാൽ പ്രവേശനകവാടം വരെ ഇരുചക്രവാഹനങ്ങൾ കൊണ്ടുപോകുവാൻ കഴിയുന്നതാണ്.

അൽപം പടികൾ ഉണ്ടെങ്കിലും പിന്നീടങ്ങോട്ട് ഒറ്റയടി പാതയാണ്,കോട മൂടിയ വഴിയിലൂടെ പച്ചപ്പിന്റെ അകമ്പടിയിൽ മുന്നോട്ടുള്ള നടത്തം ശെരിക്കും അനുഭവിച്ചറിയേണ്ടതു തന്നെയാണ്.
കല്ലുകളിൽ കാലിടറാതെ,അൽപം ബദ്ധപ്പെട്ടു കയറേണ്ട ചിലയിടങ്ങളും ഈ ചെറിയ നടത്തത്തിനിടയിലുണ്ട്.

മഴയുണ്ടായിരുന്നതിനാൽ വഴികൾ നിറയെ ചെറിയ നീർച്ചാലുകളും,വെള്ളകെട്ടുകളും കടന്നാണ് ഞങ്ങൾ വ്യൂ പോയിന്റിലേക് എത്തിയത്.

സാധാരണ ഗതിയിൽ വ്യൂപോയിന്റ് എന്ന് കേൾക്കുമ്പോൾ.നിയന്ത്രണങ്ങളുള്ള കമ്പിവേലികളാൽ സംരക്ഷിതമായ ഒരിടം എന്നെ കൂടുതലും ആളുകളിൽ ധാരണ ഉണ്ടാവാനിടയുള്ളു.എന്നാൽ അതിൽ നിന്നും വിപരീതമായി പ്രകൃതിയെ മനുഷ്യന്റെ യാതൊരുവിധ  ഇടപെടലുകളും ഇല്ലാതെ ആസ്വദിക്കാൻ കഴിയുന്ന ഒരു മലനിരയാണ് വയലട.

അൽപം മഴയും അന്തരീക്ഷം മുഴുവൻ നിറഞ്ഞിരുന്ന കോടമഞ്ഞും വയലടയെ അതീവസുന്ദരിയാക്കിയിരുന്നു.അതിനിടയിലായി മുള്ളൻപാറ.
മുള്ളൻപാറയ്ക്കു മുകളിലേക്ക് കയറുന്നത് അൽപം ശ്രമകരവും ഒപ്പം അപകട സാധ്യത കൂടുതലുമുള്ള പ്രവർത്തിയാണ്.

താഴേക്കുള്ള കാഴ്ചകളിൽ നിന്നും ഞങ്ങളുടെ കണ്ണുകളെ വിലക്കി കോടമഞ്ഞു അതിന്റെ പൂർവ്വശക്തി പ്രാപിച്ചിരുന്നു.ആ നയനാഭിരാമായ നിമിഷത്തിൽ സ്വയം മറന്നു നില്കുമ്പോഴുള്ള അനുഭവം വാക്കുകളിൽ ഒതുക്കാവുന്നതല്ല.
പൊടുന്നനെ വീശിയടിച്ച കാറ്റിൽ കോടമഞ്ഞു അൽപം വഴിമാറിയപ്പോൾ താഴെയുള്ള കാഴ്ചകൾ ഞങ്ങൾക്ക് ദൃശ്യമായി.

പെരുവണ്ണാമൂഴി അണക്കെട്ടിന്റെ റിസർവോയറിന്റ അതിമനോഹരമായ കാഴ്ച അൽപനിമിഷത്തേക്ക് എങ്കിലും ആ ദൃശ്യഭംഗി ഞങ്ങൾക്ക് അനുഭവഭേദ്യമാക്കി വീണ്ടും കോടമഞ്ഞു മലനിരകളെ പൊതിഞ്ഞു.പുതിയൊരു പ്രദേശത്തിന്റെ സൗന്ദര്യം ആസ്വദിക്കാൻ കഴിഞ്ഞ ആനന്ദത്തിൽ ഞങ്ങളും...

NB: "നാം സന്ദർശിക്കുന്ന ഓരോ സ്ഥലങ്ങളും അതിന്റെ തനിമയോടെ നിലനിർത്തേണ്ടത് നമ്മുടെ ഓരോരുത്തരുടെയും കടമ കൂടിയാണ്. അതിനാൽ ദയവായി പ്ലാസ്റ്റിക് വസ്തുക്കൾ വലിച്ചെറിഞ്ഞ് ഒരു പ്രദേശവും മലിനമാക്കാതെ സംരക്ഷിക്കുക"

"ഒരു മഴയാത്ര"

 ഹൗസ്ബോട്ട്   ടെർമിനൽ,കൈനകരി,ആലപ്പുഴ

ചാറ്റൽ മഴയത്തു കരിനിറം പൂണ്ട ആകാശത്തെ കുടയാക്കി ഇരുവശവും വെള്ളത്താൽ ചുറ്റപ്പെട്ട റോഡിലൂടെ,നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന പച്ചപ്പുകളാൽ കണ്ണിനെ കുളിരണിയിക്കുന്ന യാത്രാനുഭവം മനസ്സിന് നൽകുന്ന ഉന്മേഷം വാക്കുകളിൽ ഒതുക്കാവുന്നതല്ല..

A.Cറോഡിൽ നിന്നും കൈനകരി പോവുന്ന വഴി മുന്നോട്ട് പോയാൽ കോലാത്ത് ജെട്ടി എത്തുന്നതിനു തോട്ടുമുന്നേ ഇടതുവശത്തേക്കുള്ള ചെറിയ വഴിയിലൂടെ മുന്നോട്ട് പോയാൽ..

ആ വഴി എത്തിച്ചേരുന്നത്  കായൽതീരത്തേക്കാണ്.
ടെർമിനൽ അവിടെനിന്നും കാണുവാൻ കഴിയും.
മറ്റുവാഹനങ്ങൾക്ക് തടസ്സം കൂടാതെ വണ്ടി പാർക്ക്‌ചെയ്യാൻ ശ്രമിക്കുക.

വലതുവശത്തു കാണുന്ന ചെറിയപാലം കടന്നു മുന്നോട്ട് നടന്നാൽ ആളൊന്നിന് 20രൂപ നിരക്കിൽ വള്ളത്തിൽ ടെർമിനൽവരെ പോകാവുന്നതാണ്.

ഇനി വളളത്തിൽ കയറി പോകാൻ താല്പര്യം ഇല്ലാത്തവർക്ക്,കായലിന്റെ അരികിലൂടെ അൽപം മുന്നോട്ട് നടന്നാൽ ടെർമിനലിന്റെ റിസോർട്ടിന്റെ അടുത്തുള്ള ഭാഗത്തു കായലിനരികിലൂടെ കമ്പിവേലിയിലൂടെ പിടിച്ചു അൽപം റിസ്ക് എടുത്തും എത്താം..(കാലുതെറ്റിയാൽ കായലിൽ വീഴും 100%)
ഞങ്ങൾ ആ വഴിയാണ് പോയതെങ്കിലും ആ വഴിയിലൂടെ പോകുവാൻ നിർദേശിക്കുന്നില്ല.

കന്നിട്ടകായലിൽ സ്ഥിതി ചെയ്യുന്ന ഈ ടെർമിനൽ ഹൗസ്ബോട്ട് യാത്രികരുടെ ഇഷ്ട സന്ദർശന സ്ഥലമാണ്.കൂടാതെ സിനിമാക്കാരുടെ ഇഷ്ട ലൊക്കേഷൻ കൂടിയാണിത്.യാത്രികരോട് ചങ്ങാത്തം കൂടുന്ന ഒരു പരുന്തിനെയും ടെർമിനലിൽ കാണാം.

ഉച്ചക്ക് 3മണിക്ക് ശേഷം എത്തുന്നതാണ് ഏറ്റവും ഉചിതമായ സമയം.കായൽകാറ്റേറ്റ് സ്വസ്ഥമായി കായലിനു നടുവിൽത്തന്നെ ഇരിക്കാം.കാലാവസ്ഥ
അനുയോജ്യമെങ്കിൽ സൂര്യാസ്തമയ കാഴ്ചയും കണ്ടു മനസ്സ് നിറഞ്ഞു മടങ്ങാം...

ആനത്താരകൾക്കിടയിലെ സ്വർഗഭൂമി പാൽക്കുളമേട്...

 ഒരു ട്രെക്കിങ്ങ് സാഹസം....

"ഏഴു കിലോമീറ്ററോളം കാടിനുള്ളിലൂടെ വഴിതെറ്റിയാണ് നടന്നിരുന്നത്" എന്ന സത്യം കേട്ടപ്പോൾ ഞങ്ങൾ കിളിപോയ അവസ്ഥയിലായിരുന്നു.
കാരണം ജീപ്പ് വരുന്ന പാത പിന്തുടർന്ന് തന്നെയായിരുന്നു ഞങ്ങൾ പാൽകുളമേട് നിന്നും ഇറങ്ങിയത്.
അതല്ലാതെ മറ്റൊരു വഴിയേ ഇല്ല എന്ന് ഞങ്ങൾക്ക് പൂർണ വിശ്വാസം ഉണ്ടായിരുന്നു.

എല്ലാ തവണത്തേയും പോലെ ആരവങ്ങളും ആഘോഷങ്ങളുമായുള്ള ഒരു ന്യൂയെറിൽ നിന്ന് ഒരു പിന്മാറ്റം എന്നചിന്തയിൽനിന്നാണ് സ്വസ്ഥമായൊരിടം എന്ന നിലയിൽ "പാൽകുളമേട്" ലക്ഷ്യസ്ഥാനമായി തീരുമാനിച്ചത്.

അതിനുവേണ്ട തയ്യാറെടുപ്പുകളുമായി ടെന്റും,ഗ്രില്ലും എല്ലാം രാത്രിതന്നെ റെഡിയാക്കി വെച്ചു....

രാവിലെ ആറു മണിക്കുതന്നെ ഞാനും നന്ദുവും ജിതിനും യാത്രതുടങ്ങിയപ്പോൾ ഒരു വണ്ടിയുടെ അഭാവത്തിൽ കൈയിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന CDdeluxeഉം ഒരു ഡിയോയും  എടുത്തങ്ങു പോയി.ഏതുവണ്ടിയായാലും നമുക്കെത്തിയാൽ മതി എന്നാണ് എന്റെ ഒരിത്....

ഈ യാത്രയിലെ ഞങ്ങളുടെ പേടകങ്ങൾ 

എങ്കിലും യാതൊരു മുകരുതലുമില്ലാതെ എടുത്ത വണ്ടി ഞങ്ങളെ ലക്ഷ്യത്തിൽ എത്തിക്കുമോ എന്ന ചിന്തപോലും ഞങ്ങൾക്കുണ്ടായിരുന്നില്ല
ബണ്ടുറോഡിൽ നിന്നും ഒരടിപൊളി സൺറൈസും കണ്ട് പാലായും തൊടുപുഴയും കടന്നു ഞങ്ങൾ മുന്നോട്ടുനീങ്ങി.

ഇടുക്കിയുടെ ഭാവങ്ങൾ കണ്ടുതുടങ്ങിയപ്പോൾ ആദ്യം കണ്ട കടയിൽകയറി ഓരോ കട്ടനും ബിസ്ക്കറ്റും കഴിച്ചു  ബ്രേക്ഫാസ്റ് പൂർത്തിയാക്കി.
അവിടെനിന്നും ഞങ്ങൾ ആദ്യ ലക്ഷ്യമായ ഹിൽ വ്യൂ പാർക്കും,ഇടുക്കി ഡാമും,വൈശാലി ഗുഹയും കണ്ടു.(ഡാമിലേക് അത്യാവിശം നല്ല നടപ്പുണ്ട്..വൈശാലി ഗുഹയിലേക്കും ഡാമിലേക്കും ഇടയ്ക്ക് വഴി രണ്ടായി തിരിയും.നടക്കാതെ
ബാറ്ററി കാറിൽ പോവാൻ വേറെ പാസ്സ് എടക്കണം എന്നതുകൊണ്ട് ആ ആഡംബരം അങ്ങ് ഒഴിവാക്കി നടന്നു.മൊബൈൽ,ക്യാമറ എന്നല്ല ബാഗ് പോലും ഡാമിലേക് കയറ്റിവിടില്ല.അതൊരു നഷ്ടമായി തോന്നി)

ഹിൽവ്യൂ പാർക്കിൽ നിന്നുള്ള ഇടുക്കി ഡാമിന്റെ കാഴ്ച.

നല്ല വെയിലും കൊണ്ട് ഡാമും,ഗുഹയുമെല്ലാം കണ്ടു വന്നപ്പോഴേക്കും നല്ലതുപോലെ ക്ഷീണം ഞങ്ങൾ മൂന്നാൾക്കും തോന്നിയിരുന്നു.
ബാഗും സാധനങ്ങളും ഉള്ളിലേക്ക് കയറ്റതിനാൽ എല്ലാം വണ്ടിയിൽ തന്നെ വെച്ചു വഴിയരികിൽ കച്ചവടം ചെയ്യുന്ന ഒരു ചേച്ചിയെ ഏൽപിച്ചു.അതിനു പ്രതിഫലം എന്ന നിലയിൽ ചേച്ചി ഞങ്ങളെ കൊണ്ട് അവരുടെ കൈയിലെ പൈനാപ്പിൾ വാങ്ങിപ്പിച്ചു.
ചേച്ചിയോട് നന്ദി പറഞ്ഞു പാൽകുളമേട് വഴി ചോദിച്ചപ്പോൾ ഞങ്ങളെ ഏതോ അന്യഗ്രഹ ജീവികളെപോലെ ഒരു നോട്ടവും കുറെ ആന കഥകളും,അധികം മടുപ്പിക്കൽ കേൾക്കാൻ നിക്കാതെ ഞങ്ങൾ ചേച്ചിയോട് ഒരു സലാം പറഞ്ഞു മുന്നോട്ടുതന്നെ നീങ്ങി.

രാവിലത്തെ ബിസ്‌ക്കറ്റിന്റെ എനർജി തീരാറായതിനാൽ വഴിയരികിലെ "വീട്ടിലെ ഊണ്" എന്ന കടയിലേക്ക് കയറി.നല്ല കുത്തരി ചോറും മോരും സാമ്പാറും പോട്ടിയും കഴിച്ചു,നേരെ കാൽവരി പിടിക്കാൻ ഞങ്ങൾ തീരുമാനിച്ചു..

കാൽവരിയിലെ കയറ്റത്തിൽ വണ്ടി പതറാതെ കൂടെ നിന്നപ്പോൾ അൽപം ആത്മവിശ്വാസം കൂടി.

കാൽവരി മൗണ്ട്

മൂന്ന് മണിയായെങ്കിലും അത്യാവിശ്യം  വെയിൽ അവിടെയും ഉണ്ടായിരുന്നു.പാസ്സെടുത്തു "കാൽവരി മൗണ്ട്"ചുറ്റിക്കണ്ട ശേഷം(20രൂപ പാസും 2വീലർപാർക്കിംഗ് 15ഉം)

ഞങ്ങൾ മുന്നോട്ട് വഴിത്തിരക്കിയപ്പോൾ വന്ന വഴി 13km തിരികെ പോയാലേ പാൽകുളമേട് പോവാനുള്ള വഴിയിലേക്കു എത്താനാവു എന്നറിഞ്ഞു ഞങ്ങൾ വണ്ടി തിരിച്ചു ചെറുതോണിയെത്തി വഴി മനസിലാക്കി.

പെട്രോളും റീഫിൽ ചെയ്തു ബ്രെഡും വാങ്ങി പ്രദേശവാസികളായ ആളുകളോട് വഴിചോദിച്ചു തന്നെ ഞങ്ങൾ മുന്നോട്ടു പോയി.
ഒട്ടും തിരക്കില്ലാത്ത കുത്തനെ കയറ്റം മാത്രമുള്ള വഴികൾ പിന്നിട്ടു ഞങ്ങൾ  ദൂരെയുള്ള കാണുന്ന  മലയാണ് പാൽകുളമേട് എന്ന് മനസിലാക്കി.

അൽപം കൂടി മുന്നോട്ടു ചെന്നപ്പോൾ മലമുകളിൽ ഒരു പുകഉയരുന്നത് കണ്ടു ഞങ്ങൾ വണ്ടി നിർത്തി.
പുക മാത്രം അല്ല നല്ല തീയും ഉണ്ടെന്നു ഞങ്ങൾക്ക് പിന്നെയാണ് മനസിലായത്.മുകളിലെ ഒരുഭാഗം കത്തിത്തുടങ്ങിയിരുന്നു.

ഞങ്ങളെ ആശയകുഴപ്പത്തിലാക്കി പടർന്ന തീ.

അതുവഴി വന്ന ഒരു ചേട്ടനോട് തിരക്കിയപ്പോൾ ഇത് അല്ല പാൽകുളമേട് ഇവിടെനിന്നും മുന്നോട്ടു 4കിലോമീറ്റർ പോയാൽ അങ്ങോട്ടുള്ള വഴിയിൽ എത്താം എന്നുപറഞ്ഞു,പിന്നെ തീ കാര്യമാക്കണ്ട ഈ സമയത്തു നാട്ടുകാർ തന്നെ തീയിടുന്നതാണ്,പുതിയ പുല്ല് കിളിർക്കാൻ വേണ്ടി ചെയ്യുന്നതാണ് എന്നാണ് അറിയാൻ കഴിഞ്ഞത്.

എന്നാലും ആ പുക കണ്ടതോടെ ഞങ്ങളുടെ സകല പ്രതീക്ഷകളും അസ്ഥാനതായിരുന്നോ എന്ന് ഞങ്ങൾ പരിഭ്രമിച്ചിരുന്നു.
ഏക്കർ കണക്കിന് പരന്നു കിടക്കുന്ന മലനിരയുടെ ഏതോ ഒരു ജനവാസപ്രദേശമാണ് കത്തിയിരുന്നത്.അപ്പോഴേക്കും സമയം 5മണിയോടടുത്തിരുന്നു.

ഈ സമയത്തു മുകളിലേക് നടന്നാൽ നിങ്ങൾ അവിടെ എത്തില്ല എന്നാണ് പുള്ളിയും ഞങ്ങൾക്ക് നിർദ്ദേശം നൽകിയത്.ജീപ്പ് പോവുന്ന വഴിയിൽ കൂടി വണ്ടിയുമായി മുകളിലേക്ക് പോയാൽ അൽപം നേരത്തെ എത്താം എന്നും പറഞ്ഞു വഴി മനസിലാക്കി ഞങ്ങൾ  വീണ്ടും മുന്നിലേക്ക് പോയി.

അവസാനം ജീപ്പ് കയറിപോവുന്ന വഴിയുടെ തുടക്കത്തിൽ എത്തി,ഞങ്ങളെ കണ്ടെന്നവണ്ണം അതിനു മുന്നിലെ വീട്ടിൽ നിന്നും ഒരു ചേട്ടൻ ഇറങ്ങിവന്ന് കാര്യം തിരക്കി.പാൽകുളമേട് പോവാൻ എന്ന് പറഞ്ഞപ്പോൾ ഞങ്ങൾ മുന്നേ കേട്ടത് പോലെ ആനയുടെ കാര്യമാണ് പുള്ളിയും പറഞ്ഞത്.

അപ്പോഴേക്കും അൽപം ഇരുട്ട് വീണു തുടങ്ങിയിരുന്നു.അധികനേരം സമയം കളയാൻ ഞങ്ങൾ തയ്യാറല്ലാത്തതിനാൽ ജീപ്പ് പോവുന്ന വഴിയിലൂടെ വണ്ടിയുമായി പോവാൻ ഞങ്ങൾ ശ്രമം നടത്തിയെങ്കിലും പരാജയപ്പെട്ടു.അത്ര കഠിനമായിരുന്നു റോഡിന്റെ തുടക്കം തന്നെ.

വണ്ടി അടുത്ത വീട്ടിലേക്കു കയറ്റിവെച്ചു ഞങ്ങൾ നടന്നു കയറാൻ തീരുമാനിച്ചു.ആ വീട്ടുകാരൻ പറഞ്ഞതനുസരിച് ഇലക്ട്രിക് പോസ്റ്റ്‌ അടയാളം നോക്കി പോയാൽ ജീപ്പ് വഴിയിൽ നിന്നും മാറി കുറച്ചു ഹിന്ദിക്കാർ താമസിക്കുന്ന ഒരു വീട് ഉണ്ടെന്നും അതിനു മുന്നിലൂടെ മല ഇറങ്ങിയാൽ പാൽകുളമേട് മല കുത്തനെ കയറി വേഗം മുകളിൽ എത്താം എന്നും പുള്ളി ഷോർട്കട്ട്‌ എന്ന മുഖേന ഒരു വഴി പറഞ്ഞുതന്നു.
റോഡിലൂടെ കാട് കയറാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ നെഞ്ചിടിപ്പു കൂടുന്നതു ഞങ്ങളറിഞ്ഞു.ചീവീടുകളുടെ ഉച്ചത്തിലുള്ള ശബ്ദം നാലുപാടും മുഴങ്ങികേട്ടു.മൂന്ന്പേരും മൂന്ന് ദിശയിൽ കണ്ണോടിച്ചു,മുന്നോട്ടു പോകുതോറും വഴി കൂടുതൽ മോശം ആണെന് ഞങ്ങൾക്ക് മനസിലായി.ഇലക്ട്രിക്പോസ്റ്റ്‌ അടയാളമായി ഞങ്ങൾ ജീപ്പ്വഴിയിൽ നിന്നും വലത്തേക്കു മാറി അൽപം മുന്നോട്ടു ചെന്നപ്പോൾ ഒരു ചെറിയ വീട് മലയുടെ അരികിലായി കണ്ടു,അവിടെ കണ്ട ഹിന്ദിക്കാരോട് വഴി ചോദിച്ചറിഞ്ഞു പതിയെ താഴേക്ക്‌ ഇറങ്ങി.വഴി എന്ന് പറയാൻ മാത്രം ഒന്നുമില്ല.ഒരാൾ നടന്നു പുല്ല് പതിഞ്ഞ ഒരു പാട് മാത്രം....

പാതി ഇറക്കത്തിൽ ആ അടയാളവും ഇല്ലാതായി.
അപ്പോഴേക്കും ഞങ്ങൾ ആ വലിയ മലയുടെ അടിവാരത്ത്‌ എത്തിയിരുന്നു..അവിടെയും നിറയെ ആനപിണ്ഡങ്ങൾ ആയിരുന്നു.കാട് കുലുക്കി മെതിച്ച അടയാളങ്ങൾ,നാലുപാടും നോക്കി ഞങ്ങൾ ആന അടുത്തെങ്ങും ഇല്ല എന്ന് ഉറപ്പ് വരുത്തി.വഴി ഉണ്ടാക്കിയും തപ്പി പിടിച്ചും  ആ മലയിൽ തൊട്ടു.

ജീപ്പ് വഴിയിൽ നിന്നും മാറി കുറുക്കുവഴിക്കായി കുത്തനെ കയറിയ മല.(ഏതാണ്ട് മുക്കാൽ മണിക്കൂർ എടുത്തു കയറ്റം)

ഇനിയുള്ള കടമ്പ ഈ മല കുത്തനെ കയറുക എന്നതാണ് കൃത്യമായ വഴി എന്നൊന്നും ഇവിടില്ല,നമ്മൾ എങ്ങനെ കയറുന്നുവോ അതാണ് വഴി.
പാറയിൽ വഴുക്കൽ ഇല്ലാത്തതു വലിയ ആശ്വാസമായിരുന്നെങ്കിലും കുത്തനെയുള്ള കയറ്റം ഒരു ശ്രമകരമായ കാര്യം തന്നെയായിരുന്നു.
മലയുടെ ഏറ്റവും മുകളിൽ  എത്തിയാൽ കൈയെത്തി പിടിക്കാം എന്ന രീതിയിൽ അപ്പോൾ ചന്ദ്രൻ പൂർണ രൂപത്തിൽ ദൃശ്യമായിരുന്നു.
ചിലയിടങ്ങളിൽ പാറയിൽ ഞങ്ങളെക്കാൾ രണ്ടടി പൊക്കത്തിൽ പുല്ലുകൾ നിറഞ്ഞിരുന്ന വഴി അൽപം ബുദ്ധിമുട്ടിയെങ്കിലും ഞങ്ങൾ മറികടന്നു.
ഈ മുകളിലേക്ക് കയറുന്നവഴി താഴേക്ക്‌ ഇറങ്ങുക എന്നത് അസാധ്യമായ കാര്യം ആണെന് ഞങ്ങൾക്ക് നന്നേ ബോധം ഉണ്ടായിരുന്നു.

മലയുടെ പകുതിയോളം പിന്നിട്ടപ്പോഴേക്കും ഞങ്ങൾ ക്ഷീണിതരായിരുന്നു.ഇരുട്ടിനു വീണ്ടും കട്ടി കൂടാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ ഇനി വിശ്രമമില്ലാതെ എങ്ങനെയും മുകളിൽ എത്തുക എന്നത് മാത്രമായി ഞങ്ങളുടെ ലക്ഷ്യം.ചിലയിടങ്ങളിൽ കയറുവാൻ പറ്റാതെ ഞങ്ങൾ പതറിയെങ്കിലും.ഒരാൾ ആദ്യം കയറുകയും ബാഗും മറ്റു സാധനങ്ങളും വാങ്ങി മുകളിലേക്ക് ആദ്യം കയറ്റി പിന്നാലെ പതുക്കെ ശ്രദ്ധയോടെ ഞങ്ങൾ കയറുകയുമാണ് ഉണ്ടായത്.കാഴ്ച്ചയിൽ ഉള്ള വലിപ്പത്തേക്കാൾ എത്രയോ മടങ്ങു വലുതാണ് ഈ മല എന്ന സത്യം ഞങ്ങൾ തിരിച്ചറിഞ്ഞു.ഒരു കുപ്പി വെള്ളം പോലും വലിയ ഭാരമായി തോന്നിയ കയറ്റങ്ങൾ ഞങ്ങൾ അപ്പോഴേക്കും കയറിയിരുന്നു.

മലകയറ്റത്തിനിടെ തളർന്നിരിക്കുന്ന നന്ദു.

ഉണക്കപുല്ലുകൾ വകഞ്ഞുമാറ്റി ഞങ്ങൾ ഏകദേശം മുകളിൽ എത്താറായപ്പോഴേക്കും ജീപ്പ് വരുന്ന വഴി ഞങ്ങൾ കണ്ടു,പിന്നെ നേരത്തെ ആ വഴി ലക്ഷ്യമാക്കി തപ്പിത്തടഞ്ഞു പുല്ലുകൾക്കിടയിലൂടെ വേഗത്തിൽ നടന്നു ഇടയ്ക്ക് തെന്നിയും വീണുമെല്ലാം ഞങ്ങൾ ആ വഴിയിലേക്കു കയറിയപ്പോൾ ഇരുട്ട് പൂർണമായും കാഴ്ചകൾ മറച്ചിരുന്നു.

കൈയിലുണ്ടായിരുന്ന ടോർച്ചും സോളാർലൈറ്റും തെളിച്ചുപിടിച്ചു ഞങ്ങൾ വളരെ ശ്രദ്ധയോടെ മുന്നിലെ വഴിയിലൂടെ ഞങ്ങൾ നടന്നു..

പെട്ടെന്നുള്ള റോഡിലെ വളവുകളിൽ വളരെ ശ്രദ്ധയോടെ ഞങ്ങൾ ലൈറ്റിന്റെ വെട്ടം പായിച്ചു.
മുന്നിൽ ഒരു ആന ഉണ്ടെങ്കിൽ ഞങ്ങൾ തികച്ചും നിസ്സഹായരാണെന്നു ഞങ്ങൾക്ക് തിരിച്ചറിവുണ്ടായിരുന്നു.
ഇടയ്ക് കേട്ട ആനയുടെ ചിന്നംവിളി ഞങ്ങളുടെ ഹൃദയമിടിപ്പ് കൂട്ടിയിരുന്നു,
മുന്നിലും പിന്നിലും വശങ്ങളിലും ഒരേ സമയം ഞങ്ങൾ കണ്ണും കാതും കൂർപ്പിച്ചിരുന്നു.

ഇതിനിടയിൽ ജിതിന്റെ കാലിൽ മസിൽ വലിഞ്ഞു പിടിച്ചാൽ അവനു നടക്കുന്നതിനു ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ടായി,പക്ഷെ അൽപനേരം പോലും അവിടെ ഇരിക്കാൻ ഞങ്ങൾ അവനെ അനുവദിച്ചിരുന്നില്ല.കാരണം ഏതു സമയവും ഒരു അപകടസാധ്യത ഞങ്ങൾ മുന്നിൽ കണ്ടിരുന്നു.
"മനസിൽ ഭയം തോന്നിയാൽ എന്താണോ ഓർക്കരുത് എന്ന് നാം വിചാരിക്കുന്നത്,ഏറ്റവും കൂടുതൽ ചിന്തകൾ നമ്മളെ അതിലേക്കാവും പിടിച്ചു വലിക്കുന്നത്"

അതിന്റെ പ്രതിഭലനമെന്നവണ്ണം എല്ലാവർക്കും ആനയെ കുറിച്ചായിരുന്നു സംസാരം."ഒന്ന് മിണ്ടാതിരിക്കെടാ"എന്ന് ഓരോരുത്തരും മാറി മാറി പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.ഇത്ര താമസിക്കും എന്ന് അറിഞ്ഞിരുന്നെങ്കിൽ അൽപം നേരത്തെതന്നെ കയറാമായിരുന്നു എന്ന അഭിപ്രായങ്ങൾക്കൊന്നും ഇപ്പോൾ പ്രസക്തിയില്ല എന്ന് അറിയാമെങ്കിലും ഞങ്ങൾക്ക് അപ്പോൾ അങ്ങനെ പറയുകയേ നിവൃത്തി ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളു.

മുന്നിലേക്കുള്ള വഴി ഇരുട്ട് വിഴുങ്ങി കഴിഞ്ഞിരുന്നു അതിലേക്കു ഒരു ചെറിയ വെളിച്ചം മാത്രംകൊണ്ടു ഞങ്ങൾ ഇരുട്ടിനെ ഭേദിച്ച് മുന്നോട്ടുനടന്നു.വളഞ്ഞു പുളഞ്ഞ ആ ജീപ്പിന്റെ ടയർപാടുകൾ മാത്രമാണ് ഇപ്പോൾ ഞങ്ങളുടെ മാർഗദർശി,ഒരുപാടു നടന്നപ്പോൾ ഞങ്ങൾ മനസിലാക്കി മലയുടെ കുത്തനെ കയറ്റം പാതി വഴിയിലാണ് വന്ന് ചേരുന്നത് വീണ്ടും ഒരുപാട് നടക്കാനുണ്ടെന്നു,

ഭയം ഉള്ളിലുണ്ടായിരുന്നതിനാൽ വേഗത്തിലുള്ള നടപ്പ് ദൂരങ്ങൾ വേഗം താണ്ടാൻ സഹായകമായി.ഏതാണ്ട് ഞങ്ങൾ ലക്ഷ്യം കണ്ടു എന്ന് മനസിലായത് മലമുകളിൽ ഒരു ചെറിയ തീ വെളിച്ചം കണ്ടപ്പോഴാണ്,ഞങ്ങൾ നടപ്പ് അൽപം കൂടി വേഗത്തിലാക്കി.. അതെ,മുകളിൽ ആളുകൾ ഉണ്ടായിരുന്നു.ഞങ്ങൾ നടന്നു അവരുടെ അടുത്തെത്തി. മലകേറിയാണ് വന്നതെന്ന് പറഞ്ഞപ്പോൾ അവർക്കും  അത്ഭുതമായി,അവർ ജീപ്പിലാണ് വന്നിരുന്നത്,അതും ഉച്ചയോടെ മുകളിൽ എത്തി.

സമയം കളയാതെ ഞങ്ങൾ ടെന്റ് സെറ്റ് ചെയ്തു.ജീപ്പിൽ വന്ന സുഹൃത്തുക്കൾ പ്രദേശവാസി കൂടിയായ ലിബിൻ ചേട്ടന്റെ കൂട്ടുകാർ ആയിരുന്നു.പുതുവർഷം ആഘോഷിക്കാൻ പുള്ളിയുടെ ക്ഷണം സ്വീകരിച്ചു ഇവിടെ എത്തി.അപ്പുറത്ത് കുറച്ചുമാറി പ്രദേശവാസികളായ കുറച്ച് ആളുകൾ മാത്രം,മറ്റാരും അന്ന് രാത്രി അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.

ഞങ്ങളുടെ കയ്യിലെ സോളാർ വെളിച്ചം കാണിച്ചു ഞാനും നന്ദുവും ജിതിന് അൽപം വിശ്രമം കൊടുത്ത് ലിബിൻ ചേട്ടനും മറ്റു രണ്ടു പേർക്കുമൊപ്പം വിറക് വെട്ടാൻ കാടുകയറി.അപ്പോൾ സ്ഥലത്തെ കുറിച്ചും അവിടുത്തെ അപകടസാധ്യതയെ കുറിച്ചും ലിബിൻ ചേട്ടനാണ് ഞങ്ങളെ ബോധവാന്മാരാക്കിയത്.
ആവിശ്യത്തിന് വിറക് ശേഖരിച്ചു ഞങ്ങൾ ടെന്റ് അടിച്ച പാറയുടെ അടുത്തെത്തി തീ കൂട്ടി.അതിനു അടുത്തായും ആനപിണ്ടം കാണാമായിരുന്നു.തീ കൂട്ടിയാൽ ആന വരില്ലെന്നും,താൻ കുഞ്ഞുനാൾ മുതൽ കാണുന്ന സ്ഥലമാണ് ഇതെന്നുമുള്ള പുള്ളിയുടെ വാക്കുകൾ ഞങ്ങൾക്ക് ആശ്വാസമായി.കാരണം ഇവിടെ ഒരിക്കലും ഒറ്റയ്ക്ക് രാത്രി എത്തിപ്പെടുന്നത് എത്രമാത്രം അപകടം വരുത്തും എന്ന് ഞങ്ങൾക്ക് നേരത്തെ മനസ്സിലായിരുന്നു.ലിബിൻ ചേട്ടനും കൂട്ടുകാരും ഉണ്ടായിരുന്നതിനാൽ കാടുകയറി വിറകുവെട്ടാനും തീ കൂട്ടാനും ഞങ്ങൾക്ക് അധികം പ്രയാസപ്പെടേണ്ടിവന്നില്ല.

ഞങ്ങൾ കയ്യിലുണ്ടായിരുന്ന ചിക്കൻ ഗ്രിൽ ചെയ്യാനായി തീയിലേക് വെച്ചു,പിന്നീട് ഞങ്ങൾ എല്ലാവരും പരസ്പരം പരിചയപെട്ടു.

തീ ഉണ്ടായിരുന്നതിനാൽ തണുപ്പ് അധികം അറിഞ്ഞില്ല എന്നുതന്നെ പറയാം.ഞങ്ങൾ മൂന്നുപേരും ഭക്ഷണവും കഴിച്ചു മുകളിലെ കുറച്ച് സ്ഥലങ്ങളിൽ ചുറ്റിക്കണ്ടു.

എല്ലാവരും വീണ്ടും തീക്കുചുറ്റും കൂടി പാട്ടുംകൂത്തുമായി,12:00മണി ആയപ്പോഴേക്കും പടക്കം പൊട്ടിച്ചും പരസ്പരം ആശംസകൾ നേർന്നും ഞങ്ങൾ പുതുവർഷത്തെ വരവേറ്റു...

തീ കുറയാതിരിക്കാൻ വീണ്ടും പോയി വിറകുകൾ അവർ വെട്ടികൊണ്ടുവന്നു.അല്പനേരം കൂടി കഴിഞ്ഞു രണ്ടുമൂന്നുപേർ ഒഴികെ എല്ലാവരും അൽപം മയങ്ങി.

പുലർച്ചെയുള്ള കാഴ്ച...

രാവിലെ 6മണിയോടെ സൺറൈസ് കാണാൻ എല്ലാവരും എഴുന്നേറ്റെങ്കിലും സൂര്യൻ പ്രത്യക്ഷമായിരുന്നില്ല...ചുറ്റുപാടുമുള്ള മലനിരകൾ എല്ലാം മഞ്ഞുപൊതിഞ്ഞിരുന്നു അതൊരു കാഴ്ച തന്നെയായിരുന്നു... അൽപംകൂടി കഴിഞ്ഞ് പതിയെ സൂര്യൻ ഉദിച്ചുയരുന്നത് ഞങ്ങൾ ആകാംഷയോടെ കണ്ടിരുന്നു.മഞ്ഞുപൊതിഞ്ഞ മലനിരയുടെ നെറുകയിൽ സ്വർണവെളിച്ചം വാരിവിതറി പതിയെ വെളിച്ചം ഭൂമിയെ തൊടുന്നത് ഞങ്ങളറിഞ്ഞു.പുതുവർഷത്തിന്റെ തുടക്കം ആനന്ദദായകമായിരുന്നു.

രണ്ടു തട്ടായി നിൽക്കുന്ന പാൽക്കുളമേടിന്റെ ഒരു തട്ടിലാണ് ഞങ്ങൾ ഇപ്പോൾ.മുകളിലാണ് പാൽകുളവും വെള്ളച്ചാട്ടവും,ഇപ്പോൾ വെള്ളം ഇല്ലാത്തതിനാൽ വെള്ളച്ചാട്ടത്തിന്റെ പാട് മാത്രമേ ഞങ്ങൾ താഴെ നിന്ന് കണ്ടിരുന്നുള്ളൂ.
പാൽകുളത്തിൽ അൽപം വെള്ളം ഉള്ളതിനാൽ രാവിലെ സമയങ്ങളിൽ മുതൽ അവിടെ ആനകൾ ഉണ്ടാവും എന്ന അവരുടെ നിർദ്ദേശം ഞങ്ങൾ സ്വീകരിച്ചു ആ ശ്രമം ഉപേക്ഷിച്ചു.അവിടെ നിന്നാൽ ഇടുക്കിഡാമും പരിസരപ്രദേശങ്ങളും ഉൾപ്പടെ കാലാവസ്ഥ അനുകൂലമെങ്കിൽ എറണാകുളം വരെ കാണാം എന്നാണ് അവർ പറഞ്ഞുതന്നത്.

പുലർച്ചെ മലയിറങ്ങുന്ന ലിബിൻ ചേട്ടനും കൂട്ടുകാരും 

7മണിയോട് കൂടുതൽ ലിബിൻ ചേട്ടനും കൂട്ടുകാരും ഞങ്ങളോട് യാത്രപറഞ്ഞു ജീപ്പിൽ മലയിറങ്ങി.(ജീപ്പിൽ സ്ഥലം ഇല്ലാത്തതിനാൽ ഞങ്ങൾ അവർക്കൊപ്പം പോകുന്നതിനെക്കുറിച്ചു ചോദിക്കാനും പോയില്ല)
അപ്പുറത്ത് ഉണ്ടായിരുന്ന പ്രദേശവാസികളായ ചേട്ടന്മാരുടെ കൈയിൽ നിന്ന് കുറച്ച് വെള്ളവും വാങ്ങി ഞങ്ങൾ നടന്നിറങ്ങാൻ തീരുമാനിച്ചു.

തിരിച്ചുള്ള ഇറക്കത്തിലാണ് ഞങ്ങൾ മനസിലാക്കിയത് ഞങ്ങൾ അറിഞ്ഞോ അറിയാതെയോ രാത്രി ചവിട്ടി നടന്ന വഴിമുഴുവൻ ആനപിണ്ടങ്ങൾ ആയിരുന്നു എന്നത്.തിരിച്ചു വന്നവഴിയിൽ കൂടി ഇറക്കം അസാധ്യമായതിനാൽ ജീപ്പിന്റെ പാത പിന്തുടർന്നു പോവാൻ ഞങ്ങൾ തീരുമാനിച്ചു.ദൂരം കൂടുതലും കാടിനുള്ളിലൂടെയുള്ള വഴി ആയിട്ടും ഞങ്ങൾ അങ്ങനെ തന്നെ പോകുവാൻ ഉറച്ചുനടന്നു.എങ്കിലും വന്ന വഴിയിലൂടെ സൂക്ഷിച്ചു ഇറങ്ങിയാൽ അതായിരിക്കും സേഫ് എന്നും ഞാൻ അഭിപ്രായം മുന്നോട്ട് വച്ചു,ഇനിയും പേശീവലിവ് ഉണ്ടായാലോ എന്ന സംശയത്താലും കുത്തനെ ഇറക്കം ആയതിനാലും  ജിതിൻ അതിനു സമ്മതിച്ചില്ല. എന്നാൽ കാടുകേറി പോവാൻ ഞങ്ങൾ നടന്നു..സൂക്ഷിച്ചു നടന്നാൽ മതി,കേറിയ വഴിയിലൂടെ ഇറങ്ങാം എന്ന ധാരണയിൽ ഞങ്ങൾ നടന്നു...

ജീപ്പിന്റെ പാത ഞങ്ങൾ ഒരടിമാറാതെ പിന്തുടർന്നു.പാറകൾ കടന്നു ജീപ്പ് വരുന്നവഴിയിൽ കൃത്യമായ വഴിയിലേക്കു ആരോമാർക്കുകൾ ഉണ്ട്.ഇതിനിടയിൽ ഞങ്ങൾ മുകളിലേക്ക് പുല്ലുകൾ വകഞ്ഞു മലയ്ക്ക് കുറുകെ കേറിയ വഴി ഏതെന്നുപോലും ഞങ്ങൾക്ക് കണ്ടെത്താനായില്ല.എതിരെയുള്ള മലയിൽ ഇന്നലെ കണ്ട ഹിന്ദിക്കാരുടെ വീട് ഒരു പൊട്ടുപോലെ ഞങ്ങൾ കണ്ടു...മുന്നോട്ടുള്ള നടത്തത്തിൽ അതും അപ്രത്യക്ഷമായി.കാരണം ജീപ്പിന്റെ വഴി മറ്റൊരു മലയിലെ കാട്കടന്നായിരുന്നു.ഇന്നലെ രാത്രി മലയ്ക്ക് കുറുകെ ഞങ്ങൾ കയറുമ്പോൾ ഒരു കാരണവശാലും ആ കാട്ടിലേക്കു വഴി തെറ്റരുതെന്നു താഴെയുള്ള ചേട്ടൻ പറഞ്ഞിരുന്നു.എന്നാൽ ഇപ്പോൾ ഞങ്ങൾ അതുവഴിയാണ് ഇറങ്ങാൻ പോവുന്നതെന്ന ഭയം ഉള്ളിൽ ഒരാന്തൽ പോലെ പടർന്നു.

കയ്യിലുണ്ടായിരുന്ന ബ്രെഡും കടിച്ചു വെള്ളവും കുടിച്ചു,അൽപം ഇരുന്ന് ഞങ്ങൾ വീണ്ടും നടന്നു.ദിവസവും 2ജീപ്പ് എങ്കിലും മല കയറാറുണ്ടെന്നാണ് ഒരു ചേട്ടൻ പറഞ്ഞതെങ്കിലും പേരിനു ഒന്ന് പോലും മറ്റാളുകളുമായി വരുന്നത് ഞങ്ങൾ കണ്ടിരുന്നില്ല.

നടക്കുന്തോറും കാടിന്റെ വന്യത കൂടി വരുന്നത് ഞങ്ങളറിഞ്ഞു,അതോടെ ഞങ്ങളുടെ കാലുകൾ വേഗത കുറച്ചു,എല്ലാ ദിക്കിലും ഞങ്ങൾ കണ്ണോടിച്ചു മുന്നോട്ട് പതുക്കെ നടന്നു.കാരണം വഴിനീളെ കാണുന്ന ആനപിണ്ടങ്ങൾ തന്നെ.പിഴുതെറിഞ്ഞ മരങ്ങൾ,ആനത്താരകൾ,ചവിട്ടി മെതിച്ച പുൽക്കൂട്ടങ്ങൾ,ഇവയെല്ലാം രാത്രിയിലെ ഭീതിക് സമാനമായ ഒരു അന്തരീക്ഷം ഞങ്ങളെ മൂടുന്നതായി ഞങ്ങൾക് തോന്നി.വളവുകളിൽ പതിയെ എത്തിനോക്കിയ ശേഷമായിരുന്നു മുന്നോട്ടുള്ള നടത്തം.ആ സാഹചര്യത്തിൽ ഞങ്ങൾ പിന്നിട്ട കിലോമീറ്ററുകൾ ഞങ്ങളുടെ കാലുകളെ തളർത്തിയിരുന്നില്ല,വിശ്രമിക്കാൻ പറ്റിയ ഒരുസ്ഥലവും ആകാടിനുള്ളിൽ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല,എല്ലായിടത്തും ആനയുടെ ഒരു സാന്നിധ്യം ഞങ്ങളറിഞ്ഞു..അരുവികൾ ഒഴുകിയവഴികൾ വറ്റിയിരുന്നു,അതിനാലാവണം ഞങ്ങൾ ഇവിടെ വരെ  അപകടം കൂടാതെ എത്തിയത്,ആനകൾ വെള്ളം കിട്ടുന്ന പ്രദേശത്തായിരുന്നിരിക്കണം.

വന്മരങ്ങൾ ആകാശംമുട്ടെ  ആ കാടിനുള്ളിൽ,ഞങ്ങൾ മൂന്നുപേരും പിടിച്ചാലും എത്താത്ത വണ്ണം.മലയണ്ണാൻ,കാട്ടുകോഴി ഇവയെല്ലാം ആ വഴിയിൽ ഞങ്ങളുടെ കുറുകെ പാഞ്ഞു.
മറ്റൊരു പ്രദേശത്തെത്തിയപ്പോഴേക്കും ഞങ്ങൾക്ക് എത്തിപിടിക്കാൻ കഴിയാത്ത ഉയരത്തിൽ പുല്ലുകൾ വഴിയിൽ നിറഞ്ഞിരുന്നു,അവയെല്ലാം വകഞ്ഞുമാറ്റി കണ്ണുകൾ മുന്നിലേക്കുതന്നെ നോക്കി നടക്കവേ ശബ്ദം കേട്ടിട്ടെന്നവണ്ണം ഒരു വലിയ കേഴമാനും കുഞ്ഞും ഞങ്ങളുടെ മുന്നിലെ പുല്ലുകളെ മെതിച്ചു മിന്നൽകണക്കെ മുന്നിലൂടെ പാഞ്ഞു,ഒരു നിമിഷം ഞങ്ങളുടെ ഹൃദയംസ്തംഭിച്ചുപോയി.

മുന്നോട്ടുള്ള നടത്തത്തിൽ ആനപിണ്ടങ്ങൾ ഞങ്ങൾക്ക് പരിചിതമായ ഒരു കാഴ്ചപോലെ ആയിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു.ഞങ്ങൾ മൂവരും അതിന്റെ പഴക്കം എത്ര എന്നുപോലും പറഞ്ഞു നടന്നു.ഒരുപാട് നേരത്തിനുശേഷം ഞങ്ങളെ കുഴപ്പത്തിലാക്കി മുന്നിൽ രണ്ടു വഴികളുള്ള ഒരു സ്ഥലത്ത് ഞങ്ങൾ എത്തി.വഴിചോദിക്കാൻ ഒരു മനുഷ്യകുഞ്ഞുപോലും ഇല്ലാത്ത അവസ്ഥ,അതൊരു അവസ്ഥ തന്നെയാണ്.കൂടുതൽ ചിന്തിക്കാൻ സമയം ഇല്ലാത്തതിനാൽ ഞങ്ങൾ വന്ന വഴിക്ക് സമാന്തരമായി കിടക്കുന്ന വഴി ഉപേക്ഷിച്ചു ഞങ്ങൾ എതിർദിശയിലേക് നടന്നു.
20അടി പോലും തികച്ചുകാണില്ല മുന്നിൽ 3ചേട്ടന്മാർ നടന്നു വന്നിരുന്നു.മുണ്ടും ഷർട്ടുമാണ് വേഷം എങ്കിലും KFDCജീവനക്കാർ ആയിരുന്നു അവർ.

അവരോടു ഞങ്ങൾ കയറിയ വഴിയും മറ്റും പറഞ്ഞു കൊടുത്തപ്പോൾ അവരാണ് പറഞ്ഞത് നിങ്ങൾ 7കിലോമീറ്ററോളം വഴി തെറ്റിയാണ് കാട്ടിലൂടെ വന്നതെന്ന്,കൂടാതെ നിങ്ങൾ ഇപ്പോൾ മുന്നോട്ടു  നടന്നവഴി തൊടുപുഴ റേഞ്ചിലേക്കു ആണെന്ന്.
തൊടുപുഴയോ...ഞങ്ങൾ വാപൊളിച്ചു പോയി...

ജീപ്പിന്റെ വഴിയിലൂടെയല്ലാതെ ഞങ്ങൾ ഒരടിപോലും മാറിനടന്നിട്ടില്ല എന്നിട്ടും എങ്ങനെ വഴി തെറ്റി എന്ന് ഇപ്പോഴും ഞങ്ങൾക്ക് പിടിയില്ല.ശെരിയായ വഴിയിലേക്കു അവർ എത്തിക്കാം കൂടെ പോരാൻ അവർപറഞ്ഞു..
ഞങ്ങളും അവർക്കൊപ്പം നടന്നു.എന്നാലും എങ്ങനെ നമ്മൾ വഴിതെറ്റി എന്ന ആശ്ചര്യത്തോടെ ഞങ്ങൾ മൂന്നുപേരും പരസ്പരം നോക്കി.

ജോസ്,ബാബു,രവി എന്നിങ്ങനെയാണ് ആ ചേട്ടന്മാരുടെ പേരുകൾ..കുടിക്കാൻ അല്പംവെള്ളം വേണം എന്നു പറഞ്ഞപ്പോൾ അൽപം കൂടിമുന്നിലേക് നടന്നാൽ അവരുടെ താമസസ്ഥലം ഉണ്ടെന്നും അവിടെനിന്നു വെള്ളം എടുക്കാമെന്നും പറഞ്ഞു മുന്നിലേക്ക് ഞങ്ങളെ കൂട്ടി നടന്നു.ഇലക്ട്രിക് ഫെൻസിങ് കൊണ്ട് അവരുടെ സ്ഥലം ചുറ്റിയിരുന്നെങ്കിലും അതിൽ കുറെയേറെ ആന നശിപ്പിച്ചിരുന്നു.പുറത്തെ പാത്രങ്ങൾ ചവിട്ടി ചളുക്കിയിരുന്നു.ഇതെല്ലാം ഒരു കുട്ടിയാന സ്ഥിരം വന്ന് കാട്ടികൂട്ടുന്നതാണെന്നാണ്  അവർ പറഞ്ഞത്.എന്നിട്ട് പുറത്തുകിടക്കുന്ന ചാരവും വാരി പൂശി അതങ്ങ് പോകും.
അത്ര ലാഘവത്തോടെ അവർ പറഞ്ഞപ്പോൾ ഞങ്ങൾക്ക് കൗതുകമാണ് തോന്നിയത്.

വഴിതെറ്റിയ ഞങ്ങൾ KFDCയുടെ കാട്ടിലെ വിശ്രമകേന്ദ്രത്തിൽ.

ഞങ്ങൾക്ക് വഴികാട്ടിതരുന്ന ജോസ്,ബാബു,രവി എന്നീ ചേട്ടന്മാരും തോട്ടത്തിലെ ഒരു സ്ത്രീയും...

ആവിശ്യത്തിന് വെള്ളവും കുടിച്ചു കൈയും കാലും മുഖവും കഴുകി അവർക്കൊപ്പം വീണ്ടും നടത്തമാരംഭിച്ചു.
"ഇന്ദിരാഗാന്ധിയുടെ കാലത്ത് ആദിവാസികളെയെല്ലാം ഒരുമിച്ച് ഒരു സ്ഥലത്ത് കൃഷി ചെയ്യിക്കുക എന്ന ഉദ്ദേശത്തിന്റെ ഭാഗമായി നിലവിൽ വന്ന640ഓളം ആളുകൾ ഉണ്ടായിരുന്ന  പ്രോജെക്ടിലെ ശേഷിക്കുന്ന ജീവനക്കാരിൽ 3പേരായിരുന്നു അവർ,ഏലവും,കാപ്പിയുമാണ് പ്രധാന കൃഷി.അതിന്റെ മേല്നോട്ടക്കാരാണ് ഇവർ.

വരുന്ന വഴിയിൽ എല്ലാം ആനയുടെ കാല്പാടുകളും,കൊമ്പുകൊണ്ടു കുത്തിയ പാടുകളും,കുന്നിടിച്ചിറങ്ങിയ വഴികളുമെല്ലാം അവർ ഞങ്ങൾക്ക് ഒരു ഗൈഡ് എന്ന കണക്കെ കാട്ടിത്തന്നു.
കൂടാതെ മഹേഷിന്റെ പ്രതികാരം,ഇടുക്കിഗോൾഡ് എന്നീ ചിത്രങ്ങൾ ഷൂട്ട്‌ ചെയ്ത സ്ഥലവും കാട്ടിത്തന്നു.

കൂട്ടക്കുഴി ഫോറെസ്റ്റിലെ ഷൂട്ടിംഗ് ലൊക്കേഷൻ 

ഇവിടെനിന്നും 1.5km കൂടി നടന്നാൽ "മണിയാർകുടി" എന്നൊരു ജംഗ്ഷനിൽ എത്താമെന്നും അവിടെ നിന്ന് ഒരു ഓട്ടോ പിടിച്ചാൽ നിങ്ങൾ വണ്ടി വെച്ചിരിക്കുന്ന സ്ഥലത്ത് എത്താമെന്നും,വീണ്ടും കാണാം എന്ന പ്രതീക്ഷയോടെ ജോസേട്ടനും ബാബുച്ചേട്ടനും വീടുകളിലേക്കു തിരിഞ്ഞു. ഞങ്ങളെ ജംഗ്ഷനിൽ എത്തിച്ചു ഓട്ടോ കയറ്റിവിട്ട ശേഷമാണുരവിചേട്ടൻ മടങ്ങിയത്.

ഓട്ടോയിൽ 1.5km സഞ്ചരിച്ചു ഞങ്ങൾ വണ്ടി വെച്ചിരുന്ന "കൊക്കരക്കുളം"എന്ന സ്ഥലത്ത് എത്തി.ആദ്യം വഴി പറഞ്ഞുതന്ന ചേട്ടന്റെ വീട്ടിൽ നിന്ന് വെള്ളവും വാങ്ങി കുടിച്ചു ഞങ്ങൾ നടന്ന കാര്യങ്ങൾ പുള്ളിയോട് പറഞ്ഞു.അവിടെ നിന്ന് നന്ദി പറഞ്ഞ് വണ്ടി എടുക്കുമ്പോൾ

 "വഴിതെറ്റിയത് ഒരു കണക്കിന് നന്നായല്ലേടാ,ഒരുപാട് പുതിയ അറിവുകളും കാഴ്ചകളും അനുഭവങ്ങളും കിട്ടിയില്ലേ..അതും ഒരു അപകടവും കൂടാതെ.ആ ചേട്ടന്മാർ അതിലെ വന്നില്ലായിരുന്നു എങ്കിലും ഇപ്പോൾ നമ്മൾ തൊടുപുഴ എത്തിയേനെ എന്ന നന്ദുവിന്റെ ചോദ്യത്തിന് ചിരി മാത്രമായിരുന്നു ഞങ്ങളുടെ മറുപടി....
സോളോആയും,ടു വീലർ കൊണ്ടും പോകാൻ പറ്റുന്ന ഒരു സ്ഥലമായി ഒരിക്കലും പാൽക്കുളമേട് ഞങ്ങൾ നിർദ്ദേശിക്കില്ല,കാരണം ഒരു പക്ഷെ വഴിയിൽ എവിടെയെങ്കിലും വെച്ച് ഒരു അപകടം സംഭവിച്ചാൽ നിങ്ങളും ആനയും മാത്രം ആയിരിക്കും ഉത്തരവാദി,പുറംലോകം പോലും അറിയാൻ ദിവസങ്ങൾ എടുത്തേക്കാം.

ജീപ്പിൽ പോവുന്നതാവും ഏറ്റവും സുരക്ഷിതമായ മാർഗം. 2500-3000 വരെയാണ് ജീപ്പിന് ചാർജ്ജ് എന്നാണ് അറിയാൻ കഴിഞ്ഞത്.അത് ഒട്ടും കൂടുതൽ അല്ലെന്നു വഴി കാണുമ്പോൾ നിങ്ങൾക്ക് മനസിലാവും.ഓണക്കാലം ആണ് പാൽക്കുളമേട് സന്ദർശിക്കാൻ പറ്റിയ സമയം.നിറയെ പച്ചപ്പും വെള്ളച്ചാട്ടവും ഉണ്ടാവും,ആ സമയങ്ങളിൽ പാറ വഴി കുത്തനെയുള്ള എളുപ്പവഴി സാധ്യമല്ല.കാരണം മുകളിൽ നിന്ന് ഒരുപാട് നീർച്ചാലുകൾ ഉണ്ടാവും വഴുക്കലും...

ഈ യാത്രയിലുടനീളം ഏതാണ്ട് 25കിലോമീറ്ററോളം ഞങ്ങൾ നടന്നു കഴിഞ്ഞിരുന്നു,പാൽക്കുളമേട് ഒരിടത്തു പോലും ഒരു പ്ലാസ്റ്റിക് കഷ്ണം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല എന്നതാണ് സത്യം.തുടർന്ന് അങ്ങോട്ട്‌ എത്തുന്നവരും അങ്ങനെതന്നെ ചെയ്യാൻ ശ്രമിക്കുക,കാരണം "Mother Earth Is A Temple..Not A Dustbin"